Ik kan niet zonder jou

Hoofdstuk 13

Pov Matthy

Het is een week later. Ik ben het ziekenhuis al uit. Ik begin de jongens steeds beter te leren kennen. Nou ja, ik herinner ze elke dag meer en meer. Er komen meer herinneringen van hen. Op robbie wordt ik steeds verliefder. Volgens mij had ik deze gevoelens ookal eerder voordat ik vermist raakte maar nu worden ze versterkt omdat ik hem elke dag zie. Opzich gaat het met mij wel goed, misschien heeft de verkrachting mij mentaal misschien wel sterker gemaakt. Fysieker niet en dat is logisch. Ik kan nog niet heel veel doen. Ik ben gewoon op en de jongens zorgen goed voor me. Misschien heb ik dan toch nog hoop op dat alles goed komt. De politie is alles aan het uitzoeken. Wie die vier mannen zijn enzo. Ik hoop dat ze hun snel kunnen vinden en oppakken. Dat is voor nu mijn wens. Dan ben ik tenminste 100 procent veilig. Dan hoef ik niet meer bang te zijn dat ze achter mij aankomen. Ik hoor iemand zachtjes bonzen op mijn deur. 'Kom binnen' zeg ik. Degene die achter mijn deur staat doet de deur open en steekt zijn hoofd om het hoekje van de deur. Het is robbie. Mijn crush voor weet ik het hoelang. 'Hey' zegt hij zacht. 'Hey' zeg ik en ik klop op het bed dat hij daar moet zitten. Hij komt naast mij zitten. Hij heeft een boekje in zijn hand. 'Wat is dat? vraagt ik aan hem uit nieuwsgierigheid. 'Dat krijg je alleen te weten als je zegt wat er is gebeurd' zegt robbie vastbesloten. 'Wanneer? zeg ik. 'Toen je vermist raakte' zegt hij. Ik kijk naar beneden. 'Ik wil het er liever niet over hebben' zeg ik. 'Dat snap ik maar anders moet ik je naar een psycholoog sturen en dat wil jij geloof ik ook niet' zegt robbie. Ik schud met mijn hoofd. Nee, dat wil ik inderdaad niet nee. Dan moet je met iemand praten die je helemaal niet kent. Dat is eigenlijk gewoon raar. Dan ontmoet je een persoon die je helemaal niet kent en die persoon jou ook niet en dan moet je ineens je hele levensverhaal vertellen. No way dat ik naar een psycholoog ga. 'Dus wil je het dan vertellen? vraagt robbie. Ik barst in huilen uit. Ik wil het eigenlijk helemaal niet vertellen maar als ik het aan iemand wil vertellen is het robbie wel. Hij trekt mij in een knuffel en geeft een kusje dat bijna niet voelbaar is op mijn hoofd. Toch voelde ik het wel en het voelde ook helemaal niet slecht. 'Dat mag je vaker doen' lach ik. 'Ohja? zegt robbie en hij begint mij overal te kussen. In mijn haar, op mijn voorhoofd, op mijn gezicht. Gewoon overal. 'Robbiee stoppp' lach ik. 'Oke, oke dan' zegt robbie en hij glimlacht naar mij. Ik glimlach ook terug naar hem. Een tijdje staren we elkaar aan. Robbie kijkt naar mijn lippen. Ik kijk naar die van hem en hij komt steeds dichterbij. 'Dus moet ik het nog vertellen? vraag ik en ik kijk van hem weg. 'Ja, tuurlijk' zegt robbie en hij gaat met zijn vingers aan mijn haar friemelen. 'Het begon allemaal in het park, ik stak een peuk op. Ik dacht ik ga er maar een roken en dan ga ik weer terug' zeg ik. Robbie knikt. 'Uiteindelijk heb ik mijn hele pakje opgerookt en voelde ik me duizelig. Toen stond ik op en voelde dat ik in iemands armen viel' zeg ik. Ik tril helemaal, alles komt weer terug. Robbie pakt mijn hand vast, zijn vingers verstrengelen zich om de mijne. Hij wrijft met zijn duim over mijn hand heen. Schattig. 'Ik weet niet precies meer wat er daar gebeurde. Ik wist helemaal niks meer. Ik wist niet meer wat ik moest doen' zeg ik 'het was allemaal zo eng. Ik weet niet waar ik was en of ik werd meegebracht. Ik voelde ineens een harde ondergrond en daarna voelde ik niks meer'. Robbie knikt en hij drukt een kusje op mijn hoofd als teken dat ik verder moet gaan praten. 'Toen werd ik wakker in een huisje in the middel of nowhere. Ik hoorde allemaal bomen ritselen dus ik nam aan dat ik in een bos was. In een soort huisje. Er stond niks in, het was een kleine ruimte waar ik dan die twee weken doorbracht' zeg ik en tranen lopen over mijn wangen. 'Oh, matt toch' zegt robbie en hij veegt met zijn duim mijn tranen weg. 'Er kwamen elke dag vier mannen langs, soms brachten ze me te eten maar dat was niks meer dan een broodje met kaas en een glas water. Het was droog brood en op de kaas zat soms schimmel' zeg ik. 'En de andere keren? vraagt robbie. 'Toen kwamen ze voor om me te misbruiken. Ze verkrachtte me en mishandelde me totdat ik op de grond lag van het bloed en toen ze klaar waren met me gingen ze lachend weg, deden de deur opslot zodat ik nergens heen kon' zeg ik. Meerdere tranen stromen over mijn wangen heen. Hij geeft een kusje op mijn haar. 'Ik ben blij dat je het vertelt heb matt' zegt robbie. Ik knik. 'Mag ik dan nu dat boekje zien? vraag ik. Robbie knikt en hij geeft het aan mij. Ik maak het boekje open. Het is een foto van robbie en mij. Ik sla de volgende bladzijde om. Er is een hele tekst in geschreven. Er staat ook een datum bij. Ik begin met lezen en hoe verder ik kom, hoe emotioneler ik wordt. Meerdere vragen spoken door mijn hoofd. Dus hij heeft ook gevoelens voor mij? Heeft hij het uitgemaakt met jamie vanwege mij? Er staat ook in dat hij twijfelt over zijn sexualiteit. Of hij bi of homo is. Eigenlijk moet ik de vraag stellen waar ik sinds eigenlijk mijn hele leven al op gehoopt heb. 'Dus je hebt gevoelens voor mij? vraag ik aan hem. Een vraag dat ik eindelijk durf te stellen, Nu hopen dat ik het antwoord krijg wat ik wil dat ik krijg. Ik kijk hem aan. Robbie zucht diep. Heb ik iets verkeerd gedaan?