၁၉၆၀ ၌ အမြှောက်စာမလေးအဖြစ်နေထိုင်ခြင်း။

Ch-12 : လီချွမ်မိန် မသတ်ပါနဲ့။

Ch-12 : လီချွမ်မိန် မသတ်ပါနဲ့။

"သို့ပေမဲ့ ကျွန်တော့်အစ်မက ကျွန်တော်တို့ဝုအိမ်ဟောင်းမှာ ဘာမှမစားဖူးဘူး။ အမေ အဘိုးနဲ့အစ်မကို ခြံဝင်းထဲမှာ တဲတိုးပြီးနေခိုင်းတယ် သူစားတဲ့အစားအစာတွေကို ကိုယ်တိုင်ရှာစားတာ နေ့တိုင်း စားသောက်ဖို့ အလုပ်လုပ်ဖို့ထွက်သွားရတယ် အစ်မက နေ့တိုင်း အဝတ်လျှော်တယ် ချက်ပြုတ်တယ် အခုနေမကောင်းတော့ အမေက ဂရုမစိုက်တော့ဘူး အမေက တအားအေးစက်တယ်"

ဝုအာသည် ဆေးခန်းမှထွက်သွားသောအခါ ဝမ်ရုံက အခြားသူနာပြုများနှင့် စကားပြောနေသည်ကို ကြားသိခဲ့ကာ လီချွမ်မိန်ကို အော်ပြောသည်။

သူ သည် ငယ်ရွယ်သော်လည်း ကျေးဇူးသိတတ်ခြင်း၏ အဓိပ္ပါယ်ကိုလည်း သိသည်။

လင်းချင်း က သူတို့ကို ကောင်းမွန်စွာဆက်ဆံခဲ့ပြီး လီချွမ်မိန်က လင်းချင်းကို မကြာခဏ ပြုမူသည်ကို တွေးတောရင်း ဝုအာသည် လင်းချင်း မည်မျှ ခက်ခဲကြမ်းတမ်းသည်ကို ရုတ်တရက် သဘောပေါက်ခဲ့သော်လည်း မိသားစုတွင် မည်သူမျှ သူမကို စာနာစိတ်မရှိခဲ့သောကြောင့် နည်းနည်းဝမ်းနည်းမိသည်။

"ကောင်စုတ် မင်းကို ဘယ်သူပြောပြတာလဲ?လင်းချင်းလား? သူမက ပုန်ကန်နေတာပဲ" လီချွမ်မိန်သည် သူမ၏မျက်လုံးများတွင် သွေးဆာသောအကြည့်ဖြင့် ဝုအာကိုစိုက်ကြည့်သည်။

ဝုအာသည် ထိုအကြည့်ကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက်သွားသည်။

"သားကို ဘယ်သူမှ မသင်ပေးပါဘူး၊ လူဆိုတာ အသိစိတ်ရှိဖို့လိုတယ် လို့ဆရာမကပြောတယ်။အမေ အစ်မကို ဒီလိုဆက်ဆံရင် အမေ့မှာ အသိတရားမရှိလို့ပဲ"

"ကောင်းပြီ၊ မင်း လင်းချင်း ကို အရမ်းကြိုက်ရင် သူနဲ့နေ ငါ့အိမ်တံခါးဆီ မလာနဲ့"

လီချွမ်မိန် က ဝုအာ ကို ပါးရိုက်ပြီးနောက် ဒေါသတကြီးဖြင့် အိမ်ထဲဝင်ကာ ခြံတံခါးကို တိုက်ရိုက်ပိတ်လိုက်သည်။

ဝုအာက ပိတ်ကျသွားသော ခြံဝန်းတံခါးကို မှိန်းမောစွာကြည့်ရင်း မြေပြင်ပေါ်ထိုင်ကာ ငိုတော့သည်။