24 september, 2022
Mijn dag bestond uit slapen, een klein beetje eten en weer slapen. Mijn lichaam voelt dof, mijn hoofd wordt overgenomen door koppijn, mijn ribben, longen en nek worden ook overgenomen door pijn en mijn benen, ja die voel ik eigenlijk niet.
Soms als ik wakker wordt, zijn mijn ouders er. Soms is er niemand. Niet dat het erg is, ik wil toch alleen maar slapen.
Mijn hele lichaam is moe. Zelfs eten kost al moeite. En daarbij, na elke hap moet ik mijn best doen om niet meteen alles eruit te gooien. Komt door de hersenschudding zeiden ze. Een hersenschudding? Wat houdt dat eigenlijk precies in?
Ik weet eigenlijk bijna niks. Soms is de dokter hier om wat te vertellen, maar vaak val ik dan in slaap. Mijn ouders zijn er dan bij en die luisteren wel naar wat de dokter te vertellen heeft. Ze vertellen alleen niks aan mij. De gesprekken, voor zover je het gesprekken kan noemen, tussen ons gaan eigenlijk alleen maar over hele kleine zaken. Maar eigenlijk kost praten me moeite. Ik praat alleen om ze tevreden te stellen.
JE LEEST
Worried // Bankzitters
Fiksi PenggemarJe leidt een fantastisch leven. Je bent gelukkig. Maar dan ineens verandert alles na één ongeluk. Het overkomt Robbie van de Graaf. Je komt alles te weten over hem in zijn dagboek, waar hij elke avond in het revalidatiecentrum in schrijft.
