"ခင်ဗျားစကားတွေလွန်နေပြီမလား!!"
"ထယ်...ထယ်ယောင်း"
ရုတ်တရက်ဧည့်ခန်းထဲကိုရောက်လာတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့် ယွန်းဂီပျာယာခတ်ပြီး ထယ်ယောင်းနားသို့မြန်မြန်လျှောက်သွားလိုက်သည်။
"ဘယ်သူများလဲလို့...အဓိကဇာတ်ကောင်ပါလား"
ဖေဖေကခနဲ့သလိုပြောတော့ ထယ်ယောင်းမေးရိုးတွေတင်းတဲ့ထိအံကျိတ်ပြီး လက်သီးကိုတင်းတင်းဆုပ်ထားသည်။
"ထယ်ယောင်း...အရင်ပြန်လိုက်ပါလား...ငါပြီးရင်လာတွေ့မယ်လေ"
"လွှတ်စမ်း မင်ယွန်းဂီ!!!"
ထယ်ယောင်းအသံကတစ်အိမ်လုံးကို ပဲ့တင်သံထပ်သွားသည်။ယွန်းဂီလည်းလန့်သွားပြီးမျက်ရည်တွေကျလာသည်။
မဖြစ်ဘူး...ဖေဖေ့စကားတွေကိုထယ်ယောင်းကြားသွားရင်သူ့ကိုမုန်းသွားတော့မှာ။
"မင်းလိုအဆင့်နဲ့ ငါ့သားကိုအော်စရာမလိုဘူး!!"
"တော်ပါတော့ဖေဖေ...သားတောင်းပန်ပါတယ်...နောက်မှဆက်ပြောရအောင်"
ယွန်းဂီ ဖေဖေ့ဘက်ကိုလှည့်ပြီးပြော၍ ထယ်ယောင်းလက်ကိုအတင်းဆွဲကာအိမ်ပြင်သို့ခေါ်ရန်လုပ်သည်။သို့သော်အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့်တွန်းထုတ်ခံလိုက်ရသည်။။
"မင်းနဲ့ပတ်သက်မိတာ ငါအရမ်းမှားသွားတယ်"
ထယ်ယောင်းပြောတော့ ယွန်းဂီကခေါင်းကိုသွင်သွင်ခါယမ်းသည်။အခုသူ့ရင်ထဲမှာစိုးရိမ်နေတာကတစ်ခုတည်း...ထယ်ယောင်းမုန်းသွားမှာကိုမလိုလားဘူး။
"မှားတာငါ့သားပါ...မင်းနဲ့ငါ့သားတန်သလား!!"
"ခင်ဗျားသားကရောဘာတွေအဖိုးတန်နေလို့...ကျုပ်လိုကောင်နဲ့မတန်ဘူးပြောနေတာလဲ!!"
"မင်းတို့မိသားစုအဆင့်အတန်းက ငါတို့နဲ့ယှဥ်လို့ကိုမရတာကွ!!...မင်းအမေကဘာလဲ...ဘားကအပျက်မမလား!!!"
"ခင်ဗျား!!!"
မာမီကိုအသားလွတ်စော်ကားနေတဲ့လူကြောင့် ထယ်ယောင်းလူကြီးတွေဘာတွေနားမလည်တော့ပဲ အနားသို့လျှောက်သွားကာ ကော်လံကိုဆောင့်ဆွဲ၍ထိုးရန် လက်မြှောက်လိုက်သည်။
