၁၉၆၀ ၌ အမြှောက်စာမလေးအဖြစ်နေထိုင်ခြင်း။

Ch-7 : ဝုအာကို အရူးလုပ်ခြင်း။

Ch-7 : ဝုအာကို အရူးလုပ်ခြင်း။ 

အဒေါ်ဝူနှင့် အခြားလူများကို ပြန်ပို့ပြီးနောက် ပြန်ခိုင်းပြီးနောက် လီချွမ်မိန်သည် လင်းချင်ကို ရှုံ့တွနေသော မျက်နှာဖြင့် အိမ်သို့ ပြန်ခေါ်သွားခဲ့သည်။ အထဲကိုရောက်တာနဲ့ လီချွမ်မိန် က မျက်နှာပြောင်းသွားကာ လင်းချင်း ကို ဘေးဖယ်လိုက်ပြီး လင်းချင်း ရဲ့ နှာခေါင်းကို ညွှန်ပြပြီး ကျိန်ဆဲလေသည်။

လင်းချင်း သည် မျက်လုံးများကိုမှိတ်ထားပြီး လီချွမ်မိန် ၏ မြွေဆိပ်ကဲ့သို့ ဆူပူကြိမ်းမောင်းမှုကို နှလုံးသားထဲတွင် လုံးဝ မှတ်ထားလိုက်ပေသည်။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူမ အခုအလုပ်လုပ်ဖို့မလိုတော့ပါ။ လီချွမ်မိန် မှာ မပျော်မရွှင်ဖြစ်ကာ သူမအား ကြိမ်းမောင်းခဲ့သည်။

"ညည်း ရဲ့ တဲကို ပြန်သွား၊ မြင်ရတာ မျက်လုံးနာတယ်"

လီချွမ်မိန် ကျိန်ဆဲလိုက်သည်။ လင်းချင်း ၏ တစ်ဝက်တစ်ပျက်ဖျားနာနေသည့်ပုံပန်းသဏ္ဍာန်ကို ကြည့်ရင်း ဒေါသမထွက်တော့ပဲ တောင်ပေါ်တက်သွားသည်။ သူမ ထင်းမကောက်လျှင် ဒီနေ့ချက်ပြုတ်နိုင်မည်မဟုတ်ပါ။

လင်းချင်း သည် လီချွမ်မိန် ၏ ကြိမ်းမောင်းမှုကို ကြည့်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို တွန့်ကာ ခါးကိုဆန့်၍ ခြံဆီသို့ တရွေ့ရွေ့ လျှောက်သွားသည်။

တဲထဲသို့ လှမ်းဝင်လိုက်သောအခါတွင် ပုပ်စော်နံသည့် လေကို ရှူရိူက်မိပြီး လင်းချင်းခဗျာ ပါးစပ်ထဲမှ သွေးအန်လုမတက်ဖြစ်သွားသည်။

ဒီလိုနေရာမျိုးမှာ လူတွေ ဘယ်လိုနေထိုင်နိုင်မလဲ။ ဒီမှာနေရင် ဖျားမှာကြောက်ရတယ်။

လင်းချင်း ၏ မျက်ခွံများသည် အလိုအလျောက် လှုပ်ယမ်းသွားသည်။

သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ တံမြက်စည်းကိုယူ၍ တဲကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရင်း တဲ၏အလယ်ရှိ သစ်သားကုတင်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ လင်းချင်း သည် အဘိုးအိုဝု နှင့် မူလပိုင်ရှင်သည် သစ်သားကုတင်ပေါ်တွင် တစ်ဖက်နှင့်တစ်ဖက် အဆုံးတွင် အိပ်နေသည့်မြင်ကွင်းကို မြင်ယောင်ကြည့်သည်။