My Zombie Lover

Chapter 2 - MZL

Hindi kalayuan sa hospital ang noo'y sikat at magandang airport ng La Ford. At sa tingin ko doon ako dadalhin ng zombie na ito. Halos manginig na ang tuhod ko sa paglalakad. Nasa gilid ko siya. Kasabay namin ang ibang zombies na papunta rin sa airport. Kahit saan ako lumingon, wala ka nang mababakas na buhay sa lugar na ito. You can see debris of stuffs everywhere. This is far from before.

Nang makarating kami sa airport, pinapasok niya ako sa isang abandonadong eroplano na sa tingin ko'y hide out niya. Kami lang dalawa ang narito at wala ng ibang zombies. Nakahinga naman ako ng maluwag dahil kahit papaano, isang zombie nalang ang nasa harapan ko ngayon. Naupo ako sa isang upuan at niyakap ang mga tuhod ko. Tuluyan ng bumuhos ang aking mga luha, malamang dahil sa matinding takot.

"Ligtas.... ka... na..."
Halos utal-utal na sabi niya sa akin. Hinawakan niya ang balikat ko ngunit tinabig ko iyon. Kumuha siya ng kumot sa compartment sa ibabaw ko, ipinagpag niya ito at nilagay sa akin. Nagpunta siya sa unahang upuan at doon pumwesto. Nilingon niya ulet ako. Ako nama'y dinalaw ng antok dahil sa matinding pagod.

--ZOMBIE'S POV--
Isa akong zombie kaya malamang nagtataka kayo kung bakit ako may POV. Well, sisihin niyo si Author.
(A/N: Uy pasalamat ka nga may POV ka, kung di ka lang gwapo eh. :P

Guys clarify ko lang, nag iisip din paminsan ang zombies. Yun nga lang hindi masyadong nagsasalita. And besides, iba din kasi ang character ng Zombie na nagligtas kay Rose compare sa ibang zombies na out of control na, so intindihin niyo nalang. Hehehe ^_^)

I'm dead but not that bad. I'm still in my early stage of decomposition. I wish I could properly introduced myself. But sad to say, I don't remember anything from my past. I don't even remember my name. All I know is it starts with a letter J.

Halos araw-araw akong nag-iikot dito sa airport. Riding escalators is one of my daily routine. Pinagmasdan ko ang paligid. I can still imagine how lively this place were before this shit happened, a busy surroundings, air filled with different noises at ang masasayang tao na masasalubong mo kahit saan.

Now this place looks so dull with all the dead living on it. You can hear all the moans everywhere from corpses and bonies. Shit! It sounds awful.

Nagpunta ako sa foodcourt kung nasaan palagi ang bestfriend ko. We moan at each other. We can still think, but I'm not sure with the other's cases.
May nabibigkas din kaming ilang salita gaya nito.

"City... Hungry.." Hirap na sabi ko.

"Brains.... Flesh... Living...." ani Steve

Ang alam ko nung mga oras na iyon, natatakam akong makakain ng utak ng tao. Kaya ako ang namuno sa mga kasama si Steve at iba pang corpses na pumunta sa hospital. We can smell the scent of living people. Sinenyasan ko sila na sugurin ang gusaling iyon dahil naamoy na namin ang sariwa nilang dugo mula sa hindi kalayuan. We entered the room. Nagsipag atake na ang mga kasama ko. Ngunit napako ang tingin ko sa isang napakagandang dilag sa harapan ko. Natulala ako. Maputi na mapula-pula ang kanyang balat, mapula ang kanyang manipis na labi, maganda at kaakit-akit ang kanyang mga mata, matangos ang kanyang ilong at kulot na kulay blonde ang kanyang mahabang buhok. Ang ganda niya. Nakasuot siya ng jeans at itim na damit na bumagay sa kanya. Napansin ko ang ibang zombies na papalapit sa kanya kaya dali-dali ko siyang nilapitan. May hawak siyang armas na nakatutok sa akin.

Bigla niyang iginawi ang kanyang tingin. Nakita niya ang isang babae na muntikan nang kainin ng kauri ko. Imbes na iputok iyon sa akin, itinira niya iyon sa ulo ng zombie na muntikan ng patayin yung babae. Napaupo siya at alam kong natatakot siya sa akin. Papalapit na sa amin ang 3 zombie. Hinawakan ko ang pisngi niya at nilagyan ng aking dugo ng sa gayo'y hindi siya maamoy.

Dinala ko siya sa airport, sa tahanan ko. Kung paano at bakit ako nakatira sa lugar na ito ay hindi ko din alam. Ngunit parang may hinihintay ako rito, marahil yan ang dahilan ng pananatili ko sa lugar na ito.

Ipinapasok ko na siya sa loob ng eroplano na tirahan ko at inilock ang pinto. Mas magiging ligtas siya rito.

Hanggang ngayon ay nanginig pa siya sa takot kaya binigyan ko siya ng kumot at nagtungo ako sa unahang upuan, malamang kailangan niya munang mapag-isa.She needs a space.

Napaisip ako. Ano ba itong kahibangan ang pinasok ko?! I can eat her brain any moment if I just wanted to dahil yan naman ang dapat gawain ng isang kauri ko.  It's not our intention to kill. Killing humans is a sin but we have no choice. We need brains and flesh for us to survive. Everytime na nakakain kami nito, it made us saw some of that humans memories and it satisfies our crave and hunger. We still wanted to walk in this world. Maybe this is the reason why were struggling to survive even if we're already dead.

Now, nagdala ako ng isang buhay na tao sa lugar na ito. The time I saw her a while ago, it seems that there's that part of me who wants to protect this girl, to make her live and survive in this kind of place. Shit! Am I insane? Corpses should eat living humans and not to keep.

Bigla akong napahawak sa dibdib ko dahil mukhang may narinig akong biglaang pintig mula rito.