Μα έλα που σε ξέρω...

κεφάλαιο είκοσι εννιά

Η δίκη.

Η δίκη.

Η δίκη.

Αυτό άκουγε όλη μέρα ο Στέλιος. Για την δίκη. Την δίκη που έπρεπε να παρευρεθούν σε λίγες ώρες. Την δίκη που θα καθόριζε το μέλλον του με την Ραφαήλια, αλλά και το μέλλον του γενικά, καθώς, εάν το δικαστήριο απεφάνθη ότι ο Τζωνυ έχει δίκιο, ο ίδιος και η Ραφαήλια πιθανώς να ήταν νεκροί. Ωστόσο διατηρούσε μια ελπίδα... Η Αθηνά ήταν από τους καλύτερους δικηγόρους της Ευρώπης.

Πέρασε από το σπίτι της πρώτα, αφού άφησε την Ραφαήλια στην πενυ. Εκείνη προσπάθησε να την καλμάρει, όπως μπορούσε, και εκείνος πήγε να πληροφορηθεί για νεότερα από την ίδια την Αθηνά.

-Έχουμε δυνατή υπόθεση. Είμαστε σε θέση ισχύος. Έχουμε μαρτυρίες που αποδεικνύουν τα αντίθετα, και, στο τέλος τέλος έχουμε και το πιστοποιητικο του γάμου σας. Δεν μπορεί να μας χτυπήσει χωρίς να χάσει ο ίδιος. Μπορούμε να τον βγάλουμε τρελό, ή, ακόμα και επικίνδυνο. Όμως, ακόμη και αν προσπαθήσει να νικήσει... παίξε το εσύ τρελός. "Δεν ήξερα ότι δεν έπρεπε", τέτοιου στυλ τρελός. Θα βάλω και εγώ το χεράκι μου... Θα νικήσουμε, το πιστεύω.

Ήταν πολύ ενθουσιασμενη, το έβλεπε. Και ήξερε το γιατί. Ήταν η δεύτερη πιο σημαντική υπόθεση για εκείνη, μετά την δίκη του Αλέξανδρου, ο οποίος θα βρισκόταν και αυτός στην δίκη, μαζί με όλη του την ομάδα ως μάρτυρες. Είχαν συμφωνήσει, όπως του είπε η Αθηνά, ότι, σε δύσκολες περιπτώσεις, θα χρησιμοποιουσαν την σχέση της Ραφαήλιας με τον Φλιν.

Αφού πήρε την Ραφαήλια από την πενυ, μπήκε σε ένα αμάξι μαζί με αυτή, την Αθηνά και τον Αλέξανδρο, και κατευθύνθηκαν προς το δικαστήριο. Στον δρόμο εξήγησε στην Ραφαήλια το σχέδιο και αυτή τον άκουσε, στην αρχή επιφυλακτικά και έπειτα με ένα αίσθημα απογοήτευσης διάσπαρτο στο πρόσωπο της.

-Δεν μπορούμε να τους πούμε ότι απλώς αγαπιόμαστε να μας αφήσουν ήσυχους?

Ο Στέλιος την κοίταξε. Τόσο εύθραυστη... τόσο όμορφη... Μόλις τελείωνε όλη αυτή η υπόθεση θα την έπαιρνε μακριά από εκεί και θα ζούσαν ευτυχισμένοι στην Κρήτη, όπου κανείς δεν θα τους έβλαπτε.

Προς το παρόν αρκέστηκε στο να της φιλήσει το μάγουλο.
-Δεν είναι έτσι οι Άγγλοι... Μην ανησυχείς όλα θα πάνε καλά. Σ'αγαπώ.

-Και εγώ..,είπε αυτή έπειτα από λίγο.

Κατέβηκαν από το αμάξι σαν φίλοι και σαν φίλοι μπήκαν μέσα στην αίθουσα. Όλοι γύρισαν και τους κοίταζαν. Πήγαν και βολευτηκαν δίπλα στην Αθηνά. Αυτή τους χαμογέλασε και τους είπε μέσα από τα δόντια της.