Kokuna Bağlandım~

3-Kimsin Sen?

{Izuku Midoriya}

Her zamanki gibi yatakta değişik bir pozisyonda uyanmıştım. Bir anda etraf tanıdık gelmeyince dün neler olduğu aklıma geldi.
Aklıma gelen herşeyle beraber artık Kacchan'la aynı sarayda yaşadığımdı! Ayrıca sonunda hayalimi gerçekleştirip bir şifacı olmayı başarabilmiştim! Dün gözlerimin dolmasının sebebi de buydu.. Acaba beni hatırlamıyor muydu..? Düşününce tekrar gözlerim doldu ama bu sefer hemen sildim. Bu güne kötü başlamak istemiyordum. Hemen yataktan fırladım ve duş almaya gittim. Bu olanları normalde atomlarına kadar inceledim fakat bu düşüncelerle kafamı bozmak istemiyordum.
Duştayken içeri birinin girdiğini duydum. Bende hemen altımı bir havluyla bağlayıp dışarı baktım. Ve yerimden sıçradım, içeride duşa girdiğim için masanın üzerine koyduğum onun bana verdiği kolyeye bakıyordu. Acaba sinirlenir miydi? Ama onu bana o verdiğine göre kızmamalı? Kafam daha da karışırken Kacchan'ın sesiyle tekrar irkildim.

-Sen beni mi gözetliyorsun?
-H-h-hayır efendim, s-sadece duş alıyordum da içeri girdiğimizi duyunca k-korktum.

Başını tekrar kolyeye daha sonrada bana tekrar çevirdi.

-Üzgünüm, kapıyı tıklattım kimse cevap vermeyince de içeri öylece girdim.
-Ö-önenli değil, Kac- yani Efendim..
-Kekeliyorsun o kadar korktun mu?
-H-hayır efendim sadece heyecan.
-Herneyse.. Sana Izuku diyebilir miyim?
-Tabii ki..efendim.
-Şimdiden ağır bir yaralı gördü bile. Annemde bende onu iyileştirirken seni izleyeceğiz. Bu bir sorun olur mu?
-Hayır, asla olmaz efendim.
-Pekala hazırlan, muhafız seni yönlendirecek, elinden geleni yap.

Dedi ve yanıma yaklaştı aramızda çok az mesafe kalmıştı. Dışarı çıkarttığım kafama daha da yaklaştı. Ben utançtan kıp kırmızı olmuştum bile, ayrıca o kadar şaşırmıştım ki geriye adımımı bile atamıyordum. Kulağıma eğildiğini fark etmemiştim bile..

-Annemi veya beni etkilemeye çalışmana gerek yok, dün ikimizinde yeterince etkiledin.

O tekrar geri çekilirken başım dönmüştü ağır feromonları bütün odaya yayılmıştı.

-Bol şans!

Odadan çıktığında yere düştüm ve derin derin nefes alamaya başladım. Biliyordum, bilerek yapmıştı! Kızmıştım ama sakinleşmem gerekiyordu. Ona neler yapabileceğimi gösterecektim.

Hızlıca duştan çıktım, dişlerimi fırçaladım ve muhafızı takip etmeye başladım, etrafımı ne kadar büyük ve gösterişli olduğunu unutmuşum, buraya uygun davranmalıyım..

O sırada muhafız bir odanın önünde durdu ve kapıyı açtı.

-Buyurun.
-Sağolun.

İçeriye girince Kacchan ve annesi, karın bölgesinde yara olan bir adamın yanında oturuyorlardı. Benim içinde bir sandalye vardı.
İçeri girdiğim için ikisininde bakışları benim üzerimdeydi. Bu gergin ortamın verdiği havayla yutkundum. Benim için boş bırakılmış sandalyenin yanına oturdum ve derin bir nefes aldım. Adamın elimi tuttum, gözlerimi kapattım ve odaklanmaya başladım. Benim gücüm; insanların yarası ne kadar fazlaysa o kadar kötü olmama sebep oluyordu. Örneğin bu adamın yarası benim için bir sıkıntı oluşturmuyor. Tedaviyi uyguladıktan sonra 15 dakika dinlensem yeter. Fakat iyileşmesi zor yaraları iyileştirmeye çalıştığımda başım dönüyor ,midem bulanıyor veya bazen bayılıyorum. Ben bunları kafamda düşünüp bir yandan da adamın yarasını iyileştirirken yarının kapandığını hissedebiliyorumdum. İyileştirirken etrafından yeşil ışıklar çıkıyordu küçükken buna bakmak isterken bir hastayı, odağımı bozduğum için hem hastanın hemde benim için çok zor bir gün olduğunu hâlâ hatırlıyorum.
Yavaşça adamın elini bırakırken derin bir nefes verdim. Kacchan şaşırmış gibiydi fakat annesi daha önce de görmüş olduğu için şaşırmış görünmüyordu.

-Biraz sonra uyanacaktır efendim.
-Aferin sana Izuku! İyi iş çıkarttın.
-Daha iyisi olabilirdi..

Kacchan aynen böyle mırıldandı. Ne demek istiyordu yani?

-Ne demeye çalışıyorsunuz efendim..?
-Demek istiyorum ki bunu her şifacı yapabilirdi, durumu daha kötü birini getirince Izuku'nun asıl marifetini görelim.
-Haklısın Katsuki fakat her şifacı ilk gününde bunu yapar. Kolay bir hasta gelir ve onu iyileştirir. Sen daha önceki şifacılara hiç gelmiyordu ya..

Son söylediğini mırıldanmıştı Kacchan'ın annesi, tam duymamıştım. Kacchan haklıydı. Ben kendimden emindim daha iyisini yapabilirdim.

-Bu dediğin İzuku'yu yorabilir.
-Hayır efendim, önemli değil o haklı daha iyisini yapabilirim. Beni buraya da bunun için getirttiniz, size hizmet etmekten onur duyarım.

Bunları dedikten sonra önlerinde eğildim, söylediklerimin hepsi içtendi.

-Pekala.. İkinizde takip edin beni.

Kapıyı Kacchan açtı ve ilk önce annesinin geçmesine izin verdi. Sonra benim de geçmemi istercesine baktı. Şaşırmıştım ve yüz ifadem değişmişti. Bir prens benim için kapıyı tutmuştu ve o kişi Kacchan'dı. Görüşmeyeli çok değişmiş anlaşılan.. Fısıldarcasına teşekkür ettikten sonra geçtim, arkamdan sırıttığını hissedebiliyorum.
Uzun koridorda yürüdük ve bodrum karına benzer bir yere indik. İçeride sedyenin üzerinde bir adam yatıyordu. Sanırım bayağı uzun süredir buradaydı. Çünkü bu adam için ayrı bir yer tasarladıklarına göre uzun süre geçmiş olmalıydı. Yine 3 sandalye konuşmuştu adamın yanına. Bizde oturduk.

-Bu hastamızı buraya yaklaşık 5 yıl önce getirdiler. Karısı ve çocukları verdı fakat 2 yıl boyunca uyanmayınca pes ettiler ve onsuz bir yaşama başladılar. Hiçbir şifacımız onu iyileştirmeyi başaramadı. Bir kaç gün aralıklarıla gelip iyileştirmeye de çalışanlar oldu. Onlarda bir süre sonra pes ettiler. Yani eğer hasta uyanmazsa kendine yüklenme..
-Tamam efendim..

Yine aynı şeyi yapacaktım. Adamın elini tuttum gözlerimi kapattım ve odaklanmaya başladım. Bu adamın sorunu neydi acaba? Neden uyanmamıştı? Böyle sorular sormayı bırakıp odaklanmam gerektiğini düşündüm. 2 dakika kadar olmuştu fakat hiçbir işe yaramıyor gibiydi. Ayrıca canım yanmaya ve başım dönmeye başlamıştı. Adamın eli yavaşça elimden kayarken, sandalyeden düştüğümü hissettim. Kısaca başarısız olmuştum ve bayılmıştım.

×××

En uzunu bu oldu herhalde.
Kutupta yıldız atmayanlar dövüyoz ¦ °
Umarım beğenirsin/beğenirsiniz :>