Trajektoria Lotu [Zakończona]

Rozdział 26 [POPRAWIONY]

30 kwietnia 2019 roku,

Port lotniczy Atlanta — Hartsfield—Jackson

Jayden

Wysyłam wiadomość do Grace, po czym macham na przywitanie Henry'emu, który zbliża się do mnie przy wyjściu z portu lotniczego. Znajdujemy się tutaj, by zaraz wejść na pokład samolotu i rozpocząć przygotowania do lotu do San Francisco.

To mój ostatni lot przed długo wyczekiwanym urlopem. Od tygodni czekałem na ten moment. Razem z Grace planujemy wyjazd z okazji rocznicy ślubu. Jednak nasz intensywny tryb życia sprawia, że dotąd niczego nie ustaliliśmy. Ostatnio mijamy się w domu – ja jestem w pracy, a Grace rozwija swoją cukiernię, która zyskała ogromną popularność po entuzjastycznej recenzji znanego krytyka.

Nie próbuję nawet przypomnieć sobie jego nazwiska – pewnie i tak bym je przekręcił. Najważniejsze jest to, że jego opinia sprawiła Grace ogromną radość, bo dzięki niej ludzie zaczęli jeszcze bardziej doceniać jej talent.

— Gotowy na ostatni lot? — pyta Henry, stając obok mnie.

— Najchętniej byłbym już na płycie lotniska w San Francisco — odpowiadam z uśmiechem.

Henry klepie mnie po ramieniu w geście zrozumienia, a potem razem ruszamy w stronę samolotu.

— Cora pytała, czy wpadniecie z Grace i Lucasem na grilla — zagaduje, gdy wchodzimy do kabiny pilotów.

— Jeśli tylko znajdziemy chwilę, to oczywiście — odpowiadam, odstawiając teczkę obok fotela. — Ale patrząc na listę spraw, które musimy załatwić, mam wrażenie, że wziąłem zdecydowanie za mało wolnego — dodaję, śmiejąc się.

— Szukanie nowego gniazda to nie lada wyzwanie — zauważa Henry.

Wspominałem mu ostatnio, że chcemy znaleźć nowy dom dla naszej trójki. Obecne mieszkanie ma wiele zalet – Grace ma blisko do pracy, ale na tym kończą się udogodnienia. Codziennie musimy pokonywać pół San Francisco, by dowieźć Lucasa do szkoły, a dojazd na lotnisko również jest uciążliwy.

Lucas marzy o tym, by jeździć do szkoły z kolegami, ale nasz dom leży poza trasą szkolnego autobusu. Dlatego zwykle to my go odwozimy, co – jak sam powiedział – zaczyna być "obciachowe".

·⁀ ༄.°✈ ₊⭒˚｡⋆

— Szanowni Państwo, mówi kapitan. Mam nadzieję, że lot upłynął Państwu przyjemnie. Za pół godziny lądujemy w San Francisco. Życzymy miłego pobytu i do zobaczenia — przemawiam przez mikrofon do pasażerów.

Uwielbiam lądowanie na tym lotnisku. Widoki rozciągające się od gór Sierra Nevada aż po Zatokę San Francisco za każdym razem zapierają dech w piersiach.

Kontroler daje nam zgodę na ostatni zakręt do pasa. Jak zawsze na tym lotnisku panuje spory ruch, więc trzeba zachować pełną koncentrację i uważnie słuchać poleceń z wieży.

— Mamy zgodę, jesteśmy na ścieżce schodzenia — informuję.

Na chwilę przed lądowaniem zauważam, że coś jest nie tak. Zaczynają się problemy. Natychmiast przejmuję stery.

— Odchodzimy! — krzyczę.

Czuję, jak silniki zaczynają pracować z pełną mocą. Unoszę dziób i próbuję zwiększyć wysokość. Uświadamiam sobie jednak, że jest za późno.

Nagle dociera do mnie, że Henry przyspieszył zniżanie, nie informując mnie o tym. Złamał procedury komunikacji i koordynacji, a to zapoczątkowało całą serię błędów.

Samolot uderza z wielką siłą o pas startowy. Czuję, jak moje ciało rzuca się do przodu. Gdy maszyna zaczyna sunąć po ziemi, próbuję uwolnić się z pasów bezpieczeństwa.

Zerkam w stronę Henry'ego. Jest nieprzytomny.

— Henry! — krzyczę, próbując go obudzić.

Po chwili udaje mi się odpiąć swoje pasy. Upadam na podłogę, a przeszywający ból rozchodzi się po całym moim ciele. Podnoszę rękę i odpinam pasy Henry'ego.

— Spad... aaamy... — jęczy przeciągle, czując mój dotyk, ale nie otwiera oczu.

W tym momencie jego ciało osuwa się i ląduje na moich nogach. Krzyczę, czując palący ból wzdłuż kończyn.

Za wszelką cenę próbuję go zepchnąć, bo samolot wciąż się ślizga. Nie wiem, co może się wydarzyć za chwilę, ale chcę ochronić zarówno jego, jak i innych pasażerów przed dalszymi konsekwencjami.

·⁀ ༄.°✈ ₊⭒˚｡⋆