TÜNEL 2-Gay

1

Bu hikâye Tünel adlı kurgumun ikinci kitabıdır. İlk önce birinci kitabı okuyun yoksa bir şey anlamazsınız. Korku~gerilim kategorisinde yer alıyor. Ona göre geceleri okursanız daha etkili olur :)

1. kitaptaki finalin zaman atlamasından 2 yıl sonrasını ele alıyor.
Yani birinci kitapla olan zaman toplamında 3,5- 4 yıl falan oluyor.

Bölümler bir aksilik çıkmazsa her gün saat 22:00'da gelecek.

Oy ve bol bol yorum yapmayı unutmayın!!!
-----------

Karanlıkta yürüyordum durmadan, sanki bir şeyden kaçıyordum ya da saklanıyordum. Emin değildim ama beni endişelendiren bir şeyler vardı. Duramazdım, durmamalıydım. Elimdeki okul çantasını sıkarken korku dolu gözlerle etrafıma bakıyordum. Karanlık ve sonu gelmeyen bir ormandaydım ama buraya nasıl geldiğimi bilmiyordum. Bora neden yanımda değildi bilmiyordum. Uzun zamandır ona hiç olmadığım kadar ihtiyacım vardı.

Bulunduğum yer soğumaya başladığında tüylerim ürperdi. Gözlerim bir tehlikeye karşı sürekli etrafta hazır gezerken, nefes alış verişlerim istemsizce hızlanmıştı. Üzerimdeki ince hırka yüzünden üşüyordum, kucağımda beni sanki koruyacakmışcasına sıkıca sardığım çantama doladığım ellerim titriyordu.

"Bora?" diye fısıldadım başka birinin sesimi duymasından korkarak. Kimin duymasından korktuğumu bilmiyordum ama diken üstünde gibi hissediyordum.

Birden arkamdan dal kırılma sesi duyduğumda adımlarım anında durdu. Gözlerim büyürken yavaşça arkamı döndüm. Karanlıkta bir şey göremezken nefesimi tutmuş, bekliyordum. Birinin varlığını hissediyordum ama neredeydi bilmiyorum. Sadece burada, karanlığın içinde bana bakan birini hissediyordum. Bir adım geriye gitti ayaklarım. Sanki birazdan karanlıktan bir şey üzerime atlayacakmış hissi yüzünden arkamı dönüp kaçamıyordum. Sadece ayırmadığım gözlerim ve geri geri giden ayaklarımla tek başımaydım.

"Bora, sen misin?" diye fısıldadım tekrar. Karanlığa doğru ses çıkarmam ne kadar mantıklıydı bilmiyordum ama bendeki bu korkuyla zaten mantık diye bir şey kalmamıştı. Bu izbe yerde ne halt ediyordum emin değildim. Bora'dan asla ayrılmazken nasıl o olmadan buraya kadar gelmiştim hiçbir fikrim yoktu.

Çantamı saran ellerim hafifçe titriyordu. Ses çıkarmadan yavaş ama sertçe yutkundum. Kimdi beni takip eden? Hissediyordum, biri vardı ve şuan karanlıktan faydalanarak bana bakıyordu. Karanlık gözlerini üzerimde hissediyordum. Bir kez daha seslenmeye korktum çünkü Bora olsa bu kadar beklemezdi. Korkacağımı bildiğinden böyle şeyler yapmazdı hiç.

Soğuk hava yüzünden aralık dudaklarımdan geceye sızan gri dumanı saklamak istercesine nefesimi tuttum. Kalbim göğsümde deli gibi çarparken yavaş yavaş geriye giden ayaklarım toprağı deşiyordu sanki. Gözlerim önümden ayrılmazken çantama daha sıkı sarıldım. Neredeydi Bora? Beni nasıl yalnız bırakabilmişti?

Önleri hafif uzamış saçlarım rüzgârda dalgalanarak yüzüme düştüğünde, birkaç tutamı görüş açıma gölge düşürüyordu. Ama hissettiğim dehşet yüzünden elimi çantamdan çekmiyordum. Sanki elimi kıpırdattığım an üzerime atlayacaktı. Nereye gittiğime bile bakamayacak kadar kötü durumdaydım. Bu anın bir şaka olmasını ve Bora'nın karanlık gölgelerin arasından çıkıp "Sana şaka yaptım Kaan." demesini bekliyordum umutsuzca, bunu bile kaldırabilirdim.

Bir çıtırtı daha duyduğumda irkildim. Ayaklarım yere çakılı kalırken artık geri gidecek cesareti bulamadım. Korku içinde karşıma neyin çıkacağını beklerken, çıtırtılar yavaş yavaş yüksek bir hâl alıp fark edilebilir adım seslerine dönüşmeye başladı. Biri bana doğru ağır ama sert adımlarla hiç duraksamadan yürüyordu. Ağaç gölgelerinin ulaşamadığı boşluğa bir kafanın gölgesi düştü. Gözlerim ayaklarımın dibinde yavaş yavaş büyüyen gölgeye takılırken, üzerime gelmeyi sürdürdü. Başımı zar zor ayaklarımın birkaç santim dibinde son bulan gölgeden kaldırıp karşıya baktım. Ay ışığının vurduğu yerde sadece yüzünün yarısı görünen kişiyle gözlerim dehşet içinde açılırken, dudakları açılıp bir şeyler fısıldadı bana. Sözlerini bile duyamayacak kadar büyük bir çığlık attım çünkü onlarca yıl da geçse o sarı saçların süslediği sadist yüzü unutmam mümkün değildi!