"Sakın!" diye bağırdı duygu duvarını kırarak. "Eğer o silahla kendini vurursan bunun dönüşü olmaz Efil!" Acıyla kahkaha atmaya başladım. Herkes benim bunu yapacağımdan o kadar emindi ki, korkuyorlardı.
Haklılardı da.
Yapacaktım.
"Niye?" diye fıs...
Bölüme hazır mıyız? Umarım kurguyu size biraz olsun bile sevdirebiliyorumdur. Yorum sınırı koyan biri olmadım, ilk kitabımdan da örneğini görmüşsünüzdür canlarım. Ancak yine de o güzel yorumlarınızı eksik etmeyin olur mu?🥹
Sizleri seviyorum, hatalarım olursa affedin. Keyifli okumalar dilerim!
instagram | wattyisigi & pazinwattpad
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ALTINCI BÖLÜM
"Adam kadının kaçmasına izin verdi o gece. Kadın nasıl olsa kendi ayaklarıyla geri gelecekti ait olduğu yere, daha alacak çok şeyi vardı. Her bir melek, şeytana muhtaçtı."
"Ahu."
İşittiğim tanıdık sesle gözlerimi aralarken kapının kenarında beni seyreden Kızıltuğ'un farkındaydım. Poyraz tam karşımda endişeyle beni seyrediyordu. Ağzım o kadar katran bir tada sahipti ki, açlıktan olsa gerek kusmak istiyordum.
Hiçbir şey çıkmayacağını biliyordum ancak yine de midem bulanıyordu.
Koluma dokunan sıcak el ile beraber irkilirken, "Bana benden iğreniyormuş gibi bakma bayan yenge, buna dayanamıyorum." dedi üzgünce.
Niye üzgündü ki?
Ya da neden dayanamıyordu?
Hiçbir anlam veremiyordum.
"Ben kimim Poyraz?" Bütün ciddiyetimle ona bu soruyu yöneltirken cevabını kesinlikle merak ediyordum. "Kim iki gündür tanıdığı biri için bu tür duygu içerisine girer ki?" Kızıltuğ sessizce yanımızdan uzaklaşırken onun ne kadar şık giyindiğini fark ettim.
Kravatı eksikti.
"Tabii, iki gündür tanıyorsan beni." İmayla söylediğim bu cümleden kesinlikle hoşlanmadı. Kaşları çatılırken derin bir nefes çekti içine. "Biz seninle başka nerede tanışabiliriz ki? Seni abimden sebep tanıyorum, her ne düşünüyorsan yanlış düşünüyorsu-"
Onu tanımıyordum zaten.
"O zaman sorumun cevabını bana mantıklı bir şekilde ver. Neden benim için üzülüyorsun? Şahsen sen benim gözümün önünde geberip gidecek olsan umurumda bile olmazdın, hiçsin çünkü. Ne sen ne de o her ota boka bulanan abin hayatımda başıma gelebilecek en iğrenç şeysiniz."
Yüzü asılırken aldığı nefesi titrek bir şekilde aldığını fark ettim.
Evet.
Gerçekten de titremişti.
"Acı nedir biliyor musun?" Adımları kapıya doğru ilerlerken kelepçeli olduğumu bile ancak fark ediyordum. Kaçmamam için resmen beni yatağa kelepçelemişlerdi!
