Μα έλα που σε ξέρω...

κεφάλαιο δεκατέσσερα

Όταν είδε η ελπίδα το σπίτι της στην Θεσσαλονίκη, παραλίγο να τσιριξει από την χαρά της. Ήταν ένα μικρό σπιτάκι, μεζονέτα,κατασπρο και με ξύλινα πατζουρια βαμμένα πράσινα. Ο κήπος όμως ήταν αυτό που την κέρδισε: θα μπορούσε να χαρακτηριστει και ζούγκλα με τόσο πράσινο που υπήρχε. Της θύμιζε το πατρικό της... ήταν ευτυχισμένη.

Λίγο αργότερα ήρθε στον κόσμο ο γιος της, Μηνάς, που πήρε το όνομα του πατέρα του, Τευτεκλης...

Για λίγες μέρες κατέβηκαν στον Πειραιά. Οργάνωσαν μια χοροεσπεριδα για τον ερχομό του γιου τους, όπου η ελπίδα ήταν πιο όμορφη από ποτέ, στο κόκκινο φόρεμα της, σαν Ευρωπαία έμοιαζε... Η μητέρα της την καμαρωνε. Ποιος να το περίμενε. Ο Στέλιος δίπλα της στάθηκε αντάξιος της συνοδού του. Είχαν καλέσει όλους τους γνωστούς του Στέλιου και τις ελάχιστες φίλες που είχε κάνει εκεί η ελπίδα. Μέσα σε όλον αυτό τον κόσμο που χαιρετούσε και μίλαγε φιλικά με το ζευγάρι, υπήρχε ένας άνδρας του σώματος του Στέλιου που καλόβλεπε την ελπίδα. Όταν λοιπόν άρχισε να παίζει η ορχήστρα το ταγκό, πήγε και ζήτησε το χέρι της για χορό. Φυσικά, δεν νοουνταν η οικοδέσποινα να αρνηθεί κάτι τέτοιο. Και όντας εξαιρετικοί χορευτές και οι δύο, τράβαγαν όλα τα βλέμματα πάνω τους.
-Πώς σε λένε?, τον ρώτησε χωρίς ίχνος ντροπής η ελπίδα.

-Το όνομα μου είναι Βύρων. Βύρων Πασχος.

-Χαίρω πολύ, Βύρων Πάσχε, είμαι η...

-Ελπίδα. Γνωρίζω δεσποινίς μου το όνομα σας.

-Δυστυχώς για εσάς δεν είμαι δεσποινίς καθώς προ ολίγου καιρού νυμφευτηκα τον Στέλιο Τευτεκλη, τον συμπολεμιστη σας. Παρ'ολα αυτά, οφείλω να σας καλωσορίσω στο αρχοντικό μας...

-Ελπίδα, θα σας παρακαλέσω να σκασετε με τα τυπικά, και να απολαύσετε τον χορό, καθώς με τον άνδρα σας δεν προβλέπω να ζήσετε καμιά παρόμοια εμπειρία.

Η ελπίδα τσαντιστηκε.
-Ώστε έτσι εε??

Η μικρή έφυγε από τα χέρια του και έκανε την πιο δύσκολη φιγούρα του ταγκό, την τριπλή περιστροφή. Όσοι παρακολουθουσαν την σκηνή, δεν μπορούσαν να καταλάβουν αν η κοπέλα που χόρευε ήταν αυτή ή είχε πάρει φωτιά. Τότε ο Βύρωνας την έπιασε ως συνηθίζεται από την μέση και την σήκωσε όρθια στον αέρα. Με τις τελευταίες νότες της ορχήστρας το κοινό παραληρουσε. Ο Στέλιος πήρε την γυναίκα του, την αγκάλιασε και την φίλησε φωνάζοντας" το καλύτερο μπουμπούκι πήρα!!", ενώ ο Βύρων συνέχιζε να κοιτάζει την ελπίδα στα μάτια. Όλο το δωμάτιο είχε πάρει φωτιά, και στο εξής συζητούσαν μόνο για τον φλογερό χορό της οικοδέσποινας με τον κύριο Πασχο.