3 Kız Kardeşin Acıları

GİRİŞ

Hayat denilen yol engellerle doludur. Ne kadar kendine güvensen de seni aşan bir engel mutlaka çıkar karşına. Pes etmeni bekleyenler sararken her yanını, tüm gücünü vererek yenmelisin en zor anını.

Ne olursa olsun hayatını durdurma! Durup hayata bakmaya başladığın zaman yaşamak zordur.

Biz üç kız kardeşiz, üçüzüz, yarım saat arayla  dünyaya geldik.   Benim Adım Gül ,Ablamın Adı Arya Kardeşimin Adı Deniz , küçükken anne ve baba tarafından istenmeyen çocuklardık.

Ailemizi bilmedik yetimhanede büyüdük . Ailemizin bizi neden istemediklerini bilmiyorduk. Üçümüzün'de, temennisi  18 yaşına gelince buradan çıkıp, ailemizi bulmak ve neden bizi istemediklerini yüzlerine haykırmak olacaktı.

O gün geldi  artık 18 yaşımıza ayak basmıştık. bizi kimse bu yetimahanede tutmazdı. nihayetinde Buradan ayrıldık , ayrıldık ayrılmasına'da gidecek yerimiz yoktu. Çaresiz çaresiz kendimizi parka attık bir çocuk parkında oturup saatlerce ağladık. İçimizi döktük , Özgürdük ailemizi bulmak için yola koyulmamız lazımdı. Nereden başlayacağımızı bilemiyorduk. yetimahaneden ayrılırken müdüre hanımın bize vermiş olduğu doğum belgesinden yola çıkarak doğduğumuz eve doğru yol aldık.  ilk adımı attık sayılırdı. Elimizde olan bilgi ise sadece İstanbul'un Tarabya ilçesinde doğduğumuz .

Tarabya doğum evine gittik ve kaldığımız yetimhanede elimize verilen doğum belgesinde;  

anne adı , baba adı , birde doğum tarihi...

Oraya vardığımızda akşam olmuştu ve biz eski şehirden gelmiştik buraya. Tüm olan paramızı'da yol,bilet masrafı yapmıştık.

Akşam hastanenin kalabalık bölümünde hasta beklermiş gibi bekledik .

ve nihayetinde sabah oldu Başhekim Can beyin odasına girip durumu anlattık. bize yardım edeceğini söyledi. Ancak arşive bakan beyin senelik izninde olduğunu ve  senelik izninden gelene kadar bizi evinde ağırlayacağını söyledi.  yüzümüzde hafif tebessüm kalacak yerimiz yoktu Kabul etmekten başka çaremiz kalmamıştı. en azından arşiv sorumlusu gelene kadar...

Can Bey : Kızlar Ben yalnız yaşıyorum Size'de kızım gibi bakarım hiç şüpheniz olmasın.

Gittik geceyi orada geçirdik. sabah oldu her şey normal gibi görünüyordu. 

başımıza geleni nereden bilebilirdik. Bu arada günler geçti, Dünyanın üzerimde döndüğü birçok geceler geçirmiştim. Karanlıkta dünya insana zaten masal gelir, geceleri hiç bir şeye aldırmazsınız; sabahleyin ise kaygılarınız yok olup,gitmiştir. Bazen her şey çok güzeldir, sevgi doludur. Sokağa çıktığınızda birgün daha başlar ve arkasından bir gece daha. 

Geceyle gündüz arasındaki farkı anlatmaya çalıştım.Gece iyidir ama gündüz de temizdir.

20 gün olmuştu akşam yemeğinde Başhekim Can beye sorduk. Can bey bu arşiv sorumlusu ne zaman gelecek ? size'de fazla rahatsızlık vermeden bir an önce ailemizi bulmak istiyoruz. Can Bey : yok canım ne rahatsızlığı arşiv sorumlusu memleketine gitmiş. hastası var, gelecek derken zaman su gibi akıp geçiyordu.  sanki bizi oyalıyordu. çözemediğim bir şey vardı bu adamda acaba bizi neden oyalıyordu? ne için bizi yanında tutmaya çalışıyordu?

Hayatta hep mutlu olursam, hayalini kuracak neyim kalır?

kafamdaki soruların cevabını bir türlü bulamıyorum. kız kardeşim ve ablam sürekli halsiz hasta gibi onları böyle görünce Tedirginleşiyorum bu hayatta onlardan başka kimim var ki ? Acaba Yüzünü hiç göremediğim annem, babam, ailem...  çok mu fazla hevesliydim onları bulmak için Acaba yolun çok mu başındaydık ?bizi bırakıp giden ailemiz için fazla mı çaba gösteriyorduk. 

İnsanı yaşatabilen hayaller, öldürense gerçekliklerdir.

O gece uyumadım ablam ve kız kardeşimin başında sabaha kadar bekledim. ve nihayetinde sabah oldu. Can bey geldi kızım sen git odana dinlen. Ben başlarında  beklerim dedi 

Can bey Ben yarın kardeşlerimi doktora Götüreceğim, dememle can bey tedirgin oldu ve gerek yok dedi. bu durum canımı çok sıkmıştı kafam karmakarışıktı acaba can bey neden bu kadar tedirgin oldu? o gün sabaha kadar uyuyamadım. benim bulunduğum oda ayrı  iki kardeşimin odası bir olduğu için onları bırakıp odama gittim. uyku bir türlü tutmuyordu. kafamda ki soruların cevabını bulmam lazımdı. her  akşam can bey bize  kahve yapardı. o kahveden içince hemen uykum gelip odama çekilirdim bu akşam can beyin yaptığı kahveden içmemeye karar verdim. kahveden içmedim ve yanımda bulunan çiçek saksısına döküp, Can beyin neden bizi oyaladığını, Ne yapmaya çalıştığını anlamak için Gözlemleyecektim. Kahveler bitti uyumak için herkes odasına çekildi. 

odamın kapısını araladım ve uzun bir süre kardeşlerimin odasına doğru baktım mışıl mışıl uyuyorlardı. Acaba Onları halsiz kılan içtikleri kahve mi?  mental olarak çökmüştüm düşüne düşüne aklımı yitirecektim. artık can beyden kesin olarak şüpheleniyordum.