ROCHEL BAHAY AMPUNAN

Kabanata 10

Alam kung babalik siya!!ang galit na sabi ni shaina sa mga kagaya niyang multo na umaasang makakaalis sa madilim na lugar na kanilang kinalalagyan.

Samantala kaganapan sa buhay ni ruben:

"Bumalik naman si ruben sa kanyang pamilya,,nang palihim upang ang kanyang ina ang unang makakita sa kanya,,

Aalamin ko ang katutuhanan kung totoo bang pinagpalit niya ako sa carrer nito sa ibang bansa,Mahal na mahal ako ng aking ina,,hindi ako naniniwalang pinagpalit niya ako sa kanyang ambisyon!

Palihim siyang umakyat sa kanyang tinata-gung daanan patungo sa kanyang kwarto.

"Nang makaakyat na si ruben sa pangalawang palapag ng kanilang bahay na walang nakakapansin,,agad siyang nagtungo sa kwarto ng kanyang ina.

At nakita niya roon ang kanyang ina,,mahimbing na natutulog,,habang yakap yakap ang larawan nilang mag ina.

sabi ko na nga ba!!pakana nanaman ito ni lola!!!
Agad niyakap ni ruben ang kanyang ina,dahilan para magising ito at makilala kung sino ang yuma-kap sa kanya.

Laking tuwa at pasasalamat ng kanyang ina nang makita niya ang kanyang anak.
"Saan kaba nang galing na bata ka!!bigla ka nalang nawala!,,

huh!Hindi niyo po ba alam na dinala ako sa bahay ampunan,,at muntik na akong mamatay don mama,,ang maiyak iyak niyang sabi.

Sino ang nagdala sayo roon?Si lola po mama,,
Agad nalungkot ang kanyang ina,,at sinabi,,kamamatay lang pala ng lola mo ruben nung nakaraang araw lang,pero hindi na namin siya pinatagal na nakaburol,,pinalibing ko na siya kaagad.Ang saad ng kanyang ina.

Ganun po ba mama,ang tangi nalang nitong sabi.Na may halong lungkot na kanyang nadama sa nalaman niyang pagpanaw ng kanyang lola.

"Samantala,,Nagising na si mrs veron,,at nakita niyang naroon sa kanyang katabing kama si rochel,,ang sinasabi ni rommel na anak nila,,pero wala roon si rommel.

"Dahan dahang tumayo si mrs veron upang lapitan si rochel,,
Na Hindi alam na nagkukunwaring tulug lang pala si rochel,habang tumutulo ang kanyang mga luha,,sa kanyang nalaman

Tahimik na lumuluha si veron habang nakatingin sa kanyang anak,'Hindi niya lubos akalaing siya pala ang anak nito ,na akala niyang patay na.

"Patawad anak,,sa mga nagawa kong pagkakamali sayo,,alam kung mahirap patawarin ang isang tulad ko,Lalo na sa mga nakita mo at naranasang pananakit ko sayo at sa mga bata sa bahay ampunan,,Sobrang pagsisisi ko,,ang umiiyak nitong sabi,,

"Aalis ako sa lugar na ito,,at hindi na ako muling magpapakita pa sa inyo,, ng iyong ama,sana dumating yung araw na mapatawad mo rin ako,,ang saad nito,,at palakad na itong aalis,,

"Nang bigla siyang tawagin ni rochel,,'
"Ganun nalang ba ang balak mong mangyari!
Paano ang mga kaluluwa ng mga batang pinatay mo sa bahay ampunan,,ang galit nitong sabi!!

Agad napahinto,At nagulat si veron sa kanyang mga narinig,,"Totoo naman ang mga sinabi ni rochel,,marami akong dapat balikan sa bahay ampunan.

Nakatingin lang si mrs veron sa kanyang anak,,Hindi niya malaman kung saan siya magsisimulang humingi ng kapatawaran sa lahat ng nagawa niya sa kanyang anak.

"Ano!!!Tahimik nalang kayo jan!Bakit nagagawa niyo ang mga bagay na iyon!!Na alam niyong may anak kayo!!!

Anakkk!!Ang akala ko ay wala kana,,at ang kaluluwang nakita mo sa bahay ampunan,,ay nagpanggap na si borra ang anak kung akala koy namatay na!

Pero kahit na!!Wala kayong karapatang tra-tuhen sila ng ganun!!!

Tumulo na ang luha ni mrs veron,,dahil hindi na niya alam ang kanyang gagawin,,o sasabihin sa kanyang anak na matagal nang nawalay sa kanya.