Μα έλα που σε ξέρω...

κεφάλαιο δεκατρία

Μόλις έφτασαν στον Πειραιά η κυρά Κατίνα και η ελπίδα, έμειναν έκπληκτες από την γύρω περιοχή. Δεν είχε καμία σχέση με την Σμύρνη. Όμως, όσο και αν ήθελαν να τον εξερευνήσουν, η ανησυχία τους για τον Στέλιο τις οδήγησε στο νοσοκομείο που έλεγε η διεύθυνση από όπου είχε έρθει το γράμμα. Τον βρήκαν εκεί, σε ένα κρεβάτι, στην εντατική. Όταν τον είδαν, κόντεψαν να λιποθυμήσουν. Είχε δίκιο, είχε τραυματιστεί βαριά... βασικά είχε χάσει όλο το πόδι σχεδόν, από το γόνατο και κάτω. Του είχαν βάλει ένα ξύλινο, προσθετικο πόδι, και προσπαθούσε να βολευτεί με αυτό. Η ελπίδα όμως αγνόησε το πόδι του. Πήγε, τον αγκάλιασε και του ψιθύρισε στο αυτί "σε ευχαριστώ". Η μάνα της του χαμογέλασε φιλικά, χωρίς να προδώσει την ανησυχία της. Όταν πια βγήκαν έξω με την κόρη της, τότε μόνο άφησε την ανησυχία της ελεύθερη.
-κορίτσι μου, σακατευτηκε άσχημα. Μπορεί να μην επανέλθει. Τι θα κάνεις??

Η ελπίδα όμως χαμογέλασε.
-Ο,τι και να γίνει θα είμαι δίπλα του. Μητέρα, δεν χρειάζεται να κάτσεις αν εσύ δεν το θες. Εγώ όμως και σακάτη θα τον πάρω. Τον αγαπάω και με αγαπάει. Δεν θα τον εγκαταλείψω τώρα που με έχει ανάγκη.

Η κυρά Κατίνα ένευσε.
-Σε μεγάλωσα σωστά. Αντε, τρέχα στον άνδρα σου.

Λίγες μέρες αργότερα τον πήρανε σπίτι. Το σπίτι του Στέλιου ήταν ένα θαυμάσιο νεοκλασικό  στην οδό Σωτηρος στον Πειραιά, κοντά στο λιμάνι. Από έξω είχε το μονόγραμμα της οικογένειάς του, ενώ μέσα είχε τέσσερα δωμάτια, ένα μεγάλο σαλόνι, μια σκαλιστη τραπεζαρία του 16ου αιώνα και μια μικρή κουζίνα στο βάθος, ενώ στον πάνω όροφο, μαζί με τα δωμάτια, υπήρχε και ένα λουτρό με τουαλέτα. Όταν είδε το σπίτι ή ελπίδα, έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Πολύ χλιδή ο Στέλιος!! Ο Στέλιος είδε την έκπληξη της και χαμογέλασε. Έπειτα, άρχισε να της μιλάει χωρίς να την κοιτάει.
-Σου αρέσει? Κληρονομιά του παππού μου. Ήταν έμπορος, διάσημος μάλιστα, στον πόντο και την Ρωσία. Ο πατέρας μου όμως δεν ακολούθησε τα βήματά του και έγινε ποιητής. Μεγάλη η απογοήτευση του παππού μου, έφτασε σε σημείο να πει ότι θα τον αποκληρωσει. Μόνο που ποτέ δεν το έκανε, γιατί αφενός ήταν γιος του και γιατί ήλπιζε ότι εγώ θα ήμουν διαφορετικός από τον πατέρα μου. Δεν υπολόγισε όμως ότι εγώ δεν είμαι έμπορος, δεν μπορώ να πουλήσω ούτε μισή ντομάτα! Εγώ κατατάχθηκα στο σώμα της εθνικής αμύνης, πράγμα που τον έκανε εν μέρει χαρούμενο, γιατί " δεν αεροβατω όπως ο πατέρας μου που νομίζει ότι είναι ποιητής". Του έστειλα γράμμα για τα νέα μου, και μου στείλανε γράμμα, όσο ήμουν στο μέτωπο, ότι απεβίωσε και ότι μου άφησε το σπίτι εδώ στον Πειραιά, ένα σπίτι που έχει στην Θεσσαλονίκη, την μαούνα του, τα λεφτά του στην τράπεζα και κάτι αμπέλια από δω και από κει... το μόνο που ζήτησε, λέει, είναι είτε να συνεχίσω την οικογενειακή επιχείρηση, είτε να συνεχίσω στον δρόμο που χαραξα εγώ. Βασικά, αυτό που εννοούσε ήταν να μην γίνω ποτέ ποιητής ή θεατρίνος, σαν τον πατέρα μου. Και τώρα να'μαι... με την μέλλουσα γυναίκα μου στο σπιτικό μας... ο γάμος θα γίνει σε καμιά βδομάδα, αν φυσικά δεν έχεις αντίρρηση.

Η ελπίδα χαμογέλασε. Πως να είχε, αφού εκείνη του το είχε ζητήσει. Είχε ήδη ράψει το νυφικό της φόρεμα, όσο εκείνος ήταν στο νοσοκομείο.

Οι γάμοι τελέστηκαν μετά από μια βδομάδα, με την ελπίδα να ακτινοβολεί δίπλα στον καλό της, και πολύ λίγο κόσμο, μόνο τους γονείς τους, τους κουμπάρους τους και κάνα- δύο φίλους. Εκείνο το βράδυ γλεντησαν για τα καλά ο ένας τον άλλον, και αυτό συνεχίστηκε για πάρα πολύ καιρό ... ένα χρόνο αργότερα, ανακάλυψαν ότι η ελπίδα είναι έγκυος, και έκαναν μεγάλη γιορτή. Όμως η ελπίδα πνίγονταν στο νεοκλασικό, της έλειπε το παλιό της σπίτι, με τον κήπο και όλα... και παρόλα που έπρεπε να τρώει και να συντηρείται σωστά λόγω του παιδιού, εκείνη παραμελουσε τα πάντα. Ο Στέλιος την έβλεπε να μαραζώνει και του σπαραζε η καρδιά. Ώσπου, μια μέρα του ήρθε η ιδέα.

Την είδε να ρεμβαζει στην βεράντα. Πήγε, την αγκάλιασε με στοργή και της είπε κάτι που έμελλε να αλλάξει την ζωή τους από εκεί και πέρα.
-Μάζεψε τα πράγματά σου, πάμε Θεσσαλονίκη.

Άφησαν το σπίτι στην κυρά Κατίνα, μάζεψαν τα πράγματα και έφυγαν με την μαούνα του παππού του.