●ILCEY● ONE SHOTS

72.BÖLÜM: "Başka Dünyalarda"

"Yüreği ağırlaşınca dili hafif olmuyor insanın.."
-William Shakespeare

"Teşekkür ederim sevgilim."

Sesindeki kırgınlıktan daha çok aşkının kırılmışlığı vardı  genç kadının gözlerinde,az önce sevdiği adam onu yargısızca infaz etmişti,koltuğa bıraktığı çantasını eline almış odadan çıkarken belini bir çift elin sarması ile durmuştu,gözlerini kapatmıştı.

Karnına sarılan elleri tutuyordu,sevdiğinin kokusu gelmişti burnuna biraz sonra sesinin an alçak tonu ile  konuşmuştu az önceye nazaran..

"Özür dilerim sevgilim,çok özür dilerim,sen benim herşeyimsin."

Karnına sarılan ellere bakıyordu gözlerinden yaşlar akarak,yavaşça ellerini çekmişti,adliyede mesai bittiği için pek fazla insan yoktu ortalıkta..

Ilgaz Ceylin tekrar onu ardında bırakıp gidecek diye düşünmüştü Ceylin ellerini Ilgazın yüzüne koyup yanaklarını okşamaya başlamıştı,aynı zamanda gözyaşları hâlâ akıyordu..

"Yapma sevgilim,bunu bize yapma,bizim aşkımız bu kadar değersiz değil,bizim aşkımız aklımızda değil kalbimizin en derinindeyken senin cümlelerin canımı o kadar yaktı ki Ilgaz,bana kimsenin hiçbirşeyi olamayacağımı,yalancı bir insan olduğumu,kendime bile güvenmemem gerektiğini birkez daha hatırlattı.."

"Özür dilerim Ceylin,ben seni çok seviyorum,bana söylemediğin şeyler bazen o kadar canımı yakıyor ki,o kadar ağır geliyor ki bazıları,kendimden şüphe ediyorum,nerde yanlış yaptım da Ceylin bana bunları anlatmadı,onu istemeden kırdığım için mi bana içimi açmıyor diye içimden kırk kere geçiriyorum."

"Bende seni çok seviyorum ama senin  o yıkılmaz duvarlarının o kadar eziliyorum ki Ilgaz,aşkım o kadar derinde kalıyor ki ne senin gücün yeter,ne de benim gücüm yeter o duvarı kaldırmaya,sende biliyorsun bende biliyorum o yüzden bırak"

Tam da o yıkılmaz duvarın altında kalmıştı genç adam,artık Ceylin o duvarın altında tek başına ezilmiyordu Ilgaz da vardı yanında.. Ceylin bunu anlayınca ellerini çekti yüzünden sevdiğinin,arkasını dönmüştü zor da olsa o çok sevdiği ferah toprak kokusundan ayrılarak.. Yavaşça adımlarını atmaya başladı,omuzları çökmüştü,sanki kabuğuna çekilmiş bir inci tanesi gibiydi kadın..

Ama bir kızları vardı ve onu düşünmek zorundaydı Ceylin,kızının babasıydı ona bu lafları söyleyen,ve hâlâ kendi içinde bir bahane arıyordu kadın Ilgazı haklı çıkarmak içindi belki de,gözyaşlarının ardı arkası kesilmezken kafasından hâlâ o ithamlar geçiyordu..

Adliyeden çıkınca nefes almak yerine daha da boğulmaya başladı Ceylin,bir tek Ilgaz'ın ferah,toprak kokusu ile hayat buluyordu kadın,peki insan neden toprak kokusunu severdi ki?

-Belki de hayatın hepsi bir rüya Ceylin...

Birkez daha arkada kalan Ilgaz çaresiz bir şekilde arkasını dönmüştü,bugün Mercan'ı okuldan alma sırası Ceylinde idi. Adliyede kalıp kafasını toplamaya ihtiyacı vardı,koltuğuna oturduğunda kafasında Ceylin'in ağlayarak kurduğu cümleler vardı..

-Bana kendimi,ne kadar değersiz olduğumu hissettirdin..

Sahiden de öyle mi yapmıştı Ilgaz?,sevdiğine,aşık olduğu kadını kendinden nefret edecek kadar canice cümleler nasıl kurmuştu?,oflayarak önündeki birkaç dosyaya bakmaya başladı ama konsantre olamayacağını anladığında masaya geri bırakmıştı,köşede duran bilgisayarını açtı,önüne bir e-mail düşmüştü,gönderen adres bir üniversitenin psikoloji bölümü idi..