The strange girl

~22~

Η Κατερίνα είχε παραμείνει κοντά του. Είχε σταθεί σε εκείνον χωρίς να την ενδιαφέρει το κλάμα που έριχνε για άλλη κοπέλα.

Αγνόησε τα συναισθήματα της και ευχόταν να είναι εκείνος καλά, ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι δεν θα ήταν μαζί του.

Μα κάθε μέρα τον άκουγε να την παρακαλεί.

Ακόμα και τώρα ήταν μαζί του τα μεσάνυχτα και τον έβλεπε να την σκέφτεσαι, να κλαίει, να τρελαίνεται για εκείνη.

Τον άκουγε να φωνάζει: Τι άλλο έπρεπε να είχα κάνει για να με αγαπήσει; Είχε πει πως θα μείνει μαζί μου για πάντα και εγώ την πίστεψα. Πονάω Κατερίνα! Πόσες συγγνώμες να ζητήσω για πράγματα που δεν έπραξα καν; Το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι μαζί της.

Κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Ευχόταν ποτέ να μην την είχε γνωρίσει, να μην την είχε αγαπήσει. Ευχόταν να μην της είχε δοθεί.

Όμως οι ευχές αυτές δεν έχουν σημασία, αφού ακόμα και τώρα, μόλις τον κάλεσε έσπευσε να απαντήσει.

Τα λόγια της βάλσαμο για την ψυχή της. «Οδυσσέα, θέλω να σε δώ. Έρχομαι σε εσένα»

Όσο και να πονούσε η καρδιά του επουλώθηκε στο άκουσμα της φωνής της. Για ακόμα μια φορά άφησε πίσω την κοπέλα που είχε την δυνατότητα να τον γιατρέψει και γύρισε πίσω σε εκείνη.

Στην κοπέλα που στα βράχια θα τον αφήσει να αιμορραγεί.

Στην κοπέλα που τον βασανίζει τόσα βράδια.

Στην κοπέλα που την ψάχνει τις νύχτες.

Στην κοπέλα που της φωνάζει μην σταματάς να με πονά αν αυτός είναι ο μόνος τρόπος να σε έχω.

Στην κοπέλα που κάποια βράδια την μισεί μα άλλες την ποθεί.

Στην Νάνσυ του.

Μα σαν θάλασσα τον πνίγει. Σαν κύματα τον κόβει και τον ρίχνει στον πάτο.

Αλλά όσο αίμα κι αν χύσει δεν θα την αφήσει, διότι ζωντανός ένιωσε μόνο μαζί της.

Το βράδυ λοιπόν, τότε που τα φαντάσματα έρχονται για επίσκεψη, στο υγρό κι άδειο κατάστρωμα η σειρήνα του, του έριξε όλα τα βάρη της στη πλάτη του ώστε αν δεν το αντέξει να κατηγορηθεί αυτός.

Όμως, σειρήνα του φιλούσε υπέροχα.

Τόσο ωραία που μαζί της ξεχνούσε τα πάντα. 'Ήταν το ναρκωτικό του. Δεν επιθυμούσε το τραγούδι καμίας άλλης. Μόνο της σειρήνας του.

Γιατί κανένα άλλο τραγούδι δεν τον μάγεψε τόσο.

Μα είναι τόσο αστεία η τραγική τους κατάσταση.

Είναι αστεία γιατί ο Οδυσσέας είχε προειδοποιηθεί.

Πριν φύγει του κράτησε το χέρι η Κατερίνα, με γλυκιά φωνή του είπε: Να θυμάσαι, για να διώξω τα σύννεφα σου θα γίνω αγέρι. Για να έχεις φως στο σκοτεινό σου μονοπάτι θα γίνω αστέρι. Κάθε μου σκέψη γυρνάει γύρω σου. Κάνε λοιπόν τον κύκλο σου Οδυσσέα και εγώ θα μείνω εδώ. Θα υφαίνω ατέλειωτο πανί μέχρι τον δρόμο σου να βρεις σου μοιραία. Στης Ιθάκης το νησί θα σε περιμένω μέχρι τα λογικά σου να βρεις και να γυρίσεις σε εμένα. Να αφήσεις επιτέλους ήσυχη αυτή την σειρήνα για να ιάνεις. Αλλά κουράστηκα να είναι όλα εδώ και εσύ πουθενά!