ဆေးလိပ်အငွေ့တွေကို ဖြေးဖြေးချင်းမှုတ်ထုတ်နေတဲ့
ယွန်းဂီကို သူမျက်တောင်တစ်ချက်တောင်မခတ်ပဲ
ကြည့်နေမိတာအတော်ကြာလောက်ပြီ။ဆေးလိပ်မသောက်တတ်ဘူးဆိုတဲ့ကောင်လေးက ခုတော့ကျွန်တော်ကြောင့်ဆေးလိပ်စွဲနေပြီလေ။ပန်းနုရောင်သမ်းတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကနေ ဆေးလိပ်ငွေ့တွေထွက်လာတာက အသက်ဝင်နေတဲ့ပန်းချီကားအလား ဆွဲဆောင်မှူရှိလှသည်။
"နောက်တစ်လိပ်"
"တော်ပြီ...တစ်ရက်တစ်လိပ်ပဲလေ"
အိတ်ကပ်ထဲကဆေးလိပ်ဘူးကို ကမ်းပေးတော့ယွန်းဂီကခေါင်းခါပြရင်း ငြင်းသည်။ဖင်စီခံပဲကျန်တော့တဲ့ဆေးလိပ်ကို မြေပြင်ပေါ်ပစ်ချပြီးဖိနပ်နဲ့မီးသတ်လိုက်တဲ့ကောင်လေးက သူစစတွေ့ခဲ့တုန်းကမင်ယွန်းဂီနဲ့တော့ အနည်းငယ်ကွဲပြားလာခဲ့သည်။
မင်ယွန်းဂီကိုပဲငေးကြည့်နေခဲ့တာကြောင့် လက်ကြားထဲက သူ့အလိုလိုတိုသွားတဲ့ဆေးလိပ်လေးကို မြေပြင်ပေါ်ပစ်ချပြီးမီးသတ်လိုက်သည်။မင်ယွန်းဂီက ဒီလောက်တောင်သူ့ကိုညှို့ယူနိုင်တာ။
"ငါကျောင်းပြန်တက်ရတော့မယ် ထယ်ယောင်း"
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်ကိုဖြိုခွင်းလိုက်တဲ့ ယွန်းဂီလေသံတိုးတိုးကြောင့် အဝေးကိုငေးကြည့်နေတဲ့ထယ်ယောင်းမျက်နှာက ယွန်းဂီဘက်သို့လှည့်ကြည့်လာသည်။
ဟုတ်သားပဲ...မင်ယွန်းဂီဆိုတာနွေကျောင်းပိတ်ရက်ရလို့ ဒီမှာခဏလာနေတဲ့လူတစ်ယောက်
မလား?အချိန်တန်ရင် သူ့နားကထွက်သွားမှာ။
"မင်းဘယ်မှာကျောင်းတက်ဖို့စိတ်ကူးထားလဲ ထယ်ယောင်း...UKမှာတက်ရင်ရော"
မျှော်လင့်ချက်တွေသမ်းနေတဲ့မျက်ဝန်းလေးနဲ့ယွန်းဂီက ထယ်ယောင်းလက်ကိုအုပ်မိုးကိုင်ကာ မေးလာသည်။
ထယ်ယောင်းနဲ့မခွဲနိုင်တာမို့ UKမှာသူနဲ့အတူကျောင်းလိုက်တက်စေချင်သည်။
"ဘာလို့UKလဲ...မင်းရှိလို့လား"
"အင်း...မင်းလည်းUKမှာတက်ရင်ငါတို့တူတူ...."
