5 oktober, 2022
Vandaag was een lastige dag. Ze willen dat ik vaak naar de fysio in dit gebouw ga. Ze willen dat ik met de rest van de patiënten in één gezamenlijke ruimte eet. Dat gaat niet. Mijn hoofd doet zoveel pijn. Ik kan niet in een drukke ruimte ziin. Het zijn teveel prikkels. Prikkels die mijn hoofd extra pijn laten doen.
Bezoek mag maar op bepaalde momenten komen. Soms komen mijn ouders, soms mijn vriendin en soms de jongens. Met mijn vriendin voel ik me goed. Ze is rustig, maar tegelijkertijd energiek. Ze geeft me energie. Het maakt haar niet uit of ik vrolijk, boos of verdrietig ben. Zolang ze maar bij me is, zei ze. Dat was het liefste ooit.
Eerst was ik bang dat ze me zou verlaten als ik zou vertellen dat ik misschien nooit meer kan lopen. Wat moet je met een man die niks kan? Maar ze reageerde begripvol. Zei dat het niet uitmaakt of ik kan lopen of niet, ik ben nog steeds Rob en dat is de reden waarvoor ze bij me is. Ze wil bij Rob zijn. Of hij nou kan lopen of niet.
Bij haar durf ik me te uiten. Bij haar durf ik mijn gevoelens te laten gaan. Bij haar durf ik te huilen. Huilen zoals ik bij niemand anders doe. Zo hard huilen dat het daarna voelt alsof ik de komende jaren geen tranen meer heb, al weet ik dat ik de volgende keer dat ze er is, weer in tranen uitbarst.
Ze troost me dan. Zegt dat alles goed komt, als ik er maar in geloof. Maar dat is het probleem. Ik weet niet of ik er nog in geloof. En dat weet ze, ik heb haar mijn gedachten verteld. Ze reageerde zo lief en begripvol. Ja, ik heb echt geluk met haar.
Maar vandaag mocht er geen bezoek komen. Vandaag moest ik met de fysio oefeningen doen. Ze hopen dat ik, door veel met de fysio oefeningen te doen, weer gevoel in mijn benen kan krijgen. Ze hopen dat mijn benen weer sterk worden. Ze hopen dat ik er over een tijdje weer op kan staan. Ze hopen dat ik er daarna weer op kan lopen, al is dat niet zo soepel als vroeger. We hopen het allemaal. Maar of het ook echt gaat gebeuren weet ik niet.
En dat niet weten maakt me moe. Het laat me continu nadenken over alles. Dat nadenken geeft me stress. Stress geeft hoofdpijn.
Ik wil er gewoon vanaf zijn. Deze twee weken duren lang. Ze voelen als twee jaar. Hoe ga ik dit nog maanden volhouden?
JE LEEST
Worried // Bankzitters
FanficJe leidt een fantastisch leven. Je bent gelukkig. Maar dan ineens verandert alles na één ongeluk. Het overkomt Robbie van de Graaf. Je komt alles te weten over hem in zijn dagboek, waar hij elke avond in het revalidatiecentrum in schrijft.
