Worried // Bankzitters

Epiloog

Mijn bril, hij lag nog thuis.
Vergeten.
I-ik zag hem echt niet.

Ik heb hem geholpen. Meteen stapte ik uit. Meteen belde ik de hulpdiensten. Terwijl ik daarop wachtte, ging ik bij hem zitten. Op mijn knieën. Mijn handen onder zijn hoofd en nek, zodat hij niet op het koude, natte asfalt hoefde te liggen. Ook zodat zijn hoofd ergens op kon steunen.

Zijn ogen waren gesloten. Ik heb zijn polsslag gecheckt, gekeken of hij nog ademde. Dat deed hij gelukkig nog. 

Het was avond. Het einde van een regenachtige dag. Alles was koud en nat. Ik heb mijn jas over hem heen gelegd, zodat hij het niet heel erg koud zou krijgen. Misschien dat hij dat zelf niet zou voelen dan, maar het idee dat hij warm onder mijn jas lag stelde mij gerust.

Met loeiende sirenes kwamen de hulpdiensten aangereden. Ik heb alles eerlijk verteld. Hoe ik mijn bril thuis was vergeten en onverwachts nog tot laat in Utrecht was. Net als hij. Ik heb verteld hoe ik hem niet had gezien. 

Een aantal omstanders die het hadden zien gebeuren hebben verteld dat ik niet absurd hard reed. Mijn verhaal moest dus wel kloppen. De politie geloofde me. Ze waren zelfs blij dat ik was gebleven en vonden dat ik goed had gehandeld. Maar ik hoefde niet te handelen als ik hem in eerste instantie niet had aangereden. Fuck.

~

Of hij weet dat ik het was? Geen idee. Even leek het wel zo. Even dacht ik dat te zien in zijn ogen op het moment dat hij die dag leunde op mijn handen. Ik had voor de grap gezegd dat ik zijn zware hoofd wel even zou dragen. Even later leek het alsof hij een soort flashback had. Maar hij zei er niks over. Ook daarna niet.

Geloof me, ik wilde alles opbiechten, maar telkens was de timing niet goed. Of er waren anderen bij of hij had zoveel pijn dat ik het hem echt niet kon aandoen. En nu leef ik nog steeds met dit geheim. 

Ik ben Matthyas het Lam en ik heb per ongeluk mijn beste vriend aangereden.
Fuck!