Μα έλα που σε ξέρω...

κεφάλαιο επτά

Οι εβδομάδες περνάνε στο μουντό Λονδίνο και έρχονται τα πολυπόθητα Χριστούγεννα. Η παραμονή βρίσκει την Ραφαήλια με τον Στέλιο και τον άρτι αφιχθείσαντα Τζωνυ να πίνουν μπύρες και να παίζουν ξερή δίπλα από το φρεσκοστολισμενο χριστουγεννιατικο δέντρο. Ο Τζωνυ και η Ραφαήλια έχουν καλή διάθεση, ο Στέλιος όμως όχι... συνέχεια γκρινιάζει στην κολλητή του για τρία γκαλά που δεν πήγε για να είναι μαζί τους την παραμονή.

-Όλα για χάρη σας τα κάνω!! Ολόκληρο γκαλά είχε η σχολή αλλά δεν πήγα για να συμπαρασταθω στην φίλη μου και τον γκομενο της!! Και ποιος ξέρει τι θα με περίμενε εκεί... Μπορεί να είχαν σαμπάνιες...ή μουσική... ή και εγώ δεν ξέρω τι άλλο... αλλά εγώ είμαι εδώ για σας!!

Ο Τζωνυ γέλασε.
-Έλα βρε γκρινιάρη... εδώ έχουμε μπύρες, μουσική από το λαπτοπ και χαρτιά!! Α, και ένα χριστουγεννιατικο δέντρο έτοιμο να πέσει στο κεφάλι σου!! (Ακολούθησε τσιμπιά στα πλευρά της Ραφαήλιας, και γύρος γαργαλιτου) τι άλλο θες δηλαδή!!

Ήπιε λίγη ακόμα από την μπύρα του. Πολύ πιθανόν να είχε κάνει κεφάλι, αλλά αυτό δεν ανησυχούσε την Ραφαήλια, που και η ίδια δεν αντιλαμβανονταν πολλά λόγω μέθης. Έπειτα, ξαναγύρισε στον Στέλιο.
-Σου έχει πει η Ραφαήλια την ιδιαίτερη σχέση μας φαντάζομαι...

Ο Στέλιος άφησε ένα πικρόχολο γελάκι.
-Ήταν δυνατόν να μην το πει?? Μια από τις λίγες τυχερές μαθήτριες που έκαναν το όνειρο τους πραγματικότητα: είναι σε σχέση με τον καθηγητή τους. Μπαγάσα... φρέσκια φρέσκια!!!

Του είπε και του έκανε νόημα με το κεφάλι προς την φίλη του.

-Κοίτα, όχι ότι είναι φίλη μου... αλλά μην την πληγώσεις, ναι?? Αλλιώς θα υποστείς τις συνέπειες του να πέσεις στα χέρια μου... και δεν θες, πίστεψέ με!!

Αυτά τα είπε μόνο για να τα ακούσει ο Τζωνυ, και στον κατάλληλο τόνο για να τον κάνει να χάσει το χρώμα του. Η Ραφαήλια είχε πάψει από ώρα να τους δίνει σημασία, προσπαθούσε να στολισει το δέντρο έτσι ώστε να βαραίνει από την μία πλευρά μονάχα, από εκείνη που δεν εγερνε. Έτσι, δεν είδε τον Τζωνυ που είχε χάσει το χρώμα του, ούτε τον Στέλιο να τον κοιτάζει λες και πέτυχε αυτό που ήθελε και πολύ πιθανόν να μην άκουσε το "χαλάρωσε!! Δεν την πλήγωσες ακόμα, έτσι δεν είναι??" που του είπε ο Στέλιος πίνοντας μια ακόμα γουλιά από την μπύρα του. Ούτε φυσικά αντιλήφθηκε την ψυχρά που υπήρχε στην παρέα όλο το υπόλοιπο βράδυ. Αλλά δεν ήταν αναγκαίο...

Ο Στέλιος τους εγκατέλειψε κατά τις 3. Έπειτα, γύρισε σπίτι του, έκανε δύο τσιγάρα και βυθίστηκε σε έναν βαθύ ύπνο με μοναδικό όνειρο να στραγγαλιζει τον Τζωνυ...

Από τον ύπνο του αυτό τον έβγαλε το κουδούνι την επόμενη μέρα. Ο Στέλιος πήγε να ανοίξει με μια βαρεσιαρικη διάθεση, γιατί πίσω από την πόρτα μάλλον θα ήταν η Ραφαήλια. Όμως ανοίγοντας την πόρτα είδε μια μελαχρινή κοπέλα με κοντό καρέ μαλλί και γυαλιά μυωπίας τύπου γατισια να πέφτει πάνω του και να τον αγκαλιάζει.

-ΈΚΠΛΗΞΗ!!! Δεν με περίμενες, ε αδερφούλη??

Ο Στέλιος ξαφνικά κατάλαβε ποια ήταν. Την πήρε στην αγκαλιά του και την σήκωσε στον αέρα.

-Πενυ!!! Πενυ μου!!! Γιατί βρε βλαμμένο δεν πήρες ούτε ένα τηλέφωνο να μου πεις "έρχομαι, ετοιμάσου"?? Να μαζέψω τουλάχιστον λίγο εδώ μέσα...

-μα αν σε έπαιρνα θα χάλαγε η έκπληξη!! Εξάλλου... είναι Χριστούγεννα και με έστειλε σαν δώρο σου η μαμά. Δεν υπήρχε περίπτωση να σου το πει και το ξέρεις...

-Ναι, εξαιτίας του μαμαδιστικου κανόνα της " οι εκπλήξεις είναι εκπλήξεις"!! Οι...βαλίτσες σου?? Που είναι??

Η πενυ πήρε μια βαθιά ανάσα.
-Ο Γιουτζιν τις φέρνει από κάτω!! Έχει έρθει και αυτός, ελπίζω να μην σε πειράζει...

Ο Στέλιος στριφογυρισε τα μάτια του. Φυσικά και τον πείραζε, αλλά τι να έκανε?? Αδερφή του ήταν...
-Δεν πειράζει, ας μείνει και αυτός...

Η πενυ του χαμογέλασε και τον πήρε αγκαλιά.
-Το ξερα πως δεν θα με άφηνες έτσι! !! Τώρα.. που είναι αυτή η κολλητή σου που μου λες τόσον καιρό?? Πότε θα την γνωρίσω??

Ο Στέλιος μάζεψε την αδερφή του που αλωνιζε τα τρία μοναδικά δωμάτια του σπιτιού του, δηλαδή την κουζίνα και τις κρεβατοκαμαρες -και φυσικά το μπάνιο-, ψάχνοντας την κοπέλα. Την τράβηξε γελώντας.
-Καλέ που να την έκρυβα εδώ μέσα?? Στο σπίτι της είναι η κοπέλα!!

Η αδερφή του κάθισε απογοητευμενη στην μοναδική καρέκλα δίπλα στο τραπέζι.
-Δηλαδή δεν τα έχετε?? Και εγώ ήλπιζα ότι...

Ο Στέλιος έβαλε τα γέλια.
-Όχι μικρή... είναι απλά φίλη μου και είμαι απλά φίλος της... ή έτσι νομίζω τουλάχιστον..

Τα μάτια της πενυς φωτιστηκαν. Έπρεπε αμέσως να γνωρίσει εκείνη την φίλη του...

Στο μεταξύ ο Γιουτζιν είχε ανέβει πάνω μαζί με τα πράγματά τους και χαιρετούσε τον Στέλιο.

-Τι κάνεις κουνιαδακι?? Λοιπόν θα γίνουμε και τα πρώτα κολληταρια αυτές τις μέρες!!

Ο Στέλιος του απάντησε με ένα ψυχρό βλέμμα.
-Ούτε αυτές τις μέρες ούτε ποτέ και αν νομίζεις ότι εγώ θα γίνω κουνιάδος σου ή θα σε συμπαθήσω ποτέ είσαι γελασμενος.

Ο Γιουτζιν έβγαλε την μάσκα ενδιαφέροντος από το πρόσωπό του.
-Κοίτα, ούτε εγώ σε πάω και ούτε πρόκειται ποτέ, αλλά για χάρη της πενυς κάνε μια προσπάθεια αυτές τις μέρες να φερομαστε φιλικά ο ένας στον άλλο, και μόλις φύγουμε ας γυρίσουμε στο φυσιολογικό "δεν με ξέρεις δεν σε ξέρω", ναι?

Ο Στέλιος κούνησε καταφατικα το κεφάλι του, πήρε τρεις τσάντες και φορώντας ένα μεγάλο χαμόγελο μπήκε στο σπίτι αφήνοντας τα πράγματα στο σαλόνι.

-Ποιος πεινάει?