Μα έλα που σε ξέρω...

κεφάλαιο δέκα

Κάνανε αμάν να συνεφερουν την κυρά-Ελενη. Και ακόμα περισσότερο να την κάνουν να μιλήσει. Όταν όμως συνήλθε για τα καλά, σηκώθηκε και κοίταξε κατάματα την κοπέλα.

-Πώς σε λένε κοπέλα μου??

Η Ραφαήλια χαμογέλασε.
-Ραφαήλια με λένε.

Η Ελένη κοίταξε στο κενό και μονολογουσε, δυσκολευομενη να το χωνέψει.

-Ραφαήλια... Μάλιστα... και από που είσαι Ραφαήλια??

-Από την Αθήνα, στην Ελλάδα.

Η Ελένη χλωμιασε κι άλλο.
- Από την Αθήνα, μάλιστα... και να σε ρωτήσω κάτι, από που ακριβώς??

Η Ραφαήλια δίστασε.
-εε.. Η περιοχή λέγεται... Πειραιάς νομίζω... από κει είναι τουλάχιστον η μαμά του μπαμπά μου, γιατί η μαμά μου είναι από Ρέθυμνο...

Η Ελένη χλωμιασε κι άλλο.
-Στέλιο... νερό... και δεν μου λες... θυμάσαι πως την λέγανε την γιαγιά σου??

Η Ραφαήλια φάνηκε να διστάζει λίγο.
-Νομίζω... Στέλλα. Την λέγανε Στέλλα. Και την μαμά της Ελπίδα... γιατί ρωτάτε??

Η Ελένη πήρε το νερό από τα χέρια του Στέλιου και το ήπιε μονορούφι.
-Στέλιο... τι βλακειες έκανες??

Έπειτα, προσπάθησε να ηρεμήσει.
-Λοιπόν... ήρθε η ώρα να μάθετε κάτι και οι δύο σας...

Όλα ξεκίνησαν στην Σμύρνη  πριν από πάρα πολλά χρόνια, όταν η προγιαγια σου, Ελπίδα, ήταν ακόμα κοριτσάκι δεκαέξι χρονών...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
-Ε, Ελπίδα!!! Έλα να πάρεις χρήματα να πας να ψωνίσεις δύο τρία πράγματα για να φτιάξω το μεσημεριανό...!!

Η κουζίνα της κυρά Κατίνας ήταν η πιο ξακουστη σε όλο τον μαχαλα. Μαγειρευε και, όπως λέγαν οι γείτονες, άγγελοι κατέβαιναν και δοκίμαζαν τα φαγητά της. Ο Αλλάχ και ο Χριστός και όλοι οι άγιοι του κόσμου ευλογουσαν την κουζίνα της, μα πιο ευλογημένη ήταν η κόρη της, ελπίδα, αξία και καλή μαγείρισσα σαν την μητέρα της και καλύτερη. Κανείς δεν την έφτανε. Όμως η μικρή, εκτός από καλή μαγείρισσα ήταν και εξαιρετική μοδίστρα, πράγμα που της άρεσε περισσότερο και το έκανε με πολύ μεράκι, αφήνοντας την μαγειρική σε δεύτερη μοίρα και τον εαυτό της βοηθό της μητέρας της.