𝑪hampagne and sunshine ── ꗃ charles leclerc

xxv | son kez duyulan çığlık

Bölümde ölümden bahsediliyor, rahatsız olabilecekler için uyarı vermeliyim.

〣

Birkaç Hafta Sonra

Sezonun son çeyreği çoktan başlamıştı. Hatta son üç yarışa girmiş olmaları ve şampiyon potansiyeli gösteren ilk üç pilotun arasında çok az puan farkları olması sezonu oldukça ilgi çekici kılıyordu.

Max, Charles ve Lewis.

İzleyenlerin hepsinin eli kalbindeydi. Ferrari'nin umudu Charles, Tifosinin hasret kaldığı şampiyonluğu getirebilecek miydi? Öte yandan Lewis sekizinci şampiyonluğuna imza atıp hayranlarını memnun edebilirdi. Max ise bu sezonu birinci tamamlarsa üst üste üç şampiyonluğu almış olacaktı.

"İyi bir yarış çıkartacaksın, sevgilim, lütfen gerilme."

Ertesi gün ikincilik pozisyonundan başlayacağı bir yarış vardı. Pole pozisyonu Lewis'e aitti ve Charles'ın hemen arkasında da takım arkadaşı Carlos başlayacaktı. Oldukça gergindi çünkü yarışta yapabileceği en ufak hata şampiyonluğun ellerinden kayıp gitmesine sebep olurdu. Hep hayali olan kırmızı tulumun içinde görkemli kupayı kaldırmaya bu kadar yakınken hata yapmamalıydı.

"Ama ya geriye düşersem? Ya stratejimiz o kadar iyi değilse? Planlarımız işe yaramazsa? Lastikleri doğru kullanamazsam-"

Ani gelen bir öpücükle yarıda bıraktı aşık olduğu adamın cümlelerini. Ensesindeki saçlar parmaklarının arasında sıkışırken bunun onu biraz olsun rahatlatacağına inandı. Beline sarılan ellerin titrediğini fark etmişti, uzun zamandır Charles'ı böyle gergin görmüyordu.

"Elinden gelenin en iyisini yaptığında sonucun ne olduğu önemli değil, sevgilim. Şampiyona yükünün omuzlarında olduğunun farkındayım ama zaten harika bir iş çıkartıyorsun. Sonuç ne olursa olsun hepimiz seninle gurur duyacağız." Hepimiz.

Charles'ın aklının bir köşesindeydi hep babasını ve Jules'u hayal kırıklığına uğratabilme ihtimali. Onlar burada değilken hayali için savaşmaya devam etmek hiç olmadığı kadar zordu. Yarışlarda düşüncelerinde boğulmaya başladığında Sofia'nın sözleri gelirdi aklına, Jules ve baban her zaman seninle. Ne yaşarsan yaşa, işler istediğin gibi gitmese bile yüzlerindeki gururlu gülümsemeleriyle seni izliyor olacaklar.

Ortam tıpkı o geceki gibiydi, ona sarılarak uyuduğu gece. Aşk dolu seni seviyorum cümlesini sarfettiği ve Sofia'nın hislerinin çıkmaza girdiği o gece.

"Ama..." Ve Sofia'nın ona olan bakışının ardından cümlesi bir kez daha yarım kaldı. Ona sarıldı ve iyi hissetmek adına başını boyun girintisine yasladı. Onun kokusu, teninin verdiği his ve sesini duymak şu an ona iyi gelebilecek şeylerdi. Tek ihtiyacı olan oydu.

"Sen daha fazla yorgun düşmeden uyuyalım, tamam mı?"

Charles onaylamak adına mırıldandıktan hemen sonra onu kucağına aldı ve nazikçe yatağa yatırdı. Üzerindeki tişörtten kurtulup eşofmanıyla yanına uzandı. Başı tekrar boyun girintisindeki yerini alırken bir eliyle onun beline sarılıp iyice kendisine yaklaştırdı.

Sofia tenine çarpan düzenli nefeslerin etkisiyle ondan önce uykuya dalmak üzereydi. Sevdiği adamın saçlarında gezdirdi elini. Charles ona tüm hayatını vermişti, Sofia'nın isteyebileceğinden de çok fazlaydı bu. Güvende hissettiği kollarda kendini uykuya teslim etmeden önce başını hafifçe kaldırıp dudaklarını onunkilere bastırdı.

"İyi geceler, sevgilim."

ılıl

Padokta yürürken Charles yanında değildi, hazırlıklar için ayrılması gerekmişti. Çekilen birkaç fotoğrafta yanında Joris vardı. Onunla beraber Ferrari garajına doğru yürüyordu. Bu yarışta Gabriela olmayacaktı, aldığı bir reklam sebebiyle çalışması gerekiyordu.