Worried // Bankzitters

29-09-22

29 september, 2022

Vandaag kwamen eindelijk de jongens. Elke dag hoopte ik dat ze langs zouden komen en toen ik eindelijk hoorde dat ze zouden komen, was ik meteen enthousiast. Ik verwachtte dat alles normaal zou lopen, zoals we altijd met elkaar omgaan. Maar de jongens kwamen een beetje ongemakkelijk binnen. Tuurlijk de setting is raar. Één van je beste vrienden ligt daar in een ziekenhuisbed aan allemaal slangetjes en kan nauwelijks bewegen. Maar toch hoopte ik dat ze vrolijk binnen zouden komen en grapjes zouden maken. Al zouden ze me belachelijk maken voor hoe ik daar lag als een kleuter, het maakte mij niet uit. Ik wilde gewoon dat ze normaal deden.

Maar het was wat ongemakkelijk. Raoul was de eerste die wat zei. "Hey Rob, hoe gaat het?" Best wel een stomme vraag misschien, maar ik was blij dat hij wat zei. Raoul was bezorgd, je zag het aan alles. Dat vind ik dus zo lief aan hem. Hij geeft echt om je en dat laat hij weten ook. Tuurlijk, de andere jongens geven ook om me, maar zij laten het gewoon op een andere manier weten. Raoul is heel open en praat overal over. Misschien vinden mensen het zweverig, ik vind het juist mooi. Het is denk ik de mooiste kant van hem.

Koen kwam ook naar me toe. Hij had een cadeautje meegenomen. Lief. Ook hij begon te praten. Hij begon verhalen te vertellen over kantoor en weet ik veel wat allemaal. Dat was fijn. Het leidde me af van al mijn gedachten.

Milo kwam met een enorme paw patrol ballon richting mijn bed gelopen. Hij zette de ballon naast me. Zo had ik een vriend voor als ze weer weg waren. Ik moest erom lachen. Lachen, iets wat ik al een tijdje niet had gedaan.

Matthy stond stilletjes bij de deur. Hij keek naar beneden. Volgens mij is hij niet zo goed in dit soort dingen. Het geeft niet, ik ben het gewend. Zo is hij nou eenmaal. Het is sowieso die gekke setting die hem oncomfortabel maakt. Dat had ik kunnen weten. Matthy is Matthy en dat is helemaal oké.