01-10-22

127 5 0
                                    

1 oktober, 2022

Ontslagen uit het ziekenhuis. 
'Aangenomen' in het revalidatiecentrum.

Vandaag was een hectische dag. Ik werd wakker. Mijn ouders zaten alweer in de kamer. De dokter kwam binnen en wilde me even 'lenen' voor wat testjes. Als er niks slechts uit deze testen kwam, mocht ik weg uit het ziekenhuis. Weg uit het ziekenhuis, maar naar binnen in het revalidatiecentrum. Iets waar ik ook niet naar uitkeek. Toch wilde ik wel weg uit het ziekenhuis.

En daar ging ik. De testen waren goed. Mijn spullen waren ingepakt door mijn ouders. Ik werd de rolstoel ingezet om vervolgens het ziekenhuis uit geduwd te worden. Vervolgens werd ik in de auto gezet. Zelfs dat kan ik niet meer zelf.

De rit duurde voor mijn gevoel eeuwen. Ik moest mijn best doen om wakker te blijven. Na een tijdje waren we er.

Ze wisten al dat we kwamen. Ze hadden zelfs mijn kamer al helemaal klaar gemaakt.

Wat ik ervan vind, weet ik eigenlijk nog niet zo goed. Het idee van een revalidatiecentrum klopt niet in mijn hoofd. Al helemaal niet wanneer ik erin zit.

Ik had nooit gedacht dat ik hier terecht zou komen. Ik denk dat niemand dat bedenkt. Iedereen leeft zijn leven, ik deed dat ook. Als je continu denkt aan alle dingen die kunnen gebeuren, waardoor je misschien wel een handicap krijgt of weet ik veel, dan zou je alles een stuk voorzichtiger doen denk ik. Maar dan is het leven ook een stuk minder leuk. Vooral saai. Voorzichtig is vaak gewoon saai. En ik wil geen saai leven. Ook nu niet. Al denk ik voortaan waarschijnlijk wel anders als ik iets ga doen. Een ongeluk doet wat met je. Het is vooral heel raar.

En onduidelijk. Onduidelijk, omdat ik nog steeds niet weet wat er nou is gebeurd. Waarschijnlijk ben ik bewusteloos geraakt. Tussen het rondlopen en het wakker worden in het ziekenhuis, is het zwart en leeg. Dan weet ik gewoon niks meer. Terwijl ik juist zo graag wil weten wat er met me is gebeurd.

De onwetendheid maakt me onrustig. Het klopt niet als er een deel van je gedachten en herinneringen mist. Dat is lastig. Ze zeggen dat ik het moet loslaten, maar dat gaat echt niet zo makkelijk.

Loslaten, ze gaan het me leren hier.
Zeggen ze.

Worried // BankzittersWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu