ELMA ÇEKİRDEĞİ (Tamamlandı)

20.Bölüm

Keyifli Okumalar! :)

Hep hafızamı kaybetmek güzel bir şeydir diye düşünmüştüm ama şuan öyle bir boşluktaydım ki birinin beni bu boşluktan, kuytuluktan kurtarmasını istiyordum.
İnsanın bırak karşısındakileri, kendini hatırlayamaması berbat bir şeydi. Sesinin, gözlerinin sana yabancı gelmesi... Tarifi imkansız korkunç bir rüya gibi.

"Adım Zeynep mi?" 

Ne kadar klişe bir soru değil mi?

Karşımda bana bakan şaşırmış ve hayal kırıklığı okunan bir çift göz dikkatimi çekti. Koyu kahverengi gözlerinde anlam veremediğim bir duydu daha vardı. Ama beynim öylesine boştu ki bunun anlamını çözemiyordum. Yüzünü baştan aşağı incelemeye başladım. Koyu kahve gözleri, kahverengi saçları, kaşları, kirpikleri oldukça dikkat çekiciydi ve traş edilmemiş sakalları dahi bu çekiciliği bozmuyordu.

"Zeynep," dedi ellili yaşlarının sonuna yaklaşmış, saç dipleri biraz beyazlamış fakat bakımlı bir kadın. "Kızım bizi hatırlamıyor musun?''

Ardından yine ellili yaşlarının sonunda, saçları beyazlamış, sakalsız ama cana yakın görünen bir adam kadının omzuna kolunu atıp sıktı. "Zeynep'im iyi misin?"

Soruları durmayacak gibiyken içeri beyaz önlüklü ve boynunda stetoskop takılı saçları kırlaşmış adam girdi. Önlüğünün cebindeki kalem gibi görünen ışığı gözlerime tuttu. "Görmede bir sorun yok'' dedi yanındaki hemşireye sonra ağzıma ve kulağıma da baktığında yine bir sorun olmadığını söyledi. Sonra bana dönüp ''Zeynep Hanım, bizi hatırlıyor musunuz?'' diye sordu. Ben başımı hayır anlamında sallarken adam anladım anlamında sallıyordu.

Doktor odada bulunanlara dönüp derin bir nefes aldı. ''Aile üyelerinden biri ile konuşmam gerekiyor.''

Aralarından renkli gözlü yirmili yaşlarının ortalarında olduğu belli olan bir adam ortaya çıktı. ''Tabi...''

Herkes bana endişeyle bakarken ben doktorla çıkan adamın ne konuştuklarını merak ediyordum.

Başımda dayanılmaz bir ağrı vardı ve ben hafızamı bulmaya çalıştıkça daha çok artıyordu.

Arda'dan

Doktor ''aile üyelerinden biri ile konuşmak istiyorum'' dediğinde öne çıktım ve ''Tabii'' dedim.

Koridora çıktığımda ''Buyrun odam da konuşalım'' demesiyle doktorun odasına geçtik.

Fazla modern odanın içindeki deri koltuklara oturup doktorun ünvanının ve isminin de bulunduğu masa da gözlerimi tek bir noktaya odakladım. Korkuyordum. Hayatımdaki ilk kez korku beni ele geçirmişti. Kardeşime, Zeynep'ime bir şey olacak diye korkuyordum.

Doktorda kendi sandalyesine geçip masada ellerini birleştirdi. ''Bakın Arda Bey, Zeynep hanım'ın büyük bir kaza geçirdiğini, kaza da başına darbe aldığını biliyoruz.'' Başımla yavaşça onayladım. ''Ancak hafızasını kaybetmesinin sadece kaza olduğunu düşünmüyorum.''

Kaşlarımı çattım. ''Nasıl yani?''

Doktor derin bir nefes aldı. ''Yani Arda Bey, kardeşinizin psikolojik sorunları olabilir ve-''

Lafını kestim. ''Ne psikolojik sorunu Doktor Bey?! Benim kız kardeşim güçlü kızdır, çok olaylar yaşadı, üzüldü ama hiç birinde pes etmedi anladınız mı?!'' Hiddetlenmiştim ve adeta doktora karşı kükrüyordum.

''Arda Bey sakin olun. Sadece düşünüyoruz.''

Sesimi daha sakin tutmaya çalışarak ''Ben öyle düşünmüyorum'' dedim.