The strange girl

~20~

Ο χρόνος όντως επουλώνει το κάθε τραύμα.

Έχουν περάσει αρκετές εβδομάδες από τον χωρισμό τους.

Ο Οδυσσέας είχε πάει μια βόλτα να περπατήσει. Παρατήρησε μια κοπέλα, όμορφη μελαχρινή με κάστανα μάτια να ταΐζει ένα αδέσποτο σκυλάκι.

Την πλησίασε. «Γεια» εκείνη χαμογέλασε με το πιο γλυκό χαμόγελο. «Γεια σου, είμαι η Κατερίνα»

Μιλούσαν για αρκετές ώρες. Το χαμόγελο του Οδυσσέα είχε γυρίσει. Άφησε πίσω του την Νανσυ και μιλούσε με την Κατερίνα.

Αντάλλαξαν επαφές ώστε να μην χαθούν. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό ένιωθε χαρούμενος.

Τότε ήταν που εμφανίστηκε ξανά στη ζωή του. Έκλαιγε σαν μικρό παιδί, λίγο λίγο τον σκότωνε. Τον μείωνε. Μα μετά του έλεγε πως θέλει συγχώρεση και τον αγαπά.

Για αυτό άφησε πίσω του την Κατερίνα και γύρισε πάλι σε εκείνη. Στο κάτω κάτω αν δεν τον πνίξει ολοκληρωτικά προς τι όλος ο πόνος;

Γύρισε σε εκείνη που θα ήταν η αιτία του θανάτου της ψυχής του.

Γύρισε σε εκείνη και ξέχασε όλο τον πόνο.

Ξέχασε όλη την θλίψη.

Τον φόβο.

Την μοναξιά.

Την ανασφαλεια.

Η Νανσυ τον αγάπησε αλλά όχι με τον τρόπο που ο Οδυσσέας ήθελε να αγαπηθεί.

Μα την πίστεψε ξανά όταν της είπε δε θα σε πονέσω.

Είπε πολλά.

Παρα πολλά.

Μα στα λόγια όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί, στις πράξεις όμως;

Ακόμα ένα λάθος όμως του Οδυσσέα. Γύρισε στο παρελθόν.

Το παρελθόν είναι παρελθόν, κανείς δεν πρέπει να γυρνάει. Αλλά θα γυρίσει μέχρι να μείνει μόνο θυμός για εκείνη.

Κι αυτό θα γίνει. Μετά από λίγο θα υπάρξει μόνο θυμός. Μετά από λόγο θα γυρίσει και θα σκεφτεί « πως τα ανεχόμουν όλα αυτά;»

Όχι δεν μετάνιωσε που την χώρισε. Όμως θα μετανιώσει που γύρισε.

Κανένας άνθρωπος αν ζει στο παρελθόν δεν θα ζήσει ποτε το παρόν και το μέλλον.

Μα δεν πειράζει. Ακόμα ένα μάθημα στη ζωή του.

Ένα μάθημα πως δεν μπορεί να τους σώσει όλους.

Ένα μάθημα πως πρέπει να βάλει τον εαυτό του πρώτα.

Μα δεν πειράζει. Άλλο ένα μάθημα. Η ευτυχία του είναι πολύ κοντά. Αλλα δεν θα έχει το πρόσωπο της Νανσυ μα της Κατερίνας.