NEFES

8. Bölüm; ''Vazgeçmek"

"Akşamları yalnızlaşırsın." inancı vardır. Koca bir yalan! Gece, senin doldurduğun hayallerin yanımda. Beni uyutmuyorlar. Uyusam bile rüyalarımda varsın. Oysa sabahları, öyle bir boşlukla uyanıyorum ki...Ahh bir bilsen... Sensizlik boşluğu.''

*

Titrek avuçlarım arasında büyük bir beden.

Avazım çıktığı kadar bağırdım bir anda.

Gelmeleri gerekti, her ne oluyorsa canı yanıyor olmalıydı ve elimden birşey gelmemesi aklımı karıştırıp, zihnimi bulandırıyordu.

"Uyanık kal, lütfen, Yağız" gözleri hafiften açık kalan Yağız, birşeyler söylemeye çalıştı,

sadece çalıştı.

Odaya giren Aslı ve arkasından gelen birkaç kişi direk yanıma koşup yere diz çöktüler.

Elinde bir hap ve su ile gelen birisi hemen eğilip bacaklarım üzerindeki başını hafiften kaldırmaya zorladı ve ilacı ağzına verdi, suyu da verdikten sonra birkaç erkek bedenini yerden kaldırmak için Yağız'ın omuzlarına yüklendi.

"Sen iyi misin?" Yağız'ın bedeni üzerimden alındıktan sonra ben koltuğa oturtturuldu, kolonya ve su getirdiklerini gördüm.

"Hı?" sağ tarafımda kalan Aslı'ya baktığımda elini uzatmış kalkmamı bekliyordu.

Elimi uzatıp elini tuttum ve yerden kalktım.

Odaya bir anda dalan Cansu, ayağında ki topukluları umursamadan koştu Yağız'ın yanına.

"Yağız!" diye bağırdığında sesi kulaklarımda çınladığından yüzümü buruşturdum.

Yağız rahatsız olduğunu belli edecek şekilde, "Bağırma" diyerek mırıldandı.

Çünkü Cansu yanı başına geçmiş, "Ne oldu? Nasıl oldu?" gibi ard arda sorular yağdırıyordu.

Kendimi oradan dışarıya atmak istedim.

odadan çıkarken duyduğum son şey, "Herşey onun yüzünden oldu!" diyerek söylenen Cansu'nun sesi oldu.

Haklıydı,

herşeyi ben mahvediyordum.

herkes benim yüzümden zarar görüyordu.

yapmam gereken tek şey kendimi eve kapatıp, son lokmama kadar dışarıya çıkmamaktı.

böylece yalnız başına, kimseye zarar vermeden kolayca ölebilirim.