The strange girl

~12~

Μέσα μου ανοίχτηκε
βαθύ πηγάδι
σκοταδερό.
Μέσα του κάθε

φωνούλα βόγκισμα
λυπητερό.
Μέσα μου ολάνοιχτο
βαθύ πηγάδι
χωρίς νερό.

Και η πέτρα μέσα του
πάει, πέφτει, χάνεται
και δε χτυπά.
Βαθιά όλα μέσα μου
κι άδεια· και τίποτε

δε φέγγει· τίποτε
που ν' αγαπά.

(Κωστής Παλαμάς, Πεντασύλλαβοι)

Ο Οδυσσέας ένιωθε πληγωμένος και θυμωμένος. Είχε δώσει τα πάντα για αυτή την κοπέλα. Είχε πάει ενάντια σε όλους για χάρη της. Και εκείνη τι έκανε; Το ένα λάθος μετά το άλλο.

Ένιωθε οργή. Ύπνος δεν μπορούσε να τον πάρει. Σηκώθηκε και άνοιξε το κινητό του. Η ώρα έδειχνε έξι το χάραμα. Έτσι κι αλλιώς σε μια ώρα θα σηκωνόταν για το σχολείο. Έβαλε μια γκρι φόρμα με ένα μαύρο μακρυμάνικο αθλητικό μπλουζάκι.

Έδεσε τα κορδόνια από τα αθλητικά του. Άρπαξε κλειδιά, ακουστικά και κινητό και έφυγε.

Έτρεχε, συνεχώς δίχως σταματημό. Ένιωθε προδοσία. Σκληρή και ωμή προδοσία.

Μετά από σαράντα λεπτά συνεχόμενου τρεξίματος σταμάτησε για να ξαποστάσει. Στερέωσε το αριστερό χέρι του πάνω στον "αγκαθωτό" τοίχο και έπαιρνε βαθιές ανάσες από την μύτη και τις "άδειαζε" από το στόμα.

Δίχως να το σκεφτεί με το δεξί του χέρι έριξε μια μπουνιά στο κοφτερό σοβά.

Κομματάκια άσπρου έπεσαν κάτω. Ο τοίχος είχε "ζωγραφίσει" το σχήμα του χεριού του πάνω του.

Το χέρι του είχε καλυφθεί από κοκκινωπές κηλίδες αίματος. Άφησε ένα ζωώδες ουρλιαχτό στην ψυχρή ατμόσφαιρα. Δεν άντεχε μακριά της. Δεν μπορούσε χωρίς αυτήν.

Η ώρα περνούσε. Έχασε τις πρώτες δύο ώρες. Τα μάτια του ήταν πρησμένα, ενώ από κάτω υπήρχαν μαύροι κύκλοι .

Βγήκε από το καυτό νερό της ντουζιέρας και τύλιξε την πετσέτα γύρω από την γυμνή μέση του.

Άνοιξε το σακίδιο του και πήρε στα χέρια του ένα μαύρο μπλουζάκι, και μια μαύρη απλή φόρμα. Πήγε άκεφα μέχρι το σχολείο.

Κοίταξε διακριτικά τριγύρω μήπως καταφέρει και δει την κοκκινομάλλα του. Μα τίποτα.

Η Νάνσυ για ακόμα μια φορά ήταν χαμένη.

Την ίδια στιγμή η Νάνσυ ήταν στην τάξη. Δεν ήθελε να τον αντικρίσει. Ντρεπόταν. Ντρεπόταν όσο τίποτα άλλο.

Γνώριζε πως τα θαλάσσωσε, γνώριζε πως εκείνη τον πλήγωσε. Περπατούσε στους διαδρόμους του σχολείου.

Μήνυμα ήρθε στο κινητό της. «Σε πέντε λεπτά να είσαι στις γυναικείες τουαλέτες. Μην τολμήσεις και δεν έρθεις»

Η κοπέλα έσπευσε στο μπάνιο. «Άργησες»

Η Νάνσυ έσκυψε το κεφάλι. «Συγγνώμη»

Δεν την απάντησε. Η φωνή βγήκε από το στόμα του.

«Γιατί πρέπει να τα κάνεις όλα τόσο δύσκολα;» Αυτή την φορά πληγώθηκε η Νάνσυ. Τα μάτια της δάκρυσαν. «Πήγαινε σε αυτές τότε που στο κάνουν εύκολο, μαλάκα ε μαλάκα»

Γύρισε και έφυγε. Πίστευε πως θα την κρατήσει, μα όχι. Την άφησε να φύγει.

Και τότε έγινε η πρώτη μεγάλη συμφορά. Η κοπέλα άνοιξε το κινητό της. «Σε αγαπάω σε αυτήν την ζωή και στην επόμενη...»

Το ξανθό αγόρι δεν απάντησε. Διάβασε το μήνυμα μα δεν απάντησε. Ήταν θυμωμένος.

Η κοπέλα ήταν καθιστή στο πάτωμα του μπάνιου του σπιτιού της. Αίματα παντού, ο χώρος έμοιαζε σαν σκηνή εγκλήματος.

Αναίσθητη στο πάτωμα, ανάσαινε βαριά και αργά, μα όχι σταθερά.

Ο πατέρας της γύρισε και την είδε. Ούρλιαζε, τα πράγματα του έπεσαν από τα χέρια. «Νάνσυ μου, κόρη μου, κοριτσάκι μου, σε παρακαλώ, σήκω, ξύπνα. Άνοιξε τα ματάκια σου».

Είχε τοποθετήσει το κεφάλι της κόρης του στα πόδια του ενώ κρατούσε σφικτά τις χαρακιές της Νάνσυ με την παλάμη του για να σταματήσει τη ροή του αίματος.

Το κινητό της χτύπησε. Ήταν ο Οδυσσέας. Το σήκωσε ο πατέρας της κλαίγοντας, «Αγόρι μου, είμαι ο πατέρας της, φώναξε ασθενοφόρο γρήγορα. Σε εκλιπαρώ»

Με αυτά τα λόγια ο Οδυσσέας τα έχασε. Μπήκε στα μηνύματα που τόση ώρα αγνοούσε. «Θα σε απαλλάξω από εμένα μωρό μου, θα ηρεμήσεις».

«Οδυσσέα στα αλήθεια σε αγάπησα, δεν σε κορόιδευα, απλά δεν γνωρίζω πως να αγαπάω».

Ο νεαρός κάλεσε ασθενοφόρο. Είπε τη διεύθυνση και έφυγε και αυτός τρέχοντας για το σπίτι.

Έτρεξε μέσα στο κτίριο από την πίσω πόρτα, που ήταν πάντα ξεκλείδωτη, και εισέβαλε στο μπάνιο.

Το κορίτσι του...

Το κοριτσάκι του...

Αυτός φταίει, μόνο αυτός. Κατηγορούσε συνεχώς τον εαυτό του και φώναζε κλαίγοντας στο όνομα της.

Η εικόνα της κοκκινομάλλας του αναίσθητη στο πάτωμα θα του μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό του...