Μα έλα που σε ξέρω...

Κεφάλαιο ένα

Ο Στέλιος άναψε ένα ακόμα τσιγάρο. Τόσους μήνες στην Αγγλία και ακόμα να συνηθίσει το μουντό κλίμα τους. Έπαιζε νευρικά το τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλά του. Αν είχε επιλέξει να μείνει στην Αλαμπάμα... ή τουλάχιστον να γύρναγε στην πατρίδα των γονιών του. Εκεί είχε σπίτι ο παππούς Τευτεκλης, όλο και κάπου θα έμενε, ίσως να έβρισκε και δουλειά, ποιος ξέρει... Πάντως το αντίστοιχο πανεπιστήμιο με το δικό του εκεί ήταν εξαιρετικό και πασίγνωστο στα πέρατα του κόσμου. Γιατί δεν πήγε εκεί??

Κοίταξε πάλι την βροχή έξω από το παράθυρο. Ξαφνικά του έλειπε ο ήλιος, ο καθαρός αέρας, η αδερφή του να τσιρίζει... χαμογέλασε. Η Πένυ... την είχε ξεχάσει τελείως αυτή. Τόσους μήνες και ούτε ένα τηλέφωνο!! Αλλά βλέπεις, Ευρώπη- Αμερική οι κλήσεις κοστίζουν, και για έναν φοιτητή τα περιττά έξοδα ήταν απαγορευμένα.

Όμως, εκείνο το απόγευμα είχε ανάγκη να ακούσει την φωνή της.

-Εμπρός?

-Που σαι μικρή καιρό είχα να σε ακούσω!!!

-ΣΤΈΛΙΟΟΟ!!!!!!!!!Αδερφέ μου!!!!! Γιατί ρε χαμένο δεν πήρες ένα τηλέφωνο τόσους μήνες?? Τι κάνεις?? Που είσαι??

Ο Στέλιος δεν συγκράτησε το χαμόγελο του. Η αδερφή του όπως πάντα, διαχυτικοτατη!
- Εγώ που ήμουν?? Εγώ είναι μόνιμα Αγγλία... δυστυχώς.
Ο Στέλιος δεν μπήκε στον κόπο να κρύψει την απογοήτευση από την φωνή του.

Η Πένυ κατάλαβε.
-Τόσο χάλια?? Έχει βγει καθόλου ο ήλιος εκεί πέρα ή μουνταδα συνέχεια??

Ο Στέλιος δεν σκέφτηκε καν να της πει ψέματα.
-Μουντάδα.... το μετάνιωσα ρε Πένυ που δεν πήγα Ελλάδα ή δεν έμεινα σπίτι. Εδώ νιώθω ότι όλα με πνίγουν...

Η αδερφή του κατάλαβε κατευθείαν.
-Θα έρθεις διακοπές εδώ??

Ο Στέλιος έβαλε τα γέλια.
-Που να έρθω ρε Πένακι?? Εδώ με το ζόρι καταφέρνω να τα βγάλω πέρα... Εσύ??

-Εγώ...Εγώ δεν ξέρω ακόμα. Έχω εξεταστική αυτές τις μέρες, δεν ξέρω πότε θα τελειώσω...

Ψέματα. Ήξερε ότι θα πήγαινε, αλλά σιγά μην του το έλεγε!! Έκπληξη!!

-Πολύ με πίκρανες αδερφούλα μου... μου έχεις λείψει και δεν κάνεις τίποτα για να το αλλάξεις αυτό...

Το γέλιο της Πένυς ακούστηκε στην άλλη άκρη της γραμμής.
-Σου έλειψα?? (Γέλια) και εμένα μου έλειψες αδερφουλη μου, αλλά δεν κάνω έτσι!! Πες μου τώρα κάτι πιο σοβαρό... τι έγινε με εκείνη την κοπέλα που μου έλεγες??

-(αναστεναγμός απογοήτευσης) για την Σκαρλετ λες? Χωρισαμε. Δεν ταιριάζουμε παιδί μου, με τίποτα.... αυτή είναι κοινή της νύχτας και εγώ είμαι...

-.... ένας επαναστάτης χωρίς αιτία και καλά καλλιτέχνης!! (Πνιχτα γέλια) ξέρω, ξέρω αδερφουλη μου, τι να κάνει ένας διανοούμενος σαν και εσένα με μια από αυτές..?? (Τρανταχτά γέλια)

Ο Στέλιος θίχτηκε.
-Καλά, καλά, κοροιδευε εσύ... άμα την ήξερες καλύτερα θα σου έλεγα εγώ...!!! Εσύ με τον άλλο τον... Μην τον χαρακτηρίσω τώρα, τι γίνεται, χωρισατε??

-Με τον Γιουτζιν δεν πρόκειται να χωρίσουμε, γλυκέ μου Στέλιο, πάει και τελείωσε. Στο έχω ξαναπεί μάλιστα. Με τον Γιουτζιν...

Παύση ακούστηκε από την άλλη γραμμή. Ο Στέλιος έμεινε να περιμένει να ακούσει τι θα πει.
-Ναιι??

Τέλος, η Πένυ πήρε μια βαθιά ανάσα και το είπε με την μία.
-Με τον Γιουτζιν το πάμε για πιο σοβαρό!!

Το τηλέφωνο έπεσε από τα χέρια του Στέλιου.
-Τι πράγμα?!?

Η Πένυ βρήκε θάρρος και του το είπε.
-Αυτό που άκουσες!! Με τον Γιουτζιν συγκατοικουμε εδώ και ενάμιση μήνα και έχουμε σκοπό μετά το πανεπιστήμιο να το επισημοποιησουμε κιόλας!!

Ο Στέλιος έμεινε.
-Πες μου ότι δεν σοβαρολογεις... Πένυ καρδιά μου αυτός ο τύπος δεν κάνει για σένα!! Είναι γόης και ελαφρομυαλος και θα σε πληγώσει με την πρώτη ευκαιρία...

Η Πένυ φούντωσε. Είχε άδικο ο αδερφός της!!
-Κάνεις λάθος!! Ο Γιουτζιν δεν έχει καμία σχέση με αυτό που λες!! Ο Γιουτζιν είναι ΚΎΡΙΟΣ και όλα αυτά τα λες γιατί δεν τον ξέρεις.

Ο Στέλιος έκλεισε τα μάτια μισό λεπτό για να κατευνάσει τον θυμό του. Τον ήξερε τον Γιουτζιν, και πολύ καλά μάλιστα. Τέλος, αφού ηρέμησε λίγο, απάντησε στην αδερφή του.
-Ωραία λοιπόν... Όταν έρθεις εδώ, οπότε έρθεις και αν έρθεις, φέρε τον μαζί. Και θα τον κρίνω εγώ...!!

Και, αφού συνέχισαν για λίγο ακόμα την κουβέντα τους περί σπουδών και γονιών, ο Στέλιος, με τα νεύρα στην τσίτα και ένα μυαλό να παίρνει ανάποδες στροφές, ξανακαθισε δίπλα στο παράθυρο και άναψε άλλο ένα τσιγάρο. Έξω είχε ήδη αρχίσει να βρέχει...