Killer | Hwang Hyunjin

-11. Bölüm-

Yoklardı... Hiç bir yerde yoklardı... Felix, Lisa ve Yeji birden kaybolmuşlardı...

"Nerede bu çocuk!?"

"Sakin ol Minho..."

"Yeon-ah delireceğim gerçekten! Ben buradan çıkınca anneme ne diyeceğim? Kardeşimi kaybettim diyemem..."

"Buradan kurtulabilecek miyiz sanki..?"

Sesin sahibine döndüğümüzde yerde oturan Hyunjin'i gördük. Boş gözlerle duvara bakarken bize dönmüştü.

"Changbin kütüphanede yatıyordu... Nefes almadan yatıyordu..."

"Ne?"

Zorlukla yutkundum. Kayıpları ararken elimizdekilerden de oluyorduk...

"Bizi buraya bağlamaya çalışıyorlar... Buradan fiziken kurtulsak bile, ruhumuz kurtulamayacak..."

Minho sinirle karşsındaki duvara tekme atmıştı. Bense ne diyeceğimi bilemiyordum, tepki veremiyordum... Hiç bir şey yapamıyordum... Daha kaç kişi ölecekti?

"Sen Momo'yu unutabileceğini mi sanıyorsun Yujin..?"

Ne olur bana bunu sorma... Şuan beni buna katma!

"Unutamam..."

"O seni burada bıraktı... O seni buraya tutsak edip gitti Yujin. Sende buradan kurtulamazsın. Biz buraya mahkumuz anladınız mı? Minho eve gidebileceğinden nasıl bu kadar eminsin?"

"Sus artık, sus! Ben Felix'i bulacağım. Hadi Yeon-ah gidelim."

"Yujin... Sende bizimle gel."

"Siz gidin..."

Yeon-ah usulca başını salladı ve gitmekte olan sevgilisinin peşine takıldı... Bense Hyunjin'in söylediklerine takılı kalmıştım.

Başımı iki yana sallamaya başladım, söyledikleri bu kadar haklı hissettirmemeliydi...

"Hayır... Hayır..."

"Kendimizi kandırıyorsuz Yujin. Sen buradan çıkabilsen bile normal bir hayat yaşayabileceğini mi düşünüyorsun?"

"Be-Ben kızları bulacağım!"

"Seninle geleceğim."

"Yalnız kalmak istiyorum."

"Senin ölü halini görmek istemiyorum Yujin... Rastgele girdiğim bir yerde seni yerde yatarken bulmak istemiyorum!"

<<>><<>><<>><<>><<>><<>><<>>

-Bang Chan-

Kasvetli bir hava vardı dışarıda, arayıp bulamadığım kardeşlerim vardı. Ne yaparsam yapayım hiç birini bulamıyordum... Jennie ve Yoongi'nin bir anda ölü olarak bulunması beni korkutuyordu. Ben çocukları kaybetmek için hazır değildim.

"Kahretsin! Neredesiniz, neredesiniz delirtmeyin beni!"

Boş koridorda yankılanan sesim bana ne kadar yalnız olduğumu göstermişti... Onlar yokken yalnızdım işte.

"Hani yalnız bırakmayacaktık birbirimizi!"

Tam merdivenlere yönelirken bir ses duydum...

"Chan!"

Adımı duymak ilk defa bu kadar mutlu etmişti beni!

"Jeongin!"

Birkaç metre uzağımdaki Jeongin'i görünce yanına koşmaya başladım.