Worried // Bankzitters

~

Het is nu ruim een jaar na het ongeluk. Nog altijd heb ik last van de hersenschudding, maar ik zet stappen in de goede richting. Lopen gaat al een stuk gemakkelijker dan eerst. 

Vanaf het moment dat ik thuiskwam, is alles nog beter gegaan. Thuis zijn gaf me energie om elke dag mijn best te doen, zodat ik niet weer in een terugval belandde. Tuurlijk heb ik echt wel wat terugvallen gehad, maar de meesten gingen na een aantal dagen weer weg. Duurden ze langer? Dan praatte ik erover met de psycholoog en de maatschappelijk medewerker. 

Steeds vaker durfde ik om hulp te vragen. Aan mijn vriendin, ouders en zelfs aan de jongens. Het voelt goed om ook daarin stappen te maken. 

~

Wat betreft de bankzitters, ik heb al een aantal video's meegedaan. De jongens vertelden me dat het goed was dat ik toen die story online had gegooid. De kijkers waren echt bezorgd. Voor iedereen was die story beter. De jongens kregen namelijk ook ontzettend veel vragen over mij, wat natuurlijk best wel logisch is. Door die story kregen ze een stuk minder vragen. 

Het voelt goed om weer mee te doen in video's. Video's maken is namelijk één van de dingen die ik het liefste doe. Voor mij voelt mijn leven weer compleet.

~

Mijn vriendin steunt me in alles. Ik kan haar om hulp vragen als ik dat nodig heb. De eerste weken hielp ze me een ritme te houden in mijn dag. Nu kan ik dat meestal zelf. Als ik dan toch een terugval heb en ik voel me daardoor echt kut, helpt ze me uit bed komen. Ze helpt me door me even mee te nemen naar buiten om te gaan wandelen of gewoon samen op de bank te zitten en film te kijken. Zo blijf ik in ieder geval niet de hele dag in mijn bed liggen.

Ik ben haar dankbaar voor alles en dat weet ze. Mijn ouders ben ik ook ontzettend dankbaar. Ze zijn er altijd voor me en ook hen kan ik om hulp vragen. Nog steeds komen ze vaak langs om te kijken hoe het met mij gaat. Mijn zus komt trouwens ook regelmatig langs. Soms in de middag, maar soms ook 's avonds laat. Dan wil ze gewoon zeker weten dat ik veilig thuis ben, aangezien mijn ongeluk ergens in de avond plaats vond. Ik neem het ze allemaal niet kwalijk dat ze zo vaak langskomen om te checken. Voor hen was alles natuurlijk ook een onzekere tijd, die ze vooral niet nog een keer willen meemaken. Ik ook niet overigens. Ik ben blij als alle ellende voorbij is. Vooral de ellende van die hersenschudding. Als die volledig weg is, kan ik weer helemaal normaal leven. Daar kijk ik ontzettend naar uit.

~

Nog altijd weet ik niet wie me heeft aangereden. Logisch misschien, want waarschijnlijk was het een wildvreemde. Ik heb me erbij neergelegd dat ik niks van het ongeluk weet, maar op sommige momenten zit het me wel even dwars. Dan kan ik er gewoon niet tegen dat er gaten in mijn herinneringen zitten. Maar ik zal ermee moeten leven. Waarschijnlijk kom ik er nooit achter.

~

Ik verveel me en dus open ik tiktok. Mijn vriendin is niet thuis en vandaag was ik toch echt te moe om mee te doen in de bankzitters video. Volgens mij is dit één van de eerste keren dat ik Tiktok weer open. Het is zo'n verslavende app, dat ik het steeds niet opende, omdat ik per dag maar 3 uur op mijn telefoon mocht kijken. 

Nu open ik het dus weer. De meldingen stromen binnen. Ineens zie ik ook dat ik een aantal keer getagd ben in dezelfde video. Iets in mij zegt dat ik het niet moet kijken, maar een ander deel in mij wil heel graag klikken op de video. Dat deel wint het van mijn andere gevoelens. 

Eerst snap ik niet zo goed wat er te zien is op het filmpje. Maar dan, dan ineens zie ik een ongeluk gebeuren. Het duurt even voor ik doorheb dat het gaat om mijn ongeluk. Het ongeluk waar ik niks van weet. Blijkbaar stond er iemand per ongeluk te filmen ofzoiets. Ja, het is een naar filmpje, maar eigenlijk voel ik er even niks bij. Misschien omdat ik er op dat moment ook niks van voelde.

Maar dan ineens herken ik iets.
Ineens herken ik zijn, toen nog nieuwe, auto.