Büyülü Beden [TAMAMLANDI]

1; Bölüm

Sonuncu bölüm de yani 31 de Karakterler var.
***

"Ev yandığı süre de sen nerdeydin." Karşımda kocaman, mavi üniforma giymiş gözlükleri olan bir polis vardı. Ve burası, küçük bir masa ve iki sandalyesi olan bir odaydı. Bir sandalye de ben diğerin de ise gözlüklü polis vardı.

"Dışarıdaydım."

"Kaç yaşındasın?"

"9" Yaşım dokuz  olabilir ama bir çok yetişkinden zeki ve bilgiye sahiptim.

" Dokuz yaşında ki bir kızın, 03.40 geçe dışarıda ne işi olabilir?" Sırıtıp karşımda ki polise cevap vermeden, bakmayı sürdürdüm.

Uyuduğumu sanıp ikisi oturma odasında konuşuyorlardı. Ne kadar onları sevsem de bana olan davranışlarının değişmesinin nedeni merak ettiğim için onları dinlemeye başlamıştım.

"Onu yok etmemiz gerekiyor. Gün geçtikçe onlardan daha zeki,ve güçlü olmaya başlıyor. Gittikçe damarlarından akan kan kötülük diye akıyor." Bunu söyleyen, uzun boyuyla, yakışıklılığıyla tanınan babamdı. Beyaza kaçan sarı saçları ve mavi gözleriyle tüm kadınları kendine hayran bırakırdı.

Ve sürekli onlar diye kastettiği kişilerin kim olduğunu bir türlü öğrenmemiştim. Anneme sorduğum da 'Sinirlenince kurduğumuz anlamsız bir kaç cümle. Onlar diye kimse yok. Sadece biz varız.' derdi. İkisi de sürekli lanetli ve şeytan olduğumu dile getirirdi.

"Nasıl yani, yok etmekten kastın nedir. Onu öldürecek miyiz? Ne olursa olsun o bizim kızımız." Güzelliği ve zekasıyla bilinen bir doktordu annem. Turuncu uzun saçları ve kocaman gözlere sahipti.

Annem bu cümleyi kurduktan sonra oturdukları üçlü koltuktan babam ona dönüp elini tutup konuşmaya başladı.

"Kaza süsü veririz kimse anlamaz. Her zaman ki gibi evde yalnız kaldığı bir gün, yangın çıkarsa herkes onun yaptığını anlar. Olduğundan fazla bencil ve yaramaz."

O gece orda gözümden düşen son damla göz yaşı ile onları da hayatımdan çıkardım. Göz yaşlarımı silip son bir kez onlara baktıktan sonra sesiz bir şekilde odama geçtim.

Bir saatte yakın odamda düşünüp onların uyuması bekledim. Odamın kapısını açıp dışarıyı dinlediğim de hiç bir ses yoktu. Yani ikisi de uyumuştu.

Annemle aynı olan uzun turuncu saçlarımı toplayıp odadan çıktım. Ağlamaktan, mavi olan çekik gözlerim kızarmıştı. Aşağıya inip garajda ki kırmız benzin kutusunu alıp tekrar yukarıya çıktım. Onların odasından başlayıp, aşağıdan yukarıya benzini döktüm. Son olarak ise kapı girişine ve perdeye döktükten sonra boş kutuyu içeriye bıraktım. Masa da ki kibrit kutusunu aldım. Bir kibriti yakıp perdeye, koltuğa ve masa örtüsünü tüttürüp evden çıktım. Kibrit kutusunu geceliğimin pijamasının cebine koydum ve evden çıktım. Sadece bir kibrit onların son nefesi olmuştu.

İkisi de yatak odasının penceresinden bana bakıyordu. Onlara gülümseyerek el salladım.

Bir kaç dakika için de evin her yerine ateş yayıldıktan sonra çığlık atıp ağlamaya başladım. Herkes yavaş yavaş olay yerine toplanmaya başlamıştı.

"Kızım ne oldu. Annen ve Baban nerde."

"Onlar içeride kaldı, lütfen yardım edin."

10 dakika içerisin de ambulans, polis ve itfaiye gelmişti. Evi söndürmelerini izlemiştim. İkisinin de yanıp kül olduklarını duyunca sevinçten yerimde duramıyordum. Etrafım da ki herkes ailemi kaybettiğim için ağladığımı düşünüyordu. Kimi beni teselli ediyor kimi ise tanrının bir bildiği olduğunu söylüyordu. Oturduğumuz semte bizi seven pek kimse yoktu.

O gözlüklü ve uzun, iri olan polis beni alıp karakola götürmek için yanıma  gelmişti.

"Yanmamak için tabi ki de."

"Nasıl oldu peki, yangın nasıl çıktı. Sen fark ettin de annen ve baban nasıl fark ermedi."

"Çünkü yangını çıkaran bendim." Yüksek bir sesle kahkaha atmaya başladığım da gözlüklü polisin gözleri dehşet için de açılıp kocaman oldu.

"N-neden. Nasıl, onlar senin anne ve baban değil mi? Neden böyle bişey yaptın. Biri mi böyle söylemeni istedi.?"

"Onlardan önce ben davrandım. Onları 6 saat önce yanı kül olmadan önce konuşurken duydum. Deli olduğumu ve beni bir utanç kaynağı olarak gördüklerini duydum. Ve beni öldürmek istediklerini. Babamın fikriydi, yanarak ölmem. Tüh, bana kazdığı kuyuya kendi düşmüş. Peki sen de ister misin?"

"Seni ruh hastası. Bunun bedelini düşünmedin mi? Kapıyı açın, çabuk." Üstüne atıldığım da oturduğu yerden kalkıp kapıya koştu. Sanırım burda ki kameralar ve arkada ki camdan beni izliyorlardı.

Durmadan yüksek seslerle kahkaha atmaya devam ediyordum.

⚡️

İki gün nezarette kaldım. Bir çok kan tahlili ve başka testler yapılmıştı. Bir kaç doktor ile de görüşmüştüm. İki günün ardından beni  deliler yurduna getirmiştiler. Bu yurta ilk haftamdı. Raporlu bir deliydim artık. İstediğim her şeyi yapabilirdim.

Hiç bir akrabamı tanımadığım için benden bilgi alamayınca polisler arama yapmıştı ama kimseyi bulamamışlardı.

Bu bir hafta da durmadan her kese zorluk çıkarıyordum. Ve bu aşırı hoşuma gidiyordu. Burda çalışan görevliler, doktorlar ve hemşireler bile benden korkmaya başlamıştı.

Bir saatlik bahçe iznimdeydim yanımda ki görevlilerden biri sanırım lavaboya gitmek için yanımızdan ayrılmıştı. Diğer görevliye ise susadığımı ve suyumun bittiğini söyleyip bana su almasını istemiştim. Zor da olsa kendimi acındırarak bunu başarmıştım.

Benimle aynı yaşta olan esmer uzun ve cılız bir çocuk yanıma gelip benimle konuşmaya başlamıştı. Bana dokunduğu sırada oturduğum yerden kalkıp ona attığım kafayla yere düştü. Daha sonra üzerine oturup yumruklarımla yüzünde kalıcı hasarlar bırakmıştım.

Bahçe de ki herkes etrafımıza toplanmıştı. Benim de iki görevli bakıcım gelmişti. Yerde bulduğum taş ile başına vurmaya başladım. Başından kanlar akmaya başlamıştı. Boynumda hissettiğim uyuşma ile omzumdan tutup beni çektiler.

Her zaman ki gibi beni uyuttukları iğneden vurmuş olmalıydı.

~
Gözlerimi açtığım da gündüzdü, sanırım bir veya iki gündür uyuyordum. Baş ucumda bekleyen iki doktora bakıp sırıtmaya başladım.

Kollarımı kaldırmaya çalıştığım sırada yatağa kelepçelendiğimi gördüm. Dudağımda ki sırtma kahkahaya döndü.

Günler, haftalar, aylar ve yıllarım böyle geçmişti. Haftada nadiren birer saat bahçeye çıkıyordum. Ve bir çok olay çıkartıyordum. Tekrar odama ve uykuya hapis ediliyordum.

Rica etsem oy verir misiniz?
İyi okumalar.
Yorumlarınızı bekliyor olacağım.🙂🥺