Μα έλα που σε ξέρω...

Κεφάλαιο τρία

Αφού βοήθησε την γαλλιδουλα να σηκωθεί από το πεζοδρόμιο, ο Στέλιος της μάζεψε λίγο τα βιβλία που είχαν πέσει κάτω.

-Φοιτήτρια οινολογίας ε? Είναι καλό το τμήμα?

Η κοπέλα χαμογέλασε.
-Αρκετά καλό... (δίστασε λιγάκι) η αλήθεια είναι ότι σήμερα πάω εκεί πρώτη φορά. Έχω έρθει με μεταγραφή από την Γαλλία...

Ο Στέλιος πήρε ένα αυταρεσκο χαμόγελο. Πάλι μέσα έπεσε, γαλλιδουλα η μικρή...
-Ναι αλλά Γαλλίδα ιθαγενής δεν είσαι. Τα αγγλικά σου είναι πάρα πολύ καλά για Γαλλίδα.

-Όχι... δεν είμαι από κει. Από Πολωνία έρχομαι, από την ελληνική αποικία εκεί...

Ο Στέλιος σήκωσε το ένα φρύδι. Ελληνίδα...από Πολωνία...?? Κάτι του θύμιζε αυτός ο συνδυασμός αλλά δεν θυμόταν τι...
-Ώστε έτσι...

Η κοπέλα προς στιγμήν τα έχασε. Γιατί του τα έλεγε όλα αυτά?
-Εσείς?

Ο Στέλιος έβαλε τα γέλια. Πρώτη φορά του μίλαγαν στον πληθυντικό από την ημέρα που ήρθε εδώ.
-Εγώ... όπως βλέπεις είμαι ένας, δεν χρειάζεται πληθυντικός... Εγώ είμαι φοιτητής θεατρολογιας εδώ, καινούριος δεν είμαι, αλλά δεν με λες και παλιό...!! Δεν συστήθηκα, παράλειψη μου. Στέλιος Ανάστασης Γκολφινογλου, γνωστός και ως Στέλιος Γκολφιν.

Της ετεινε το χέρι για χειραψία. Η κοπέλα μετακίνησε τα γυαλιά της στην μύτη της και ετεινε το χέρι της.
-Ραφαήλια Μαρία Στέλλα Νεκταρίου. Γνωστή και ως Ραφαήλια σκέτο!

Ο Στέλιος της έσφιξε θερμά το χέρι. Έπειτα, αποφάσισε να σχολιάσει το όνομά της.
-Ραφαήλια Μαρία Στέλλα ... και νόμιζα πως οι δικοί μου ήταν αναποφασιστοι...!!

Η κοπέλα χαμογέλασε.
-Η αλήθεια είναι ότι ήθελαν να ακουστούν τα ονόματα και των δύο γιαγιαδων μου και του παππού μου. Οπότε... Στέλλα και Ραφαήλια από τις γιαγιάδες και Μαρία από τον παππού Μάριο... τον άλλο παππού, τον Έλληνα, δεν τον γνώρισα ποτέ. Αλλά και εσύ, ελληνικό όνομα έχεις. Από εκεί κάτω είσαι??

Ο Στέλιος αναστεναξε. Το "εκεί κάτω" ήταν κοινή ονομασία όλων των μεταναστών για την Ελλάδα. Δυστυχώς...
-Ναι, και εγώ από Ελλάδα είμαι,άσχετα αν μεγάλωσα στην Αλαμπάμα των Ηνωμενων Πολιτειων.. δεν το μαρτυραεί η προφορά μου?

Ένα χαμόγελο ακολούθησε τα λόγια του, που έφερε γέλιο στην Ραφαήλια.
-Η αλήθεια είναι ότι τα γαλλικά σου δεν βοήθησαν πολύ να καταλάβω καταγωγή...!!

-Δεν το έκανα επίτηδες, νόμιζα ότι ήσουν Γαλλίδα...!!! Τέλος πάντων...

Το κλίμα βαρυνε αξαφνα. Ο Στέλιος κοίταξε κάτω, η Ραφαήλια κοίταζε αμήχανα μια τον Στέλιο και μια τα βιβλία της. Τα βιβλία της?! Την έλουσε κρύος ιδρώτας. Είχε ξεχάσει ότι είχε σχολή!!! Με όσο πιο διακριτικό τρόπο προσπάθησε να φύγει...
-Εε λοιπόν εε χάρηκα για την γνωριμία αλλά... έχει πάει ήδη 11 και φοβάμαι ότι θα χάσω ολόκληρο το μάθημα αν αργήσω λίγο ακόμα...!! Χάρηκα Στέλιο, ελπίζω να τα ξαναπούμε!!

Ο Στέλιος χαμογέλασε στραβά.
-Ναι βέβαια... να έρθεις να μας δεις σε καμιά πρόβα, ανεβάζουμε παράσταση τον άλλο μήνα. Αντίο!!

Και όταν η Ραφαήλια είχε απομακρυνθεί αρκετά, του ξέφυγε ένα χαμόγελο. "Για φαντάσου.." σκέφτηκε. Ύστερα, γύρισε την πλάτη και πήγε προς το μίνι μάρκετ να πάρει τσιγάρα...

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
Λίγη ώρα αργότερα στην σχολή του, ο Στέλιο σκεφτόταν πως τα φέρνει η τύχη καμιά φορά. Μακριά από την Ελλάδα να βρει Ελληνίδα, τόσο όμορφη και ζωντανή... είχε τον αέρα της Ελλάδας, μύριζε θυμάρι..."θυμάρι? Αποκλείεται..." σκέφτηκε. Αμέσως του ήρθε μια ανάμνηση από τα παιδικά του χρόνια, τότε που είχε πρωτοπαει στην Ελλάδα... ένα μικρό κορίτσι, περίπου στην ηλικία του, μια θάλασσα δίπλα και μια μητέρα να φωνάζει "Ήλια...!! Ήλια....!!! Που είσαι?", το γέλιο της κοπέλας και μια αμυδρή μυρωδιά από θυμάρι...

Από τις σκέψεις του τον έβγαλε ο καθηγητής του.
-Θα μπορούσε να μας παρουσιάσει ο... (ακολούθησε ένα αιώνιο ψάξιμο σε έναν κατάλογο)... Στυλιανός Γκολφινογλου ένα δείγμα σκηνικού αυτοσχεδιασμου??

Ο Στέλιος σηκώθηκε ήρεμα και αποθεσε την καμπαρντίνα του στην θέση του. Ύστερα κατέβηκε κάτω.
-Θέμα: φιλόσοφος σκέφτεται και αγορευει στους μαθητές του.

Ο Στέλιος ηρέμησε. Το είχε ξανακάνει πολλές φορές αυτό το θέμα, σε μια περίεργη οντισιόν για έναν ρόλο.

Κάθισε κατάχαμα στην μέση της αίθουσας, οκλαδον. Το ένα του χέρι το τοποθέτησε ανάλαφρα στο πόδι και το άλλο το χρησιμοποιησε για για να στηρίζει το πιγούνι του. Έπειτα έκανε πως σκέφτεται για δύο λεπτά και άρχισε να αγορευει.

-Περί της τεχνεως... τίποτα δεν μπορεί να αναδείξει το κάλλος καλύτερα από μια ευθεία γραμμή σε έναν άσπρο καμβά. Έτσι και με την ζωή, τα απλά είναι αυτά που δίνουν την ομορφιά.

Σηκώθηκε όρθιος.
-Και τώρα σκεφτείτε. Αν εθεωρείτο τέχνη το ηλιοβασίλεμα, θα υπήρχε αντίλογος?

Ξανακαθισε. Ο καθηγητής σηκώθηκε από το θεωρείο και πήγε στην σκηνή.
-Εξαίρετη εμφάνιση, κύριε Γκολφινογλου. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι θα ήταν εξαίρετη για πρωτοετείς και εσείς διανυετε το τρίτο έτος σας. Είναι κατανοητό, και έτσι θα θεωρηθεί, ότι σήμερα είστε ελαφρώς ασυγκεντρωτος. Φροντίστε την επόμενη εβδομάδα κατά την διάρκεια της εξεταστικής να είστε πιο συγκεντρωμενος. Θα ήταν κρίμα να αναγκαστώ να κόψω ένα ταλέντο σαν και εσάς, αλλά αν μου δοθεί η αφορμή δεν θα διστάσω. Και τώρα περάστε στην θέση σας... επόμενος!

Ο Στέλιος έκατσε στην θέση του. Πρώτη φορά έτρωγε επίπληξη για την ηθοποιία του. Έπειτα από λίγο, και βλέποντας ότι το μάθημα δεν είχε καμία ουσία, αναζήτησε την πλησιέστερη έξοδο και βγήκε από το αμφιθέατρο για να πάει στο σημείο που κάνεις στη σχολή δεν θα τον έβρισκε...