Ik kan niet zonder jou

Hoofdstuk 2

Pov Robbie

'Waar blijft hij nou' schreew ik voor de honderdste keer naar iedereen toe. 'Ik weet het niet' zeggen ze allemaal. 'Het is al donker geworden' roep ik boos uit. 'Zullen we dan gaan zoeken? stelt milo voor. 'Alsof dat nog een vraag is! roep ik boos uit. 'Rustig hoor rob, we vinden hem echt wel' zegt koen om mij gerust te stellen. Alleen ik wordt alleen maar bozer van. Ik stapvoet naar de gang, doe mijn jas en schoenen aan en ren snel naar mijn auto. Ik start mijn auto op en rij zo de oprijlaan af. Waar zou matthy kunnen uithangen? Ik denk dat hij naar het park hier in de buurt is gegaan. Nou ja, in de buurt. Liever met de auto dan lopend zullen we maar zeggen. Ondertussen is het ookal donker geworden. Waarschijnlijk zit hij zijn hele pakje op te roken. Ik kwam er een week geleden achter dat hij rookte. Ik had het eigenlijk ook wel zien aankomen. Dat arme ventje. Helemaal verslonden door zijn eigen gedachtens en zijn vader. Althans dat denk ik. Zijn vader was ook heel raar altijd. Altijd als ik daar kwam negeerde hij mij en keek hij mij vuil aan. Alsof ik hem wat had aangedaan.

Eindelijk ben ik bij het park aangekomen. Ik ren mijn auto uit en doe de deur met een harde klap dicht. Ik druk snel nog op het knopje zodat hij opslot gaat. Hij maakt een bliep geluidje en de lampen gaan even aan. Ik ren het park in. Ik zie een bankje. Daarop ligt een aansteker en een pakje peuken. Ik kijk in het pakje. Leeg. De aansteker zal vast van matt zijn. Ik herken de zwarte aansteke maar iedereen kan een zwarte aansteker hier hebben laten liggen. Op de weg zie ik sleutels liggen. Ik pak ze op en kijk ernaar. Het zijn matt zijn sleutels. Dan zal die aansteker ook wel van hem zijn. Ik stop het allemaal in de zak van mijn jas en loop nog verder het bos in. Waar zou hij nu kunnen zijn? Ik weet het allemaal niet meer. Ik loop dieper en dieper het bos in. Nogsteeds geen spoor van matt. Ik loop maar terug. Als ik eindelijk bij mijn auto ben aangekomen zie ik matt zijn auto staan. Nu weet ik het zeker. Matthy was hier.

'Hebben jullie nog iets gevonden? vraagt raoul als we allemaal aan tafel zitten te eten. Ik leg matt zijn sleutels, aansteker en het pakje met peuken neer op tafel. 'Dit is van matt' zeg ik. 'Sinds wanneer rookt hij? vraagt milo en hij trekt zijn wenkbrauw op. 'Weet ik niet maar ik denk al heel lang, ik kwam er ook pas vorige week achter' zeg ik teleurgesteld. 'Waar lagen ze? vraagt koen. 'In het park hier in de buurt, zijn auto stond er ook' zeg ik. 'En je hebt matthy dus niet gevonden? vraagt milo. Ik schud mijn hoofd. 'Hoe kan dat dan? roept koen boos uit. 'Jongens, laten we rustig blijven' zegt raoul die het enigsinds het rustigst is. 'Ik bel gewoon de politie en dan zoeken ze hem' zegt raoul. 'Ja alsof dat helpt' zegt milo 'de politie heeft hem na een halfjaar nog steeds niet gevonden'. Koen knikt. 'Ik ga toch de politie bellen' zegt hij en hij loopt weg. Ik loop ook weg van tafel. Ik kan het allemaal niet meer aan. Mijn beste vriend is gewoon vermist. Hij is kwijt. Net zoals je als moeder naar de winkel gaat en je bent je kind kwijt. Matt betekent ook echt heel veel voor mij. Net zoals een kind heel veel betekent voor haar moeder. Ik loop naar boven. Nou ja, lopen? Het is meer stampvoeten. Ik open mijn kamerdeur en plof op mijn bed. Waarom matthy? Waarom? Ik zie een schriftje liggen op mijn bureau. Ik loop er naar toe en pak het schriftje op. Het lijkt net een soort dagboek met een slotje eraan en alles. Sinds wanneer heb ik dit boekje? Ik heb echt geen idee hoe hij hier komt. Ik ga op mijn bureau stoel zitten en open het boekje. Alle bladzijdes zijn leeg. Is natuurlijk logisch want ik heb hier nog niet in geschreven. Misschien kan ik nu er een stukje in schrijven? Ik pak een pen en begin te schrijven.

Zaterdag 4 mei

Hallo dagboek,
Het is eigenlijk echt raar dat ik in een boekje schrijf als een 24-jarige man. Matthy is vandaag vermist geraakt. Matthy is een goede vriend van me. Eigenlijk mijn alles. En stiekem mijn crush. Niemand mag weten dat ik een kleine crush heb op matthy. Ik weet geeneens wat ik ben eigenlijk. Jamie merkt ook dat ik niet meer mezelf ben de laatste weken. Ikzelf merk het ook. Vrouwen interesseren mij niet meer. Ik hou nog wel van jamie hoor maar ik denk meer als een zus inplaats van een vriendin en dat merkt zij ook. Ik wordt er gek van. Het is een gevoel wat maar niet weg gaat. Ik wilde dat alles makkeljker was. Dat ik hier niet eens over hoef na te denken. Dat ik dit hier niet hoef te schrijven. Dat ik gewoon hetero ben. Ik weet wel 100 procent zeker dat ik homo ben alleen wil ik het niet aan mezelf toegeven denk ik. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Waarschijnlijk valt matthy geeneens op jongens. Nou ik weet het wel zeker eigenlijk. Hij heeft nooit iets gezegt over zijn sexualteit. Misschien heb ik dan toch nog een kans? Trouwens ik heb met jamie. Ik ben niet homo. Dat kan gewoon niet. Ik hou van jamie en daar blijft het bij. Waarom denk ik weer met mijn domme kop dat ik homo ben. Ik ben gewoon niet homo. Ik kan ook niet op mijn beste vriend zijn. Dan zou ik de bankzitters verpesten. Het mag niet gebeuren. Nee, het moet niet gebeuren. Ik zal dan alles verpesten. Sowieso voor jamie. Voor milo. Voor raoul. Voor koen. En bovenal natuurlijk matthy en mezelf. Ik merk dat ik met mezelf in de knoop zit de laatste tijd. Het is gewoon een gevoel en dat gaat over een paar weken wel weer over toch?

Groetjes,

Robbie van de graaf.