Ik kan niet zonder jou

Hoofdstuk 12

Pov Matthy

Ik wordt wakker. Ik hoor allemaal geluiden van alle kanten. Ik hoor geritsel. Ik hoor voetstappen. Ik wordt bang. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik kruip naar achteren voor zover ik kan. Gaan ze mij weer gebruiken? Gaan ze mij pijn doen net zoals alle andere keren? Er wordt op de deur geslagen. 'Doe open' roept een man. Ik heb geen idee wie maar het kan toch niet dat het iemand is die mij gaat verkrachten? De deur breekt open. 'POLITIE DOE JE HANDEN OMHOOG! roept de man die de deur kapot heeft geslagen. Ik kan geeneens mijn armen omhoog doen. Daar heb ik gewoon de energie niet voor. De man kijkt naar beneden en ziet mij liggen. Hij hurkt voor mij neer. 'Gaat het? vraagt hij. Wat denk je zelf? Ik zit hier te trillen van angst in een huisje in een groot bos en jij vraagt zomaar hoe het gaat? Tuulijk gaat het niet opzich kan je dat zelf ook wel zien toch? 'Bel 112' zegt de man tegen een vrouw. De vrouw knikt en loopt weg. 'Hoe heet je? vraagt de man. 'Matthyas' komt er heel zacht maar zeker uit. Dat ik dit nog kan zeggen is een wonder. 'Dus dan ben jij de man die al 2 weken vermist is? vraagt hij vol uit ongeloof. Ik denk dat hij mij niet eens meer herkend zo erg zwak zie ik eruit. Ik knik zachtjes. De vrouw komt weer terug. 'De ambulace is gebeld' zegt ze. 'Dit is de vermiste man, matthyas het lam' zegt de man tegen de vrouw. De vrouw kijkt van de man weer naar mij en weer terug. Ze kijkt hem vol ongeloof aan. 'Hoe- zegt ze maar verder komt ze niet. Ze heeft geen woorden denk ik. Ze kijkt me met open mond aan en ja. Ik ben het, matthyas het lam en ik ben eindelijk gevonden. Eindelijk van alle ellende af.

'Piep, piep, piep' hoor ik. Ik open mijn ogen voor zover het kan. Nou ja, ik ben het aan het proberen. Heel langzaam maar zeker open ik mijn ogen. Ik zie een wit plafond. Wat opzich best logisch is. 'Hij is wakker' zegt iemand. 'Oh, dan druk ik wel op de knop dan komt er een dokter' zegt iemand anders. Ik kan niet plaatsen wie het zijn maar er wordt op een knop gedrukt naast mijn hoofd. Ik wacht en ik wacht. Die mensen zitten zachtjes te praten. Alsof ik het niet mag weten ofzo. Ik hoor een deur open gaan. Ik draai mijn hoofd héél verzichtig opzij. Alles bonkt in mijn hoofd. Ik zie een mevrouw gekleed in een doktersuniform. Ze pakt een soort afstandsbediening van mijn bed en drukt op een knopje. Mijn bed gaat zo omhoog waar ik met mijn hoofd op lig en nu zie ik het. Vier mannen. Een heeft oranje haar en zit het meest links van mij. Hij heeft waterige ogen. Hij ligt met zijn hoofd op iemands schouder. Het is iemand met zwart haar en een baard. Daarnaast zit een bijna kale man met blond haar en daarnaast zit een man met bruin haar. Ik herken ze ergens van maar ik weet niet van waar. Allemaal zitten ze te huilen of staren ze door mijn ziel heen of ergens anders. Die vrouw praat tegen hun. 'Hij kan geheugenverlies hebben omdat..'. Ik luister al niet meer. Ik ben zo moe. Ik ben gewoon gesloopt door vier domme mannen. Ik doe even mijn ogen dicht. Heel mijn gedachtens slaan op hol. Wie zijn die vier mannen om mijn bed heen? Zijn het vrienden van mij? Familie? Betekenen ze veel voor mij? Ik weet het allemaal niet meer. Ik doe weer mijn ogen open. Die vrouw is weg. Ik kijk naar de vier jongens. Ze lachen allemaal naar me en hebben waterige ogen. 'Hoi' zeg ik en ik kijk ze allemaal een voor een aan. 'Hey' zegt de jongen met een baard. 'Wie zijn jullie? vraag ik. 'Ik ben koen' zegt de ginger. 'Ik ben raoul en dit zijn milo en robbie' zegt raoul vriendelijk. Die namen herken ik ergens van maar ik weet niet meer van wat. Ik kijk ze aan. 'Wat zijn jullie van mij? vraag ik. 'We zijn je beste vrienden' zegt milo. 'Wacht ik laat wel een paar filmpjes zien' zegt raoul en hij pakt zijn telefoon erbij. Na een tijdje geeft hij het aan mij. Ik zie vijf mannen die aan het lachen zijn en zitten te kloten bij elkaar. Ben ik dat? Die jongen met dat blonde haar zo naar de zijkant? Blijkbaar wel want die zie ik hier niet. Ik kijk naar het filmpje en kijk ze dan een voor een aan. Robbie heeft nog niks gezegt. Ik kijk hem aan. Hij is eigenlijk best wel heel erg knap. Die bruine haren en die groene ogen. Hij zit er zo netjes bij. 'Je woont bij ons' zegt koen. Ik kijk hem met vol ongeloof aan. 'We hebben een youtubekanaal en dat heet 'Bankzitters' zegt robbie. Dit is de eerste keer dat hij iets heeft gezegt. Ik vind zijn stem zo mooi. Dat brabantse accent erin. Géweldig. Er komt een vrouw binnen met een kar met eten. 'Hier is je eten meneer' zegt de mevrouw. Het is niet dezelfde als eerst. Ze legt het bord met eten op het tafeltje naast mij. Het is een broodje met kaas. Ze heeft ook nog een bekertje water. 'Dit zal je goed doen jongen' zegt ze. Ik knik. Ze schuift het tafeltje voor mijn neus en ze loopt weer weg met haar kar waarschijnlijk onderweg naar een volgende paciënt. Ik háát eten. Je wordt er dik van. Ik wordt er dik van. Ik staar er maar naar. Blijkbaar heeft robbie het door want hij komt naast me zitten en helpt me met eten en hoe meer ik naar hem kijk hoe verliefder ik wordt.