kırmızı|texting

59

lalfizu-hikaye
"her şey çok güzeldi. şimdi hepsi bitti, hepsi gitti. sevgin gibi."

4 ay sonra

bu dört ay parla ve demir çifti için çok güzel geçmişti. ilişkileri gün geçtikçe daha da kuvvetleniyordu. parla ve tuğsem çok yakın arkadaşlar olmuştu. kaan ise tuğsem'le yüzleşmekten korkuyordu.

her şey çok güzeldi.

ta ki demir'e bir mektup ulaşana kadar. mektup geldiğinde demir ve parla birlikte dizi izliyorlardı.

kapı çaldı, demir zarfı aldı. şaşkınca zarfı inceledi. "o ne?" diye sordu parla. "bilmiyorum ki. isim de yazmamışlar." dedi demir ve zarfı açtı.

bir mektupla bir yüzük yere düştü.

neler oluyordu?

"sesli okusana." dedi parla. içinde anlamlandıramadığı bir korku vardı.

"sevgili oğlum.

sana böyle seslenmek çok tuhaf demir. eğer bu mektubu okuyorsan mektubu okuduğun gün benim ölümümün 1. yıl dönümüdür.

sana annelik yapamadığımın farkındayım oğlum. çok üzgünüm.

sen istenmeyen bir çocuktun. tecavüz sonucu olmuştun ve bu istemsizce senden uzaklaşmama neden oldu. umarım yasemin'le anlaşabilmişsindir.

bunları pişmanlıkla yazıyorum oğlum. seninle tanışıp 5 dakika bile olsa sohbet etmeyi çok isterdim. çok özür dilerim demir. sana annelik yapmadığım için, seni ölüme terk ettiğim için çok özür dilerim.

seni o sokağa bırakıp kaçarken aklımdan geçen tek bir şey vardı, 'bensiz daha iyi olacak.'

öyle de oldu demir. seni o sokaktan birisi kurtardı. hani derler ya, katiller cinayet mahallerine her zaman geri dönüp ziyaret ederler.

öyle de oldu.

geri döndüm, döndüğümde bir genç seni kucağına almış montuyla seni ısıtmaya çalışıyordu. polisler konuşurken duydum, adı acar arslan'dı.

sen bu çocukla yıllar sonra tekrar karşılaştın. seni ilk defa bir gazetenin en ön yüzünde gördüm.

'ünlü futbolcu antrenörlük yapmaya başladı!'

belki o çocuğun sen olduğunu bile bilmiyordur.

yüzük de babana ait. bilmiyorum belki çöpe atarsın belki umursamazsın. senin kararın.

neyse oğlum.

sana annelik yapamadım ama eğer babanı merak edersen numarasını ve adını-soyadını bıraktım.

seni hep sevdim benim güzeller güzeli oğlum.

çok üzgünüm ama geçmişi telafi edemem. sana annelik yapmadığım için özür dilerim.

hep sevgiyle yaşa bebeğim.

annen, simge."

aslında demir annesini merak etmezdi. mektubu yazarken bazı yerlerde mürekkep akmıştı. aslında mektup zar zor okunuyordu. gözyaşları mektubu okunmaz hale çevirmeye yaklaşmıştı.

parla ne diyeceğini bilemiyordu. ardından yapabildiği en iyi şeyi yaptı, demir'e şefkatle sarıldı.

demir parla'nın kolları arasında annesinin pişmanlıkları yüzünden ağlamaya başladı.

parla demir'i ağlarken görmekten nefret ediyordu. anne edasıyla saçlarını okşamaya başladı. istemsizce parla'nın da gözleri dolmuştu.

demir sakinleşene kadar o halde kaldılar.

birkaç gün sonra ise demir kendi başına babasının yaşadığı yere gidip onla tanışmaya çalıştı.

11.9.23'