Koridorda ağır adımlarla yürüyordum. Mesainin bitimine az vardı.
Yarın nöbete kalacaktım o yüzden kendimi hemen eve atmak istiyordum.
Çıkış saatinin hayali ile sola döndüğümde bir yüzle karşılaştım.
Derya... Bizim yerin kulağı var deyimindeki yer yani.
"Meryem?"
Sesindeki iğreti ton istemsizce geri adımlamama sebep oldu.
"Efendim?"
"Ben bir şey öğrendim galiba? Senin için de epey önemi gibi."
Hayır, hayır hiçbir şey öğrenmedin.
"Ne öğrenmiş olabilirsin ki? Gizlim saklım yok benim."
Gizlim var, herkes kadar. Belki daha çok, çünkü kağıt üzerinde hastam olan adamla flörtleşiyorum...
Yanıma yaklaşıp koluma girdi. "Deniz Bey seni çağırdı zaten, bence husus aynı."
Kesin kovulacağım.
"Beni hiç sevmez ki o, hayra alamet olduğuna emin misin?"
"Eveet, yani biraz geçimsiz biri ama sever ya seni. Seni sevmeyen mi var kız?"
Konu nereye gidiyor şu anda? Men edileceğim ve onun sevinci mi bu? Kovulmam neden seni mutlu etsin ki? Derya, neler oluyor?
Kafeteryanın önüne geldiğimizde bana gülümsedi. "Şimdi kapa gözlerini!"
Rezil mi edecek herkesin içinde?
"Neden?"
"Ya sen kapa!"
Korkuyla kapadım gözlerimi, kafeteryanın içine girdiğimiz an yükselen ses beni hem daha çok germiş, hem de bir nebze rahatlatmıştı.
"İYİ Kİ DOĞDUN MERYEM!"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hemşirenin Şarkısı
Krótkie OpowiadaniaSıradan bir hayatım var denilemez, akıl hastanesinde ne kadar olursa o kadar sıradan. Ama yine de sıradandı, deliler bile monotonlaşırdı, o hariç.
