Acımasızlıklar ve intikamlar vardı.
Bunlarla başa çıkmak zor olsa dahi kimsenin beni yıkmasına izin vermedim. Annemin soyundan gelen Ruh evcilleştirme gücümle bir Ruhu evcilleştirmiştim. Nereden bile bilirdim bu yolda bu kadar aksiyon yaşayabileceğ...
Bir önceki bölümde bıraktığım ufak çaplı şoku, umutsuzluğu bitirip size güzel bir bölüm getirdim.
Keyifli okumalar dilerim sevgili okurlarım...
Bad blood-Taylor Swift Cardigan-Taylor Swift
1. Kısım: ÖLÜM
Barın Ateş'in anlatımıyla...
Gece'yi tam tuttuğum anda dudaklarından 'masal kız ve mavili çocuk' kelimesi dökülmüştü. Şuan karşımda hastane yatağında baygın bir şekilde yatıyordu. İki gündür uyanmıyordu. Çok yorgun ve bitkin olmalıydı ki, geçmişte olduğu gibi bayılmaları başlamıştı. Gece uzun zaman önce bir hafıza kaybı geçirmişti. Bu geçirdiği hafıza kaybında neredeyse anne ve babasını bile unutacaktı ki resimlerle hatırlayabilmişti. Fakat benim onunla olan resimlerimi gösterdiğimde sadece kalbi acımıştı başka hiçbir şey yoktu. Hatırlıyor muydu, emin değildim ama emin olduğum bir şey vardı bu saatten sonra babamın dolduruşlarına gelmeyecektim çünkü Gece saftı ve masumdu. Geçmişte geçirdiği hafıza kaybından sonra perişan olmuştum. Çok ağlamıştım. Ben annemi kaybettiğimde bile ağlamamışken onun beni hatırlamamasına deli gibi ağlamıştım. Daha çocuk sayılır yaştaydım. Lise 3. Sınıfın yaz tatilindeydik ve o tatil bana zehir olmuştu. Elimi uzatıp yanağına koydum ve okşadım. Çok güzeldi gerçekten çok güzeldi. Serum takılı olan elini tuttuğumda bilinci açık olmamasına rağmen o da elimi tuttu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu kadar güzel olmak günahtı belki de ve Allah onu bu şekilde cezalandırmıştı. Parmaklarını avucumun içine alıp dudaklarıma götürdüm ve hepsini teker teker öptüm. Herkesin kıskanabileceği güzelliğine kaptırmıştım kendimi.
Gece KARA'nın anlatımıyla...
Bu okyanusu hatırlıyordum. Annemle gelmiştik. Annem şuan içeride baygın şekilde yatıyordu. Aniden karnıma giren ağrıyla refleks ile öne eğildim ve o an ayağım altındaki taşın kaymasıyla okyanusun üstünde ki tepeden aşağıya uçsuz bucaksız bir düşüş ile kendimi okyanusta buldum.
Okyanusun içi çok karanlıktı ve az önce tepede duyduğum konuşma seslerinin hiç birini artık duyamıyordum. Okyanustan çıkmak için ne kadar uğraşırsam uğraşayım olmuyor, daha da dibe batıyordum. Annem oradaydı. İleride kalıyordu ve bana eliyle yukarıya çıkmamı işaret ediyordu. Onu o gün ki gibi, Öldükleri günkü gibi dinlemedim ve ona doğru yüzdüm. Ben ona yüzmeye devam ederken o kaşlarını çattı ve geriye doğru gitti, ardından ise bağırdı. "Masal boğuluyorsun yukarı çık! Daha ölmen için çok erken!" O an fark ettim boğulduğumu. Annemin ağzından asıl ismimi duyduğum an da zaten boğulmaya başladığını hissetmiştim. Nefes alamıyordum, yukarı çıkmak için gücüm yoktu ve daha da dibe batmıştım. Suyun içinde çırpınırken kesik sesler duymaya başladım. "Doktor eğer ona bir şey olursa seni öldürürüm" dedi bir ses. Hayret etmiştim doğrusu, kim birini benim için öldürecekti? Ardından bir ses daha duyuldu. "Efendim elimizden geleni yapıyoruz fakat Gece hanımın kalbini artık çalıştıramayabiliriz."
