İkisinin de yolu ansızın çıkmaz bir sokağa çıktı. Bu bir sondu. Ya da her şeyin bir başlangıcı olabilir miydi? Belki de. Onlar için yazılan Kader en güzeliydi. İki beden, iki kalp tek ruh.
O gece gözler birbirine değdi. Zehirli yeşiller, toprakla b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Esila istiyordu ki tek rakibi kendisi olsun. O her zaman dünden daha iyi olmak istiyordu. Bugün birinci basamakta ise, yarın üçüncü basamakta olmak istiyordu. Yolunda engel olsun istemiyordu. Yokuşlar zaten dik ve zorluydu. Birde kalabalığa ve onu geri çekmeye çalışan insanlar olmamalıydı. Dün gece facia bir olay yaşanmıştı. Hâlâ onun etkisindeydi maalesef ki. Ama çok şükür ki yalnız değildi. Çok güçlü, gerçekten eli kolu her yere uzanan bir patronu vardı. Bunu bugün daha iyi anlamıştı. Normalde o adamlar belki iki üç ay yatıp çıkacaklardı ama Almir Kaan buna izin vermemişti. En güçlü avukatlarını bu olay için seferber etmişti. Esila ona minnettardı. Tabii bir de Savaş vardı. Ona da çok teşekkür etmişti. Yalnız olmadığını iliklerine kadar hissetmişti Esila.
Karakoldan çıktıktan sonra evine gelmişti. Onu Almir bey bıraktığı için ve onun için bu kadar koşuşturduğu için küçük bir teşekkür anlamında kahve içmeye çağırmıştı. Şimdi patronu onun salonunda otururken o Amerikan mutfakta onun için kahve yapıyordu. Adamın ağır bakışlarını sırtında hissediyordu genç kız. Almir Bey'in şirketten getirdiği bir ekip eve güvenlik sistemi kurmuştu. Ve dışarıdan elektrik kesilse bile bastığı bir düğme ile yakınlarına ulaşacak,polise haber verilecekti.
Sonunda hazır olan kahveleri fincana koyarak yanına suyu da koydu ve tepsiyi kucakladı. Gerçekten bol köpüklü yapmıştı. Umarım tadı da güzel olmuştur diye içinden geçirdi. Dikkatli adımlarla ona doğru yürümeye başladı. Almir hiç duruşunu bozmadan genç kızın kendine doğru gelişini izledi. Esila hafifçe eğilerek kahveyi önüne koydu. O sıra saçları yavaşça omuzlarından düşmüş ama kahveye değmemişti. Bunu başka biri yapsa Almir bir daha asla o yerden bir şey yiyip içmezdi. Takıntıları vardı maalesef. Ama ne var ki o takıntıları Esila'nın yanındayken hiç ortaya çıkmıyordu.
" Teşekkür ederim,eline sağlık." dedi uzanıp kızın elinden kahveyi alarak. Esila da kuru bir sesle afiyet olsun diyerek koltuğun bir ucuna oturdu. Çok gergin hissediyordu. Genç adamın yanında nasıl davranması gerektiğini bilmiyordu. Normal dursa bile duramıyordu. Kalbi yerinden çıkacak gibiydi.
" Burada oturmakta kararlı mısın? Senin için güvenli değil." dedi Almir bakışlarını direkt genç kıza yönelterek. Evet gerekli bütün sistemi kurmuştu buraya ama yinede yeterli gelmiyordu Almire. Bu evden çıkmasını istiyordu. Genç kızın haberi olmadan kapısının dışına sesli bir kamera koymuştu. Elinde olsa evin içine de koyardı ama bu tacize girerdi. Tabii o da isterdi her saniye her dakika genç kızın ne yaptığını bilmek ama bunu ileride öğrendikten sonra kendinden uzaklaşabilirdi. Almir bunu kesinlikle istemiyordu.
Zaten eninde sonunda Esila kendisinin olacaktı. Ve bu seve seve olacaktı. Onu hiçbir şeye zorlamayacaktı. Kendisini hayatına zorla değil severek sokacaktı.
