Worried // Bankzitters

~

Vandaag is de dag. 
Het is 15 juli, 2023.
Vandaag mag ik naar huis. 
Eindelijk.

~

Om 8 uur gaat mijn wekker. De laatste keer opstaan uit dit bed. De afgelopen weken lukte het me om op te staan en een stukje te lopen naar mijn kast, badkamer en vaak zelfs ook tot aan de eetzaal. Daarna moet ik echt even zitten, aangezien mijn benen dan wel echt even vermoeid zijn. Toch ben ik wel trots op deze progressie. Ik kan gewoon weer lopen.

Ook nu kleed ik me aan, wat ik dus tegenwoordig ook weer volledig zelf kan. Deze kleine dingetjes maken me zo vrolijk. Ze geven me energie om me in te zetten voor de volgende stappen van vooruitgang. Ze geven me energie om harder te werken voor elk nieuwe doel

~

Vandaag staat er nog één sessie gepland met de psycholoog en maatschappelijk medewerker. Ook ga ik nog één keer naar de fysio hier. Daarna ga ik naar huis. Iets engs, maar leuks tegelijk. De sessies met de psycholoog zitten er nog niet op. Die met de fysiotherapeut volgens mij ook nog niet trouwens. Volgens mij is het plan om nog in ieder geval iedere week hier één dag te komen en dan langzaam af te bouwen. 

Sowieso wil ik niet dat alles nu meteen is afgelopen. Nou ja, dat wil ik natuurlijk wel, maar voor zolang mijn hoofd pijn doet, wil ik nog hier komen om erover te praten. Het is eng om dat los te laten namelijk. Ik ben dan bang dat ik een eventuele terugval niet zelf aan kan. 

~

"Zo Robbie, hoe voel je je vandaag?" Vraagt de psycholoog. Ik ben net binnen bij voor nu mijn laatste gesprek voor ik naar huis ga. "Opzich wel goed, wel een beetje gespannen eigenlijk." Antwoord ik eerlijk. Ik ben ook gespannen. Het is gewoon best wel spannend om straks alles weer in mijn eentje te moeten doen. "Ik vind het vooral gewoon lastig en spannend, omdat ik alles straks zelf moet doen en ik ben dan bang voor een terugval." Ze heeft nog niet eens verder gevraagd en toch praat ik al over mijn gevoelens. Ik begin op Raoul te lijken. 

"Dat snap ik. Probeer thuis te denken aan alles wat we hebben besproken en probeer vooral een ritme te houden, door bijvoorbeeld op te staan op een vaste tijd. En verder, probeer niet alles te gehaast te doen. Je wilt herstellen en naar huis gaan is daarbij een enorme mijlpaal, maar als je nu te gehaast gaat zijn, krijg je inderdaad een terugval en dat is wat je wil voorkomen." Legt ze uit. Daar zit inderdaad wat in. "Mezelf kennende ga ik daar moeite mee hebben." Ze moet lachen en knikt begrijpend tegelijkertijd. "Wil je vriendin je niet helpen? Heb je dat al aan haar gevraagd?" Bijna beschaamd schud ik nee op de laatste vraag. "Vraag dat maar aan haar straks, goed?" Nu knik ik. Ik ga het oprecht doen. Dit keer ga ik de moed verzamelen om zoiets te vragen. 

Ik moet vaker om hulp vragen. Daar ben ik inmiddels wel achter. Eigenlijk mag ik ook vaker uitspreken wat ik denk, bijvoorbeeld over dat ik heel erg hoopte dat de jongens nog een keer zouden komen. Helaas heb ik dat toen niet gedaan. Daar heb ik nu wel een beetje spijt van eerlijk gezegd. 

"Heel veel succes thuis Robbie! We zien je volgende week weer! En denk eraan, laat de hoofdpijn niet je leven overnemen. Jij hebt zelf de regie." "Inderdaad. Tot volgende week Robbie!" De psycholoog en maatschappelijk medewerker zwaaien bij de deur. "We komen zo nog wel even kijken wanneer je het gebouw verlaat hoor!" Een lach vormt op mijn gezicht. Wat heb ik het getroffen met de mensen hier.

~

En dan is het zover. Ik ben net klaar bij de fysio en ben nu de laatste dingen aan het inpakken, terwijl mijn ouders me helpen. De kamer, waar ik maanden heb geleefd, blijft na vandaag leeg achter. En ik? Ik slaap vanavond weer heerlijk in mijn eigen bed. Samen met mijn vriendin.

De koffers slaan dicht. Papa en mama kijken me aan. Mijn moeder met tranen in haar ogen. "Kom hier." Roep ik naar haar. Ik sla mijn armen om haar heen. Even later zijn we belandt in een groepsknuffel. "Je moeder en ik zijn zo ontzettend trots op je Rob." Zelfs mijn vader is een beetje emotioneel nu. Ik glimlach. "Kom, tijd om te gaan!" Roep ik naar ze.

In de gang staat een lange rij van mensen. Hun armen maken een enorme boog. Medewerkers en patiënten, waar ik veel mee om ging, staan in de rij. "Loop er maar doorheen. Laat maar zien wat je kunt." Sandra moedigt me aan en geeft me een knipoog. "Dankjewel voor alles." Zeg ik tegen haar. Ze geeft me een glimlach en een bemoedigend knikje. En daar ga ik. Door de enorme boog. Lopend. Iets waarvan ik niet had gedacht dat ik dat ooit nog zou kunnen. Maar ik doe het toch echt. Ik loop.

Een luid applaus volgt. Ik maak een buiging voor de sier. Dan stap ik naar buiten, de frisse lucht in. En daar, daar staan ze. De bankzitters, mijn zus en mijn vriendin. Ze ontvangen me met open armen. Wat ben ik blij om hen te zien.