BEYAZ ÖZGÜRLÜK: ATEŞ VE KARALAR

8. Bölüm: UMUT

Herkese tekrardan selamlarrr!

Bir önceki bölümde bana bir tık kızanlar olmuş yorumda😁😁😁

Kızmayın banaaaaa

Bu bölüm eğlenceli geçecek söz.

O zaman keyifli okumalar dilerim sevgili okurlarım.

Şarkılar:

• İntikam Yemini- Toygar Işıklı
• Ağlama ben ağlarım- Canozan
• Ateşe düştüm- Mert Demir

8. Bölüm: UMUT

"Abi bu kadın kim?"

Duyduğumuz soru ile olduğumuz yerde durduk. Barın arkasını döndüğünde bende soruyu soran kişiyi görmüş oldum. Bu bir erkek çocuktu ve yaklaşık 16-17 yaşlarındaydı. Gözleri benimkine yakın maviydi ama Barın'ın yüz hatlarını andıran bir siması vardı. Barın ayakta durabileceğimden emin olduktan sonra beni usulca yere bıraktı. Ellerimi karşımdaki çocuğun görmemesi için arkama aldım.

O an sanki Barın bana açıklama ihtiyacı hissetmiş gibi bana doğru döndü ve konuşmaya başladı. "Sana bahsettiğim ortak kardeşimiz bu Gece." Bu kelimeler ağzından dökülürken şaşkınlığımı korumaya çalışıyordum ve bunun üzerine Barın derin nefes alıp devam etti. "Berat bu ablan Gece, Gece bu da Berat kardeşimiz..."

Barın sözlerini tamamladığında çocukta en az benim kadar şaşkındı. Demek adı Berattı. Gülümsedim ve hiç beklemediğim bir anda Berat kollarıma özlem gidermek ister gibi atladı. Bende ona kollarımı sardığımda anne şefkati gibi olmasa da ona şefkat göstermeye çalıştım. Omzumda hissettiğim sıcaklık ile kafasını ellerim arasına aldım ve kendi yüzümün hizasına getirdim.

"Ağlıyor musun bakayım sen?" Sözlerime karşılık dolu olan gözlerinden bir kaç damla daha düştü. "Ama ağlamak yok daha yeni tanıştık, ben hep bir şeye iyi başlarsak iyi bir sonuç elde edeceğime inanırım. Şimdi iyi başlayalım ki hep iyi olalım."

Gülümsemeye çalışarak bana tekrardan sarıldı küçük olmasa da hep küçük göreceğim kardeşim.

Telefonum çalmaya başladığında dondum ama kısa bir süre ardından Berat'tan ayrılıp telefonu arka cebimden çıkarttım. Telefonun üzerinde yine Ege yazıyordu ama Ege'nin gerçekten Ege mi yoksa Murat Ateş mi olduğunu bilmiyordum. Korkarak telefonu açtığımda kardeşimin koşan ve net olmayan görüntüsü ile karşılaştım. "Abla... Abla kaçtım! Çok değişik ama bir ormandayım ve burada bir abla var onları durduracağını benim kaçmam ve seni bulmam gerektiğini söyledi. Kalbim çok hızlı atıyor sence kalp krizi geçirir miyim?"

Barın'a ve aynı anda dönüp Berat'a baktığımda ikiside bana bakıyordu. Berat kardeşim olduğunu anlamış olacak ki korkmuş görünüyordu, en az benim kardeşim olduğu kadar Berat'ın da kardeşi sayılırdı. "Tamam ablacığım neredesin şuan? Sana konum atmayı öğretmiştim herhangi bir yere saklanıp bana konum atabilir misin?" Heyecanla kafasını sallayan kardeşimin adımları yavaşladı ve dediğim gibi ağacın arkasına saklandı. Telefonda bir kaç tuşa basıp bana da eş zamanlı bildirim geldiğinde koşarak motoruma doğru ilerledim. Arkamdan da Berat ve Barın da geldi. Ben motoruma binip hemen çalıştırdığımda Berat ve Barın ise arabaya binip arkamda beni takip etmeye koyuldular.

💗

"Ceylin! Neredesin ablacığım? Ceylin!"

"Ceylin! Söz seni bulacağız, korkma geldik işte. Çık hadi dışarı."