Μα έλα που σε ξέρω...

Κεφάλαιο τριάντα τρία

Ο Στέλιος κλονιστηκε.
-Τι.. τι εννοείς δεν είναι παιδί σου?

Η ελπίδα έκατσε σε ένα πεζούλι και μες στα δάκρυα βάλθηκε να του εξηγεί.

-την ημέρα που γεννουσα εγώ, γεννουσε και η ερωμένη του Πάσχου, ο λόγος βασικά που μεταφερθηκαμε άρον άρον Αθήνα, και όχι αυτό που μας είχε πει. Η μαμμη που μας ξεγεννουσε ήταν κοινή και για τις δύο και μας έβαλε στο ίδιο δωμάτιο- δεν ήθελα να γεννήσω σαν εκείνες της καλής κοινωνίας. Η κόρη η δική μου μπλέχτηκε με τον ομφάλιο λώρο στην γέννα κι έτσι γεννήθηκε νεκρή. Η δική της κόρη όμως ήταν υγιέστατη. Το κοριτσάκι... ήταν δεν ήταν δεκαεπτά χρονών. Ήθελε να φτιάξει την ζωή της και ένα τέτοιο παιδί θα ήταν εμπόδιο. Έτσι, της είπα να το μεγαλώσω εγώ. Σαν παιδί μου. Δέχτηκε, μάλιστα με μεγάλη χαρά θα έλεγα. Δεν εμφανίστηκε ποτέ να την αναζητήσει. Για όλους όμως ίσχυε η ιστορία που γνωρίζει η μάνα σου. Γιαυτό δεν ταίριαζε το γενετικό σας υλικό, γιατί δεν είχαν καμιά σχέση μεταξύ τους. Η Στέλλα ήταν του Πάσχου, καθαρά του Πάσχου μαι μόνο του Πάσχου. Δεν ήταν ποτέ δικιά μου... ο λόγος που φοβόμουν μην έρθει τελικά σε επαφή με τον γιο μου ήταν γιατί... δεν ήθελα να μάθει ότι έχω φτάσει εκεί τη ζωή μου, να μην εμφανιστεί, να μην ξέρει τι κάνω εγώ στην Αθήνα, πόσο χάλια ζω εκεί και πόσο μου λείπουν όλα αυτά που είχα με τον πατέρα του...

Ο Στέλιος έκατσε για να ηρεμήσει. Όλες αυτές οι πληροφορίες... όλα αυτά που δεν ήξερε... Η οικογένειά του ήταν κάτι παραπάνω από αυτό που νόμιζε όλη του τη ζωή. Και τόσες ανατροπές... δεν το περίμενε όλο αυτό.

Ξαφνικά θυμήθηκε την Ραφαήλια. Τότε, μικρή, κι έπειτα, όταν την πρωτοσυναντησε στον δρόμο εκείνη την ημέρα στο Λονδίνο, που την είχε ρίξει κάτω. ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του. Δεν τους έδενε το αίμα, τους έδενε το παρελθόν τους. Η Στέλλα και ο Μηνάς. Είχαν ξεκινήσει κάτι που το εμπόδισε όλος ο κόσμος. Το σύμπαν τους ήθελε μαζί αλλά όλος ο κόσμος γύρω τους... αυτοί ήταν οι πρόγονοί τους που τους έφεραν κοντά, όχι η Ελπίδα και ο Στέλιος...