Kokuna Bağlandım~

9-Bölüm Başlığı OwO

{Izuku Midoriya}

Kacchan'ın çok özledim artık gelsin istiyorum, 14 yıl sonra karşıma çıktı ama ona rağmen bir türlü bir arada kalamıyoruz.
Bu son bir kaç günde çok yoruldum. Sürekli Mitsuki Teyzeye ilaç yapmaya, Uraraka adındaki büyücünün yanına gidiyorum. Aslında çok tatlı ve yetenekli bir kız. Beraber çok gelişme kaydettik. Hatta sadece 1 malzeme kaldı, onu da ekledikten sonra ilaç bitecek. Çok mutluyum, işe yarayacağım. Şuan da son malzeme için kaleden biraz uzaklaştım, sabah olduğu için her yer görünüyor. Bu işimi kolaylaştırıyor, aradığım şey buralarda olmalı. Aslında küçücük bir bitki lazım. Hatta bu bitkinin bir ağaç türünün köküyle beraber büyüdüğünü biliyorum. Çok az yolum kaldı. Düşününce bunu sadece işim için yapmıyorum, demek istediğim Mitsuki Teyzenin bundan haberi bile yok.
Küçüklüğümden beri insanlara yardım etmek benim için en önemli şeydi. Yapınca beni mutlu eden bir meslek seçmem lazımdı. Bende yeteneğimi buldum.
Bunları içimden düşünürken dikkat etmeyip bir ağaca çarptım.

-Ah! Burnum..

Canım çok acıdı yaa. Ama bir dakika..
E ben ağacı bulmuşum! Hemen bitkiye eğildim ve bir hamlede onu ağaç kökünden çıkartıp aldım. Bitkiyi hızlıca antama atop koşmaya başladım.
Kacchan çok sevinecek. Mitsuki Teyze de öyle!

°°°

Geri döndüğümde Mitsuki Teyze, Uraraka'nın büyücü kulübesinin önünde durmuş ona bağırıyordu. Yanında da birkaç muhafız vardı.

-Efendim, dinlemiyorsunuz! O hiçbir şey-
-Neyini dinleyeceğim be!

Bakışlarını bir anda bana çevirdi. Bir an panikledim. Neler olmuştu ki?
Şimdi fark ettim de Mitsuki Teyzenin arkasında dudakları büzüşmüş, bana acırcasına bakan Denki'yi gördüm. Neden orada öyle duruyordu?

Ben panikten bir sağıma bir soluma bakarken Mitsuki Teyze bana doğru sinirle yaklaşmaya başlayınca bende daha da çok panikleyip titremeye başladım. Bunu gören Uraraka yanıma gelmek için adımını attı ama muhafızlar onu durdurdular.
Mitsuki Teyze aramızda iki adım kala durdu, derin nefes aldı ve konuşmaya başladı.

-Izuku seninle özel konuşacağız, gel odama gidelim.

Az öncekinden daha az sinirliydi ama ona güvenmiyorum. Ya biz gittikten sonra muhafızlar ona bir şey yaparsa?

-Uraraka'ya dokunmayacaklar d-değil mi?
-Merak etme, muhafızlar bizimle gelmeyecekler.

İçim biraz olsun rahatlamıştır, nasıl bir durum olduğunu anlamadığım için herşey den korkuyordum.
Ayağa kalkıp beraber kaleye yürümeye başladık.

°°°

Şuan da Mitsuki Teyze ile karşı karşıya oturmuş, konuşmasını bekliyordum.
Bu sefer derin nefes verip konuşmaya başladı.

-Sen.., BENİM OĞLUMU NE CÜRRETLE ALDATIRSIN!?

Bunu söyleyip önümüzde duran herşeyi yere devirdi.

-E-Efendim ne aldatması, ben öyle bir şeyi asla-
-BANA YALAN SÖYLEME IZUKU! ÇIKIP ÇIKIP HERGÜN NEDEN ORAYA GİDİYORSUN O ZAMAN!?
-Sebebimi söylememe izin ver-
-SIKILDIN DEĞİL Mİ? OĞLUM 1 HAFTA YOK DİYE HEMEN ONU ALDATTIN!
-Efendim lütfen-

Bir anda boğazımı sıkmaya başlamıştı. Ne olduğunu anlayamayıp çırpınıp duruyordum sadece. Çok korkmuştum. Tırnaklarını da boynuma geçirince iyice canım yanmaya başlamıştı. Gözlerimden yaşlar akıyor, nefesim gittikçe azalıyordu. Bu kadın öldürecekti beni!?
Gözlerim kararmaya tam başlamıştı ki beni yere fırlattı.

-Sen öldüremem çünkü oğlum seni hâlâ seviyor. Şanslısın.
Muhafızlar! Götürün onu.

Duyduğum en son sözler bunlardı sonrası sadece karanlık.