Worried // Bankzitters

~

Weer zak ik neer. Sinds een paar dagen heb ik af en toe een licht gevoel in mijn benen. Maar geen kracht. Telkens als ik op wil staan, of op moet staan van de fysio, lukt het me niet. Zeker niet als er niemand is die me vasthoudt. Sta ik wel, dan val ik meteen weer zodra niemand me tegen houdt. Het kost zo ontzettend veel kracht, maar op dit moment heb ik hoop.

"Kom op Robbie, je kunt het." Samen met de fysio probeer ik opnieuw op te staan. Ik schreeuw het uit. Dat doe ik altijd. Altijd als dingen me veel kracht kosten, schreeuw ik het ongeveer uit. Ik krijg er energie van. Maar dit keer niet echt. Logisch natuurlijk, mijn zenuwen zijn aangetast vanwege die dwarslaesie. Als ik het goed begrepen heb, zijn mijn zenuwen ongeveer vanaf mijn ruggenwervel aangetast. Maar ze zijn niet zo ver aangetast dat niks het meer doet. De dokters zeggen dat als ik blijf oefenen, weer een deel van zenuwstelsel zou kunnen gaan functioneren. Misschien niet volledig, dat is bijna onmogelijk, maar een deel moet lukken. Daar ben ik nu druk voor aan het oefenen. En al dat oefenen heeft dus al een beetje gewerkt. Er zit weer iets van gevoel in mijn benen. Nog even en ik kan weer lopen, ik weet het zeker. Nou ja, bijna zeker.

"Ik moet zitten-" Alles draait voor mijn ogen. Alweer duizelig. Een teken van mijn lichaam dat ik echt te veel ervan vraag. De fysio, echt een schat, helpt me weer terug in mijn rolstoel. Ik ben duizelig, voel me licht in mijn hoofd en mijn hele lichaam trilt. Hersenschudding is weer eens aanwezig. Telkens als ik teveel doe, wordt ik duizelig, misselijk, licht in mijn hoofd en gaat mijn lichaam helemaal trillen. Ook nu begint de misselijkheid op te komen.

"Ik kan niet meer." Zeg ik tegen Sandra, de fysio. Ze knikt begrijpelijk. "Het is ook zwaar. Je hebt goed je best gedaan Robbie." Ik glimlach naar haar. Ze is zo lief en begrijpt alles. Kan zij niet mijn psycholoog worden? 

"Zal ik nog even je nek masseren en los maken of heb je dat liever morgen?" Ze denken dat de hoofdpijn versterkt wordt door mijn nek. Mijn nek heeft de klap waarschijnlijk opgevangen en zit vast. Sandra vertelde me dat het masseren en losmaken ervan helpt om tegen een eventuele volgende stoot te kunnen. "Krijg ik daar nog meer hoofdpijn van?" Vraag ik zachtjes. Ik voel me zwak en kwetsbaar. En vooral heel moe. Moe van alles. "Misschien wel ja. Had je de vorige keren extra hoofdpijn erdoor?" Ik knik. "Morgen maar doen dan?" Weer knik ik. Ik trek het echt niet als ik ook daardoor nog extra pijn krijg.

"Hé goed je best gedaan vandaag Robbie, je hebt echt stappen vooruit gemaakt." Ze glimlacht. Ik lach terug, bedank haar en rol weer naar mijn eigen kamer. Voor nu heb ik weer even behoefte aan rust. En aan mijn vriendin. Ik wil haar vertellen wat er de afgelopen dagen is gebeurd. Ik wil haar vertellen dat ik weer wat voel in mijn benen. Ik wil haar hier bij me hebben, maar het bezoekuur is al voorbij. Als het goed is komt ze morgen. Daar kan ik nog wel op wachten. Als ik nu ga slapen, is het snel morgen. Dan zie ik haar eindelijk weer. Dan is mijn dag weer goed.