Worried // Bankzitters

25-11-22

25 november, 22

Acceptatie

De psycholoog zegt dat ik moet accepteren hoe de situatie op dit moment is. Dat ik moet accepteren dat ik hoofdpijn heb, accepteren dat mijn benen niet volledig werken. Dat is belangrijk voor het herstel, zegt ze. Als ik alle lichamelijke klachten accepteer, kan ik er beter mee omgaan. Het herstel gaat dan misschien sneller.

Maar ook moet ik accepteren dat ik me niks herinner van het ongeluk. Dag en nacht ben ik ermee bezig. Dag en nacht probeer ik me te herinneren wat er is gebeurd. Dan probeer ik me te herinneren hoe ik onder die auto terecht ben gekomen. Tenminste, het is mij verteld dat ik ben aangereden. Dat moet ook wel, want ik stond op het punt om over te steken. Daarna werd ik wakker in het ziekenhuis. Ik weet niks van wat er in de tussentijd is gebeurd. Misschien goed, want dan voelde ik niet meteen de pijn. Toch weet ik niet zeker of ik op dat moment niks heb gevoeld. Ik kan het me gewoon allemaal niet herinneren.

Ik vind het lastig dat er een gat in mijn herinneringen zit. Ik wil zo graag weten wat er is gebeurd. Door wie ben ik eigenlijk aangereden? Kent diegene mij? Vast niet, er zijn zoveel mensen op de wereld met een auto. 

Ook probeer ik me te herinneren hoe ik toen liep. Was ik aan het opletten of was ik bezig met mijn telefoon. Nee, dat volgens mij niet. Ik liep bij een zebrapad, dus daar had ik voorrang. Maar ik ken mezelf. Ook bij een zebrapad let ik goed op en kijk ik minstens vijf keer allebei de kanten op. Gewoon om zeker te weten dat er niks aan komt. Ook nu heb ik dat gedaan, ik weet het zeker. Maar hoe kan het dan dat ik daarna onder een auto lag, als ik toch echt zo goed heb gekeken en opgelet?

Nee, accepteren lukt me niet.
Nu in ieder geval nog niet. 

Niet nu alles nog zo vaag is.