koparılan çiçekler|| nomin

1.2

Bölüm Şarkısı;
Tutukluyum- Zakkum

_____________________________

10 Ekim 1954 (Günümüz)

Jaemin, kedisini koyduğu çantayı bir eline almış diğer elinde de küçük valizini tutuyordu. O kadar gergindi ki bu gerginlik kalbini ağrıtıyor ve ellerinin titremesini durduramıyordu. Lucy'i bırakacak kimseyi bulamamıştı ki zaten kimsesi de kalmamıştı. Yavaş adımlarla kapıya yanaştı. İçinde çok garip bir his vardı evini bırakmak ona çok garip hissettiriyordu. Omuzlarını düşürüp derin bir nefes verdi. Bu evi terk eder gibi gitmek anılarla dolu evini bırakmak ona çok ağır geliyordu ama gitmeliydi. Jeno'nun yazdığı gibi onu bulmalıydı. Belli ki Jeno gelemiyordu, gidip sevgilisini geri getirmeliydi.
Bu kararı verip başkente tren bileti bulması on üç gününü almıştı. Zar zor karar vermiş ve kendini evden çıkmaya ikna edebilmişti. Başkente gidip ucuz bir motel bulup Jeno'yu aramaya başlamaktı niyeti. Nereden başlayacağını tam olarak bilmese de bir adım atmak istiyordu. Yine de yıllarını verdiği Jeno'yla kendine yuva olan bu yeri bırakmak zor geliyordu. Geri gelemeyecek gibi hissetmeyi de durduramıyordu. Durdu ve yine derin bir nefes aldı.

"Evim, teşekkür ederim. Bu duvarlar acıma eşlik ettiği kadar mutluluğuma ve sevgime de eşlik etti."

"Her parçasında Jeno var her parçasından ben varım ama şimdi gerçek evimi bulmaya gidiyorum. Tek umudum onu bulup tekrar evimize getirmek."

Lucy'nin çantasını usulca yere bıraktı bir kez daha vedalaştı evle. Mutfağıyla, odalarıyla. Her odada canlanan anılarla aslında evi değil de anılarını Jeno'yu burada bırakmak zor geliyordu ona. Jeno'yla olan odalarında birlikte uyudukları, seviştikleri ve öylece uzandıkları yatağa baktı bir süre.

"Ya ben gittiğimde Jeno gelirse."

Durdu ve şifonyerin üzerine bıraktığı mektuba baktı. Olur da Jeno gelirse nerede olduğunu bilsin onu beklesin istedi. Sonra da kapıya adımlayıp tekrardan Lucy'nin çantasını ve kendi küçük valizini alıp dışarı adımladı. Treni kaçırmak istemiyor bir an önce Jeno'yu bulmak istiyordu. Sonunda istasyona gelmiş kendi vagonuna yerleşmişti. Kendisinden hemen sonra giren kendi yaşlarında bir genç ve iki yaşlı teyzele birbirlerine selam vermişler sonrasında da bakışlarını fazla oyalandırmadan önünce çekmişti. Trenin hareket etmesiyle herkes kendi halindeyken uzanıp mektuplardan bir tanesini aldı. Uzun bir yolu ve okunması gereken mektupları vardı.