The strange girl

~24~

Τον ενοχλεί! Τον ενοχλεί που πίστεψε τόσο σε αυτή και εκείνη κάθε μετά του φέρεται έτσι. Τον πονάει. Πως μπορεί να μην την πονάει όταν εκείνος υποφέρει;

Πως αντέχει να τον κοιτά στα μάτια του δίχως τύψεις;

Κάθε μέρα η σκέψη του Οδυσσέα είναι: «Γιατί δεν είμαι αρκετός;»

Μα πως να εξηγήσεις σε έναν ερωτευμένο και πονεμένο άνθρωπο ότι δεν είναι εκείνος το πρόβλημα αλλά το αγκάθι που έχει για παρτενέρ.

Γιατί δυστυχώς η Νάνσι του είναι ένα άγριο αγκάθι. Ένα αγκάθι εγωιστικό. Την νοιάζει μόνο να είναι καλά εκείνη, χωρίς να ενδιαφέρεται για τις επιπτώσεις.

«Θέλω χρόνο Οδυσσέα» Όταν εκείνος της δίνει τον χρόνο της αυτή γυρνά πίσω, λέγοντας «Νιώθω ότι απομακρύνεσαι. Δεν με αγαπάς πια;» Μπερδεμένος ο ξανθός νεαρός γυρνά σε εκείνη. «Φυσικά και σε αγαπάω κοριτσάκι μου, αλλά μου ζήτησες χρόνο και το σέβομαι»

Τότε η απάντηση της κοπέλας ήταν «Θέλω  χρόνο αλλά μου λείπεις»

Έτσι γυρνούσε ξανά σε εκείνη. Όμως τα πράγματα παρέμεναν ίδια. Τίποτε δεν άλλαξε και ούτε θα γίνει. Η Νανσυ δεν ήθελε χρόνο, δεν είναι ότι δεν γνώριζε τι ήθελε. Ήξερε τι ήθελε. Ήθελε να τα έχει όλα. Όλα όμως!

Ανεξαρτήτως τον πόνο, το κλαμα, το θυμό, την άρνηση, την κατάθλιψη, την ανασφαλεια που ένιωθε ο ξανθός νεαρός. Δεν την ένοιαζε απλά!

Ο μόνος σκοπός ήταν να είναι εκείνη καλά. Μόνο αυτή. Δίχως να την ενδιαφέρει το κλαμα του νεαρού άντρα, όπου έρεε ασταμάτητα κάθε βράδυ για μήνες ολόκληρους.

Της φώναζε « Στάσου σε παρακαλώ. Μην με πληγωσεις. Σε αγαπάω κοριτσάκι μου.» Τότε αυτή χαμογελούσε και με ναζί απαντούσε
«Και εγώ σε αγαπάω»

Που είναι; Που είναι η αγάπη;

Αυτή δεν είναι αγάπη! Μα μαρτύριο.

Τον πονούσε και με μια λέξη τα έλυνε όλα.

Έτσι και εκείνος σφίγγει τα δόντια και παριστάνει τον χαζό μένοντας μαζί της.

Όταν καταλάβει ο Οδυσσέας ότι έχει δεσμό με μια μάζα αέρα, όταν κατανοήσει ότι είναι μόνος του σε αυτή την σχέση. Τότε θα είναι αργά. Τότε είναι που θα πάψει να υπάρχει ζεστασιά. Τότε είναι που θα αντικατασταθεί με πάγο.

Έπειτα θα την κοιτάξει στα μάτια δίχως συναίσθημα και τα ψυχρά λόγια «Θέλω να χωρίσουμε» θα βγουν αβίαστα από το στόμα του.

Τα πόδια του δεν θα τρέμουν πλέον μόνο στην ιδέα.

Τα μάτια του δεν θα κλαίνε τόσο εύκολα.

Η καρδιά του θα πάψει να ματώνει.

Το μυαλό του θα σταματήσει να χάνει τα λογικά του.

Τα τραγούδια θα του δημιουργούν ξανά χαρά και όχι πόνο.

Τα αγγίγματα της δεν θα ταράζουν το κορμί του.

Μα από την άλλη πλευρά, όταν χωρίζεις με κάποιον τα αρνητικά όλα τα ξεχνάς. Ω αυτό το παιχνίδι του μυαλού! Αντί να θυμάσαι τον πόνο και την προδοσία θυμάσαι τις όμορφες αναμνήσεις.

Θυμάσαι τις βόλτες στην θάλασσα, τότε στις αρχές, που ήταν όμορφα. Που κοιτούσαν μαζί τα άγρια νερά κάτω από το σεληνόφως σχεδιάζοντας το μέλλον τους.

Σε ένα σπίτι οι δυο τους να δημιουργήσουν δίκη τους οικογένεια.

Θυμάσαι τα ραντεβού σε καφέ! Που ο καφές αν και σκέτος είχε την γλυκαδα του έρωτα. Τα αγγίγματα στο χέρι που ανατρίχιαζαν όλο του κορμί.

Θυμάσαι το πρώτο φιλί, το συναίσθημα που σου άφησε τότε.

Και δυστυχώς  αυτά είναι που θυμάσαι και κανείς δεν φεύγει νωρίτερα. Τότε που τα πράγματα θα τελείωναν όμορφα και σίγουρα όχι τόσο επίπονα.

Θυμάσαι ότι είναι και ο απέναντι σου άνθρωπος και όλοι κάνουμε λάθη.

Κάποιοι άνθρωποι όμως θα ήταν καλύτερα ως φίλοι παρα ως εραστές.

Ο πόνος που γλυτωνεις είναι τεράστιος.

Δεν κάνουν όλοι οι ανθρώποι για όλους. Όσο και αν θελουμε κάποιες φορές.

Η αλήθεια είναι ότι ο κάθε ένας μας θα φύγει όπως ήρθε. Μόνος.

Όποτε πριν γυρουμε το κεφάλι μας ανάλαφρα στον ώμο κάποιου ας σιγουρευτούμε πως έχουμε αγαπήσει εμάς, διότι αν δεν αγαπήσουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας πως απαιτούμε σε κάποιον άλλον να το κάνει;