The strange girl

~21~

Είχε αφήσει την Κατερίνα και ήταν ξανά με την σειρήνα του.

Οι καυγάδες καθημερινοί.

Κλάμα κάθε βράδυ.

Πόνος κάθε βράδυ.

Και κάθε μέρα η ίδια ερώτηση: «Γιατί δεν είμαι αρκετός;»

Μα πως θα μπορούσε να καταλάβει εκείνος ότι δεν έφταιγε αυτός. Όταν ένας ολόκληρος άνθρωπος αγαπιέται από κάποιον που είναι μίσος η κατάληξη είναι βέβαιη.

Ο Οδυσσέα είναι πολύ ολόκληρος για να τον μισο-αγαπανε. Μα τότε ήταν ο έρωτας που είχε θολώσει τα μάτια και την λογική.

Κάθε προσπάθεια να της μιλήσει ήταν μάταιη.

Εκείνη απλα του απαντούσε «Κανω οτι μπορώ, γιατι δεν το καταλαβαινεις;»

Πως κάνει οτι μπορεί; Που είναι αυτο; Γιατι ο Οδυσσέας δεν το βλέπει;

Προσπαθούσε εκείνος. Προσπαθούσε συνεχως. Μια μέρα έκατσε και της μίλησε.

Ξεκίνησε λέγοντας: «Νομίζω κατάλαβα επιτέλους τι είναι αυτό που σηκώνω τοίχους. Αλλά κατάλαβα ότι δεν αφορά εσένα αυτοί οι τοίχοι μα εμένα. Ο λόγος είναι ότι ποτέ δεν πηρα την αγάπη από τον πατέρα μου και την μητέρα μου. Είμαι πολύ ευαίσθητος, αυτό μπορεί να το έχεις ήδη καταλάβει αλλά εγώ πρώτη φορά κατάλαβα κάτι....Το ξες πως δεν μπορώ να αναγνωρίσω τα συναισθήματα μου και σε αυτό φταίει εκείνοι. Από μικρό με ανάγκαζαν να τα καταπίνω. Θυμάμαι όταν μου φώναζαν έβαζα τα κλάματα. Τότε μου έδινε η μητέρα μου, ένα ποτήρι και με ανάγκαζε να κλαίω εκει μέσα.

          Μάλιστα πολλές φορές δεν με άφηνε και να σηκωθώ αν δεν το έχω γεμίσει. Κι αλλά τέτοια πολλά.... Και κατάλαβα πως το μόνο συναίσθημα που μου έχει απομείνει είναι ο θυμός. Θυμός για τα πάντα. Είμαι απλά ένα θυμωμένο αγόρι. Για αυτό μου λες συνέχεια πως κάνω βήματα πίσω. Γτ δεν εχω ξεπεράσει ακόμα κάποια πράγματα. Μα κατάλαβα και κάτι άλλο. Ξέρεις πως σε αγαπάω. Και μάλιστα πολύ. Μα σε τρόμαξε το ποσό πληγωμένος είμαι. Σε τρόμαξε το ποσό ήθελα μια αγκαλιά. Σε τρόμαξε το ότι ήθελα κάπου να βασιστώ. Και αν θες την γνώμη μου είναι απόλυτα λογικό. Και οι τοίχοι που λες ότι βγάζω. Δεν βγαίνουν μόνο αν είμαι στεναχωρημένος όπως λες, μα κάθε μέρα. Είμαι απλά ένα φοβισμένο και θυμωμένο αγόρι που θα σου δώσει όλη του την αγάπη και μετα θα σηκώσει τοίχους γιατί φοβάται. Φοβάται μην πληγωθεί. Που αυτό είναι που σε έδιωχνε.

          Σε έδιωχναν οι τοίχοι που ύψωνα. Κάθε μέρα σε έδιωχνα εγώ όλο και πιο πολύ σε σημείο να τσακωνόμαστε. Δεν ήμουν απόλυτα ειλικρινής μαζί σου. Δεν σε χώρισα μόνο γιατι με πλήγωσες. Μα και επειδή δενόμουν με εσένα υπερβολικά. Εγώ δενόμουν εσένα και αυτο σε κούραζε, σε τρόμαζε. Αλλά έτσι είμαι.   Το γνωρίζω πως Φοβάσαι μην πληγωθεις, όπως και εγώ. Μα αυτό που κατάστρεψε την σχέση μας ήταν αυτό. Ο φόβος. Με έδιωχνες και σε έδιωχνα. Για αυτό χάσαμε και την επικοινωνία, όχι γιατι δεν καταλάβαιναμε πλέον ο ένας τον άλλον, αλλά γιατι δεν αφήσαμε το παρελθόν μας πίσω. Υψώσαμε τοίχους μεταξύ μας πιστεύοντας πως αυτό ήταν το σωστο. Δεν ακούγαμε ο εμάς τον άλλον γιατι φοβόμασταν να βγούμε από το μυαλό και τα συναισθήματα μας διότι εκεί νιώθαμε άνεση. Αλλά εγώ θα ρωτήσω: Αξίζει να τελειωσει η σχέση μας εξαιτίας του φόβου; Πιστεύεις πως θα μου είσαι βάρος. Το ίδιο και εγώ. Πιστεύω πως θα με πληγωσεις. Το ίδιο και εσυ. Σηκώνω τοίχους εύκολα. Το ίδιο και εσυ. Δεν το βλέπεις; Δεν είμαστε διαφορετικοί μα ίδιοι! Κουβαλάμε τα ίδια τραύματα. Το τραύμα της απόρριψης.

           Μα αντί να γιατρεύουμε ο ένας τον άλλον ξεσπάμε ο ένας στον άλλον. Έπρεπε να είμαστε η ασφάλεια του άλλου. Μα για αυτό θες και θελω να μένουμε μόνοι μας όταν δεν είμαστε καλά. Επειδή ποτέ δεν ανοίξαμε την καρδιά μας πλήρως. Θελουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Θελουμε να μας ακούσουν και να μας κατανοήσουν. Γιατι τότε εμείς που ξέρουμε τι θελουμε φερόμαστε έτσι;»

Αξίζει να τελειωσει η σχέση μας εξαιτίας του φόβου;  Ήταν πολυ αφελής.

Δεν μπορούσε ή μαλλον δεν ήθελε να καταλάβει οτι η σχέση αυτη έληξε εξαιτίασ της Νάνσυ. Που η σειρήνα όντως τον αγάπησε...Μα δεν τον αγάπησε παραπάνω απο οτι είχε αγαπήσει τον εαυτό της.

Η Νάνσυ αυτο έψαχνε. Έψαχνε κάποιον δυνατό να τον σπάσει, να τον τρελάνει. Ήθελε να απορροφήσει όλη του την ενέργεια και να την κατακτήσει.  Και δυστυχώς, όταν εμπλακείς συναισθηματικα με ενα νάρκισσο είναι πολυ δύσκολο να απελευθερωθέις.

Η κοπέλα τον τρέλαινε. Την αγαπούσε και εκεί βασιζόταν.

Την έπιανε να επικοινωνει με άλλους κρυφά και η αιτιολόγηση ήταν «Ηξερα πως θα θύμωνες, για αυτο στο έκρυψα»

Ακόμα και εκεί έριχνε σε εκείνον την ευθύνη. Η αλήθεια όμως ήταν μια. Ηξερε πως θα τον πλήγωνε μα δεν την  ένοιαζε.

Δεν την ενδιέφερε γιατι τρεφόταν απο τον πόνο του. Αντλούσε ενέργεια απο τα δάκρυα του.

Του έδινε λίγα μα ζήταγε πολλά.

Του δημιουργούσε όνειρα και έπειτα τα έπαιρνε πίσω.

Οπότε η μόνη αλήθεια ειναι αυτή: Της άρεσε να τον καταστρέφει.

Ωσπου μια μέρα, ο Οδυσσέας της είπε το εξής: Βαρέθηκα να με πλήγωνεις. Δεν το αξίζω όλο αυτο. Σου φέρθηκα υπέροχα κι ως αντάλλαγμα πήρα μονο πόνο. Σε αγαπάω μα διαλέγω εμένα. Διαλέγω εμενα γιατι στο τέλος μόνο εμένα έχω.

Κι τότε, δίχως ντροπή η κοκκινομαλλόυσα του απαντησε «Ωραία τότε γιατι δεν φέυγεις; Γιατι δεν προχωράσ την ζωή σου; Γιατι ακόμα παλέυεις;»

Είχε μέινει άφωνος. Δεν πίστευε αυτά που άκουσε. «Γιατι είμαι μαλάκας, για αυτό! Γιατι σε αγάπησα πραγματικά. Γιατι με πλήγωνες και εγώ έμενα. Έλεγα δεν είναι έτσι,  δεν μπορεί να είναι έτσι. Δεν το ήθελε καταλάθος το έκανε. Μα στην τελική, ήξερες τι με πλήγωνε. Γνώριζες οτι θα με πληγώσει, αλλα συνέχισεσ να το κάνεις. Και τότε ήταν που κατάλαβα οτι δεν με πλήγωνες επειδή δεν το είχες κατανοήσει, απλά δεν σε ένοιαζε. Δεν σε ένοιαζε. Ποτέ δε σε ένοιαζε. Δεν θέσ να αλλάξεις και εμένα δεν μου αξίζει αυτό. Δεν μου αξίζεις εσύ Νάνσυ.»

Τα δάκρυα του δεν μπορουσε να τα συγκρατήσει πλέον.  Και μόνο μία της κίνηση κατέστρεψε όλη του τη δύναμη.

Τον πλησίασε κι απαλά χάιδεψε το μουσκεμένο μάγουλο του. Σιγά σιγά, με απαλές και τρυφερές κινήσεις, τον έκλεισε στην αγκαλιά της. «Σε αγαπάω Οδυσσέα. Αλήθεια σε αγαπώ. Δωσε μου μια ακόμα ευκαιρία.»

Και εκείνος αυτο έκανε. Της έδωσε μια ακόμα ευκαιρία. Της έδωσε το τελευταίο κομμάτι απο την ψυχή του.