Worried // Bankzitters

~

Het is vandaag 8 juni, 2023.

Weer ben ik bij de fysio. We oefenen en oefenen om stappen te zetten. Letterlijke stappen dit keer.

Sinds de terugval heb ik minder energie, maar dat mag me niet in de weg zitten. Ik moet blijven doorzetten. De hoofdpijn misschien wel negeren, maar dat is denk ik wel het moeilijkste van allemaal.

Toch ben ik hier nu. Ik train mijn benen. Er zit al een stuk meer kracht in dan de vorige keer.

We beginnen met opstaan, blijven staan en weer terugzakken. Daarna gaan we door met wat andere oefeningen om mijn benen kracht te geven. Zodra we dat hebben gedaan gaan we proberen om stappen te zetten.

Sandra houdt mijn hand en arm vast. "Oké probeer maar je voet naar voren te zetten." Zegt ze rustig. Met alle kracht in me, zet ik een stap. Een erg wankele stap, maar het is een stap. "Goed zo. En nog één." Daar ga ik. Weer een voetje naar voren. Het is nog niet echt lopen, maar stapjes zetten is al goed genoeg.

Een aantal stapjes verder en ik ben helemaal uitgeput. Maar wat ben ik trots op dit moment.

~

Terug in mijn kamer. Mijn benen voelen moe van alles. Toch heb ik ook nog energie. De vooruitgang die ik heb gezet is voor mijn gevoel enorm. Daar ben ik blij mee.

Het is op dit moment half zeven in de avond. We hebben net met zijn allen in de grote zaal gegeten. Nu heb ik weer extra kracht. Zou ik nog een stukje mogen lopen? Gewoon om het weer even te voelen? Ik besluit om het gewoon even te vragen.

~

"Hey Robbie!" Sandra kijkt verrast mijn kant op. "Zou ik het alsjeblieft nog één keer mogen proberen?" Smeek ik zo ongeveer. "Ik bedoel lopen. Gewoon om het weer even te voelen?" Ze moet lachen. "Eigenlijk doe ik dit nooit, maar ik snap dat je dat heel graag wilt. Hoe zit je in je energie?" "Echt oprecht heel goed, ik voel het aan alles." Ze seint dat ik binnen mag komen. "Je hebt geluk dat ik er nog ben. Kom, lukt het om op te staan?" Blij sta ik op. Het mag gewoon!

"Oké zet maar een stapje, precies zoals vanmiddag." En weer zet ik een stap. Het gaat sneller dan vanmiddag. Meteen erachteraan zet ik er nog één en daarna nog één. "Sandra, mag ik het zelf proberen?" Komt er ineens uit mijn mond, zonder dat ik bewust ben van wat ik zojuist heb gevraagd. "Denk je dat dat lukt?" Ik hoor een lichte twijfel in haar stem. Meteen knik ik. "En anders val ik, dat is ook oké. Maar gewoon om even te proberen." "Goed dan, maar ik laat je geleidelijk los en blijf er direct naast staan, zodat je kan leunen of zodat ik je kan opvangen." Ik knik.

Voorzichtig zet ik nog wat stapjes. Voorzichtig laat ze me los.
En dan. Dan loop ik. Niet zo soepel als vroeger. Niet zo gemakkelijk als vroeger en zeker niet zo snel als toen, maar ik loop. Voor het eerst in maanden loop ik weer.

Ik loop!